~7

‘Shit, shit, shit.’ Snel kijk ik op naar Shin. De angst staat me in mijn ogen getekend. ‘Zweer, zweer dat je het voor je houdt!’ Shin knikt, maar steekt zijn vinger op. ‘Op een voorwaarde. Ik wil details.’ Ik kijk hem aan en bijt aarzelend op mijn lip. ‘Vooruit, maar alles blijft tussen ons. Ik vertrouw je.’ De brunette glimlacht. ‘Nou, vertel op.’ ‘Ehm, wat wil je weten?’ Shin lacht. ‘Alles.’ ‘Nee, daar heb ik veel aan! Waar moet ik mee beginnen?’ Shin rolt met zijn ogen en kijkt me recht aan. ‘Bij het begin: is het een jongen of een meisje. Hoe ziet hij/zij eruit waar is het geboren en waar ik ook wel benieuwd naar ben is: Is Yu de vader? Maar eerst de standaard dingen.’ Ik kijk Shin in zijn ogen en zucht. Hij meent het. Even aarzel ik, maar begin dan toch maar. ‘Het is een jongen. Hij heet Jamie, is 5 jaar. Hij is geboren in december, in een oud kasteel in Nagoya, Japan. Daar heeft hij de eerste drie jaar van zijn leven doorgebracht. Daarna zijn we over de wereld gaan zwerven en uiteindelijk zijn we hier terechtgekomen. Maar goed. Hij heeft zwart haar tot zijn schouders en een lippiercing.’ Shin kijkt me verrast aan en ergens had ik ook niet anders verwacht. ‘5 en dan al een piercing?’ Ik knik en zucht. ‘Ik was er niet bij, anders had hij hem ook niet gehad. Maar ach, gebeurd is gebeurd en het ziet er wel schattig uit.’ Shin grinnikt en ik geef hem een por. ‘En verder nog iets?’ Ik zucht diep. ‘Hij heeft de ogen van zijn vader. Echt heel erg eng om te zien, als je weet wie zijn vader is.’ Shin haalt even diep adem en kijkt me dan aarzelend aan. Alsof hij een mol is, die uit zijn onderaardse gangenstelsel kruipt. Hij wil wel boven de grond, maar hij weet dat het gevaarlijk kan zijn. Uiteindelijk vraagt hij het toch. ‘En zijn vader is?’ Even kijk ik Shin aan en daarna laat ik mijn ogen naar de lucht gaan. Alsof daar het antwoord staat. Ik krijg een brok in mijn keel. De woorden komen maar moeilijk, ze hebben altijd in mijn hart opgesloten gezeten. ‘Yu, zijn vader is Yu.’ Shin kijkt me verward aan sluit even zijn ogen en denkt dan na over wat hij moet zeggen. ‘Weet hij dat?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, en eigenlijk wil ik dat graag zo houden. Shin knikt begrijpend en glimlacht dan. ‘Het lijkt me een leuk mannetje. Ik zou hem graag eens willen ontmoetten en leren kennen.’ Ik grijns.’Dat gaat vast nog wel eens gebeuren. En heel snel, als het aan mij ligt.’ Shin lacht en woelt even door mijn haar. ‘Maar wat gaan we doen? Ismael blijft namelijk wel heel lang weg.’ ‘Veel te lang.’Ben ik het met hem eens. ‘Nou dan gaan wij maar eens.’Grinnikt Shin en hij komt overeind. ‘Waarheen?’Vraag ik wantrouwig. Ik vertrouw het op de een of andere manier niet. Al snap ik ergens niet waarom. Ik denk om zijn grijns. ‘Dat zul je wel zien.’Ik schud snel mijn hoofd. ‘Eerst zeggen, anders lees ik je gedachten wel.’ Shin rolt geïrriteerd met zijn ogen. ‘We gaan gewoon naar mijn huis, ok?’ Ik ben nog steeds wantrouwig, maar knik toch maar. Met Shin meegaan, zal vast niet zo erg worden. Shin pakt mijn hand en hand in hand lopen we door de steegjes. Af en toe doet Shin iets vaags, waardoor ik helemaal in een deuk lig en gewoon bijna niet meer bij kom, maar over het algemeen lopen we gewoon. Door steegjes, drukke winkelstraten en parkjes tot we uiteindelijk bij een groot glazen gebouw staan. Shin drukt op de intercom en een chago stemgeluid komt ons tegemoet. ‘Wie?’Klinkt het kort maar bekend. Shin knipoogt naar me en begint dan op een ‘hoog’stemmetje te praten. ‘Ik ben het, Darling! Laat me eens binnen.’ Er klinkt wat gelach en een piep. ‘Omdat jij het bent, Shin-chan.’ ‘Thanks, Romeo, darling.’ Ik had kunnen lachen om dit, maar ik verstijfde. Romeo? Die woonde eerst toch bij Yu? Wat nou als? Verder kan ik echter niet denken, want ik word de deur doorgesleurd. ‘Shin, waar gaan we in godsnaam heen?’Shin rolt met zijn ogen en loopt wat harder door. ‘Merk je wel!’ Ik denk niet dat ik het wil merken. ‘Kom op Kira! Een beetje doorlopen. Normaal ben je er als eerste!’ Ik rol geïrriteerd met mijn ogen. Shin, wat doe je me aan!