~17

Shin’s mond zakt open en hij kijkt even angstig. Maar hij hersteld zich snel. ‘Sorry, dat was een verkeerde reactie. Bedankt dat je eerlijk bent.’Ilias glimlacht. ‘Het geeft niet. Het zal altijd vreemd voor je blijven, om een vampier te ontmoeten. Zeker een die zo lang bij je in de buurt is geweest.’ ‘Ach, nu kan ik tenminste rekening met je houden. Net zoals ik bij Kira probeer.’Ik knik en schrik als ik iets zwaars op mijn schoot voel. Als ik kijk zie ik Jamie zitten. Shin ziet hem en begint hem onderzoekend aan te kijken. ‘Je had gelijk.’Mompelt hij dan.’Hij lijkt qua uiterlijk echt op zijn vader.’Jamie kijkt Shin vragend aan. ‘Papa?’ Shin schudt lachend zijn hoofd. ‘Nee, kleine, maar je vader kan trots op je zijn. Je bent echt heel lief.’ Jamie begint gelijk te stralen en geeft Shin een knuffel. Hij houdt ervan als hij lief genoemd wordt. ‘En hoe is het bij jullie thuis?’Mompel ik terwijl ik me achterover op het zand laat zakken en naar de sterren staar. Jamie gaat tegen me aan liggen en tekent figuurtjes op mijn zij. Het kietelt heel erg. ‘Het was zoals gewoonlijk. Nee, dat lieg ik. Yu was veel minder klef. Maar dat even terzijde. We dachten er in iedergeval aan om uit te gaan met z’n allen. Denken jullie dat jullie mee kunnen, of redden jullie dat niet?’ Ik kijk op en kijk dan naar Jamie die naast me aan het indutten is. ‘Ik wil wel maar… Ik weet niet wie er dan bij Jamie moet blijven. Ik laat hem niet alleen. En ik weet ook niet, of ik het aan kan.’ ‘Tuurlijk wel, gewoon goed eten van tevoren.’ Ilias’ woorden voelen als messteken. Goed eten… Hij kent me echt niet. Ik val stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. ‘Je telt alleen niet mee, dat Kira een soort bloedfobie heeft opgebouwd. Dat is niet erg handig als je bloed moet drinken om sterk te blijven.’ Ilias en Shin kijken me vragend aan. ‘Geen wonder dat je niet naar bloed ruikt, en dat je zo weinig bloedde bij de ceremonie.’ Ik zwijg ik kijk alleen maar naar de sterren. Waarom ben ik niet gewoon dood? Dan heb ik dit gezeur niet. Er valt een stilte die doorbroken wordt door Ismael. ‘Kira, ik… Het spijt me. Ik had beloofd je niet te pushen.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Het geeft niet, maar ze geven me ook geen bloedpillen meer en dat vind ik vreselijk.’ Shin kijkt me vragend aan. ‘Waarom geven ze die dan niet meer?’Ik rol met mijn ogen en zucht.’Omdat ze “geen vervanging voor bloed zijn.” Of zoiets.’ Shin knikt begrijpend en kijkt een beetje teleurgesteld. Hij beseft duidelijk, dat ik niet mee kan. En dat doet me pijn, ik wil hem niet teleurstellen. ‘Maar wij kunnen toch wel aan bloedpillen komen, Ismael?’ Ismael knikt, aarzelend, maar hij knikt. ‘Maar dan is er nog een probleem. Ik heb geen babysit meer nu Helena dood is…’ Shin kijkt me weer vragend aan. ‘Wat is er gebeurd?’Vraagt hij aarzelend. ‘Er zijn clans samengevoegd dus er moest een nieuwe rangorde komen, maar dat wordt meestal een bloedige strijd. Toen er twee bekenden van me stierven ben ik gevlugd.’ Shin knikt. ‘Dus het gaat niet?’ Ik schud triest mijn hoofd. Het gaat niet. ‘Het gaat wel. Ik let wel op Jamie. En als Ilias de bloedpillen regelt. Zie ik geen probleem. Je bent binnekort clanhoofd. Dan heb je geen tijd meer voor dit soort dingen.’ Ik zucht triest. ‘Helaas niet, heel erg bedankt Ismael.Dit zal me goed doen. En dit houd je van me te goed.’ Mijn ogen gaan naar Ilias. Ik ben bang, bang dat het vreselijk mis gaat. En wat als het mis gaat? Ik zou het antwoord op die irritante vraag in mijn hoofd niet weten. En dat zorgt ervoor dat de rillingen over mijn rug lopen. ‘Beloof me een ding: als het mis gaat, houd me tegen. Zelfs als je me moet vermoorden om het te doen.’ Shin’s blik maakt me niet uit. Al weet ik dat hij geschrokken is door mijn verzoek. Ilias knikt, gelukkig voor mij. ‘Dat beloof ik je…’ Hij wil er nog wat aan toe voegen maar hij houdt snel zijn mond. Shin doet blijkbaar net, alsof hij mijn verzoek nooit gehoord heeft. ‘Zie ik jullie morgen dan om 8 uur?’ Ik kijk naar Ilias en knik tegelijk met hem. ‘Waar?’ Shin denkt even na. ‘Voor het appartementsgebouw en Kira? Ik denk dat je op moet letten. Yu is alleen. Dia is naar familie, ofzo.’ Ik knik alsof het me niet veel kan schelen, maar dat is niet waar. Op dit soort momenten heb ik het gevoel dat mijn hart weer klopt. Klopt van verlangen. ‘Nou dan zie ik jullie morgenavond wel.’ Ik knik en Shin geeft me een knuffel, voordat hij verdwijnt in de lichten van de straatlantarens.