What I want to tell you, about 17-03-2010
Het is al een tijdje geleden, sinds ik mijn vorige brief heb geschreven naar je, voor je en over je. Nu ben ik er weer aan toe, om op te schrijven wat mij dwars zit, na het laatste concert dat ik heb bijgewoond van jullie, op 17 maart 2010, in de Zenith in Lille.
ik weet niet of je me nog herinnerd, het zal wel niet. Je bent mij, en dat ene moment vast al vergeten. Je hebt dit vast al naar meerdere meisjes gedaan, voor jou zou het vast niets betekend hebben, maar toch.
Herinner je ons nog Bill? De meisjes, op de eerste zitplaatsen, rechts van op het podium met de Engelse en Belgische vlag? De beste plaatsen die ik ooit heb gehad, want ik kon oogcontact maken met jullie. Herinner je ons nog Bill? Herinner je nog die 2 keer dat je naar ons gezwaaid hebt? En het belangrijkste, voor mij toch, herinner je, je de volgende situatie nog?
Je was ‘In your shadow’ aan het zingen. Ik wilde je aandacht, en die heb ik gekregen ook. Ik kan het nog zo voor me zien, jij kwam die trap terug opgelopen en stond aan onze kant te kijken naar ons. Ik strekte mijn arm uit naar je, ik wou dat ik je kon aanraken. Jij zag het, en keek me aan. We hadden oogcontact, die blik in jou ogen zal ik nooit vergeten. Toen zong je het… “ In your shadow I can shine.” En je strekte ook jou arm uit naar mij, terwijl je in mijn ogen bleef kijken. En toen … Toen liep je terug weg. Die blik, dat ene zinnetje. Tranen liepen over mijn wangen. Dit was, en is, één van de gelukkigste momenten uit mijn leven.
Maar aan alle mooie dingen, zit een donker kantje.
De dag, na het concert in Lille, toen ik terug op school was, kwamen een paar van mijn vriendinnen vragen hoe het was geweest. Ik vertelde hun, wat je had gedaan op het liedje ‘In your shadow’. Geloof het of niet, ik begon terug te huilen. Eerst wilde ik het zelf niet geloven, het kon niet, ik had het vast niet goed gezien, dit kon gewoon geen waar zijn, ik had het mij vast allemaal ingebeeld. En toch was het echt, het kon niet anders, ik weet wat ik gezien had. Mijn vriendinnen waren blij voor mij en de lessen gingen gewoon door. Naarmate de dag vorderde voelde het steeds meer en meer, dat ik iets miste. Ik miste jou. En hoe meer het doordrong dat ik jou miste, hoe erger het werd. Twee weken heb ik lopen huilen na het concert. Op school, thuis,… Twee weken kreeg ik vragen van iedereen wat er met me was, of ze konden helpen. Maar hoe leg je in godsnaam aan iemand uit, dat ik jou mis? Mijn idool, die zo veel voor mij betekend, voor wie ik alles over heb. Van wie ik zielsveel hou. Ik reageerde boos,geïrriteerd en kortaf op leerkrachten, ik huilde bij het minste. Ik huilde in de lessen, op de speelplaats. Ik luisterde constant naar je stem, die door mij Ipod dreunde, waardoor ik nog meer moest huilen. Dan zou je toch denken : Stop met luisteren naar die muziek! Maar dat ging niet. Ik moest, het was een drang. Ik probeerde constant om mezelf terug gelukkig te maken. Ik kocht nieuwe band merchandise van jullie, bekeek filmpjes van/met jullie op Youtube, in de hoop dat ik me beter voelde, maar tevergeefs.
Gelukkig, heb ik na een paar maanden dit bijzondere moment een plaats kunnen geven. En voel ik mij iets beter, en ben ik blij, dat je naar me keek en wees.
Toch zit ik nog met vragen.
Herinner je me nog? Wat dacht je toen je me zag? Ben ik voor jou, gewoon een fan, of was er meer, waardoor je naar me keek en wees?
Nooit zal ik een antwoord van je hebben op deze vragen. Ik wil mezelf niet wijsmaken, dat je me nog herinnerd, dat je me aankeek, omdat je me aantrekkelijk vond of zo. Antwoorden zal ik nooit krijgen van je. Jammer genoeg. Toch blijf ik hopen, dat ik je nog eens, zo snel mogelijk, kan zien. En ik hoop dan, dat je me terug zal aankijken, en dat je me zal herinneren.
Lieve Bill, weet dat ik nog steeds van je hou. Wat je me ook aandoet. Ik kan niet zonder je. Nu niet, nooit niet.
Reageer (5)
Deze heeft mij ook nog meer geraakt dan het eerste hoofdstuk...
1 decennium geledenEcht heel pijnlijk hoe het herkenbaar is.
Bill is en blijft een schatje.
1 decennium geledenje maakt me aan het huilen met je mooie stukje!!<3 maarjha, wie houd nou niet van bill. I understand this!!
XXX <333
ik heb medelijden maar meid begrijp hij is en blijft onbereikbaar als normaal meisje
1 decennium geledenAaaahw een onwijs mooi ontroerend stuk.
1 decennium geledenIk ben benieuwd naar het volgende stuk!
Snel verder <3
Lieve schat..
1 decennium geledenDeze heeft me zelf nog meer geraakt dan je eerst ): Ookal was ik voorbereid, ik wist dat je een nieuwe ging schrijven, ik wist wat er gebeurd was. Maar toch.. Iedere keer opnieuw krijg ik toch even een steek door m'n hart, omdat ik om je geef mijn lieve schat! Nu besef ik pas dat ik je meer dan ooit moet steunen en je ongelofelijk veel knuffel zal moeten geven wanneer ik je nog eens zie.(; En nu ik dit lees, met Phantomrider op de achtergrond, beginnen de traantjes weer te komen en besef weer hoeveel ik jou en hen mis. En ook hoe diep het zit bij mij, wat ik eigenlijk nooit verwacht had ;s
Lieverd, hopelijk voel je je al wat beter doordat je nog eens alles hebt kunnen opschrijven. Maar ik voel me nu ook beter omdat ik nu weet wat er in je hoofdje rondspookt.
Wees er maar zeker van dat ik er altijd voor je zal zijn en dat het de volgende keer dat ik je zie knuffeltime is! (;
ild xx