~15

Ilias, Ismael, kom alsjeblieft zo snel mogelijk naar mijn kamer. Zonder verder nog iemand aan te kijken, en de smekende blikken van de meeste vampieren negerend, loop ik naar boven. Rustig, maar vluchtend. Snel glip ik mijn kamer in. Dit kan nog wel eens vervelend worden, en pijnlijk. De meeste van hen zal ik nooit meer zien. Zou ik ze dan geen blik moeten gunnen? ‘Mama!’ Ik draai me om en zie Jamie rechtop op zijn bed zitten. Ik loop rustig op hem af, maar hij is al uit bed geklommen en op me af gerend. Zijn armen klemt hij om mijn benen en ik lach zachtjes. Even woel ik door zijn haar en hij kijkt naar me op met zijn prachtige ogen. Even speelt hij met zijn lippiercing en kijkt bezorgt. ‘Niet zo kijken, lieverd.’ Jamie knikt en duwt zijn hoofd tegen mijn benen. Hij haat me nog steeds niet, gelukkig. Dat is mijn grootste angst. Jamie wordt nooit boos, dat ik het te druk heb om wat met hem te doen, maar het knaagt wel aan me. Het gaat veranderen, dat moet gewoon. Voorzichtig til ik Jamie op en zet hem op het bed, dan ga ik naast hem zitten en pak zijn handjes. Hij snapt gelijk wat ik wil en we beginnen een spelletje te spelen. Jamie geniet en ik vind het heerlijk om hem te zien lachen en genieten. Terwijl we bezig zijn wordt er op de deur geklopt. Gelijk houdt Jamie op en is hij doodstil. ‘Binnen.’ Mompel ik een beetje geirriteerd. Ik weet dat ik hen geroepen heb, maar ik was net zo fijn met Jamie bezig. De deur gaat voorzichtig open en Ismael en Ilias komen binnen. Ilias kijkt een beetje angstig, Ismael doet alsof hij thuis is.’Niemand heeft ons opgemerkt.’ Fluistert Ismael, wanneer hij voor me staat. Ik knik opgelucht. Pottekijkers wil ik nu echt niet in de buurt hebben. Al maakt het eigenlijk niet eens zoveel uit. Als de jongens ja zeggen, komt iedereen er toch wel achter. Glimlachend kijk ik naar Jamie, die Ismael een dikke knuffel geeft. Hij beschouwt Ismael als een grote broer, net zoals ik dat doe. En dat is voor mij een hele opluchting. Een kind grootbrengen is geen makkie. Even draai ik mijn hoofd naar de andere blondine in mijn kamer. Ilias staat er maar verloren bij. Ik glimlach om hem gerust te stellen en wenk dat hij dichterbij moet komen. Hij gehoorzaamt en gaat naast me op het bed zitten. Even kijkt hij steels naar Jamie en precies op hetzelfde moment kijkt Jamie om. Ik hoor Ilias’ adem van verbazing stoppen en ik kijk naar hem om. ‘Die ogen…’ Is alles wat hij uit kan brengen. Ik knik ‘Mooi, hè? Precies die van zijn vader, niet?’ Ilias knikt zijn ogen nog steeds vol verbazing. ‘Vertel het Yu maar niet.’Fluister ik zacht in zijn oor. De blondine knikt en stopt met staren. ‘Maar ik liet jullie niet komen om Jamie aan te staren. Ik heb een vraag voor jullie.’ Gelijk is alle aandacht op mij gericht. Behalve die van Jamie. Die speelt gewoon verder. ‘Willen jullie mijn vertrouwelingen worden?’ De monden van de jongens zakken open. Een glimlach neemt mijn gezicht over. ‘Is dat een ja?’ Ilias aarzelt en bijt op zijn lip. Mijn optimisme koelt gelijk af. Wat als hij nee zegt? Ik vertrouw niemand anders. ‘Meen je dit serieus? Ik bedoel het is niet, dat ik niet wil, maar…’ Ik kijk hem hoopvol aan. ‘Maar het is alleen, dat je me net kent. En je weet dat vertrouwelingen meestal voor het leven zijn. En dat, als er een niet gehoorzaamd, hij afgeslacht moet worden. Weet je het zeker?’ Ik kijk hem aan en knik. ‘100% zeker. En het is duidelijk, dat je mij ook nog niet kent. Dat geeft niet, dat komt wel. Maar op deze manier kan ik je altijd om hulp vragen, mocht het nodig zijn. Zie het maar als een bezegeling van ons bondgenootschap.’ Ilias knikt. Hopelijk is zijn twijfel verdwenen. Ismael kijkt me aan. Hij weet overduidelijk niet, waar we het over hadden. En ik heb geen zin om het uit te leggen. ‘Dus helpen jullie me?’ Ilias en Ismael knikken. ‘Altijd Kira. Ik heb het altijd gedaan en ik zal het blijven doen.’ Ik glimlach naar Ismael en geef hem een knuffel. Het is fijn om ze beide aan mijn zijde te hebben. ‘En nu maar wachten, hè?’ De jongens knikken, maar Ilias kijkt me een beetje vragend aan. Alsof ik iets vergeet. Ik snap zijn blik gelijk. De ceremonie die je hoort te doen, is iets uitgebreider. Maar ik denk niet dat ik nog veel bloed over heb, dus om het uit te wisselen met hem… Nee, dat gaat niet lukken. ‘Ilias, ik wissel geen bloed uit. Ik heb bijna niks.’ Ilias knikt en stelt gelukkig verder geen vragen. Ooit zal ik het hem moeten uitleggen, maar ik hoop dat dat moment nog lang op zich laat wachten. ‘Wie zal Rose kiezen?’ Fluister ik na een stilte. Ismael wil wat zeggen, maar een geluid in onze gedachten houdt hem tegen. ‘Daar komen we snel genoeg achter.’Ik knik. Waarom moet dit gebeuren?