The Story Of The Last Vampire 10

Dreaming

Sivica werd met een schok wakker uit haar dagdroom, tranen stroomden over haar wangen, nu wist ze weer waarom ze het had willen vergeten.
Nu wist ze weer waarom ze was weggelopen, en waarom ze nooit bloed dronk van een jongen.
Ze dacht dat ze het gewoon uit gewoonte had gedaan, maar dat was niet zo..
‘heey jongedame, dit is verboden terrein, wegwezen’ hoorde Sivica plots een stem achter haar, ze draaide zich om van schrik, ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze zelfs met haar vampiergehoor hem niet had horen aankomen.
‘oh, sorry… niet de bedoeling’ stamelde ze zachtjes en ze kwam overeind, meteen weglopend, ze kon beter zorgen dat ze hier wegkwam, ze had de man niet eens aangekeken.
‘wacht eens’ zei de man plots toen ze aan het weglopen was, ‘hoe ben je hier binnen gekomen?’ Sivica hoorde de argwaan zijn stem in kruipen en bleef stil staan, niet wetend wat ze terug moest zeggen..
‘ik.. ik heb wel eens black-outs!’ loog ze terwijl ze nog steeds met haar rug naar de bewaker stond.
Plotseling voelde ze een hand op haar arm die haar ruw omdraaide en een felle zaklamp scheen in haar gezicht, haar zicht ontnemend.
Van de schrik opende Sivica haar mond even, geen slimme zet.
De hand liet haar abrupt los en liet de zaklamp vallen waardoor ze nu de bewaker goed kon zien, donkere ogen, donker haar…
Het beeld van Luzo schoot door Sivica haar hoofd en ze stond abrupt stil van waar ze weg wou rennen.
‘vampier’ sliste de bewaker tussen zijn tanden door, hij greep zijn wapen, Sivica merkte er niks van, ze viel op haar knieën en tranen drupten op de grond, gevangen in de wereld waar Luzo nog leefde…
Ze had haar mond dicht, en haar ogen strak naar de grond gericht, hoewel ze helemaal niks meer zag, alleen het hoofd van Luzo, lachend en blij, maar bovenal, levend.
De bewaker liep dichterbij voor een goed schot, hij dacht dat Sivica zich had overgegeven toen ze op haar knieën viel en zette het geweer tegen haar hoofd aan, klaar om te schieten.
‘de enige goede vampier, is er één zonder hoofd’ zei hij knarsetandend en hij haalde de trekker over.
Een hard schot galmde door de koude nachtelijke lucht, vogels vlogen op, wilde dieren renden weg.
De bewaker keek naar zijn nu dode prooi…. Maar kon hem niet meer vinden.
Sivica was weg.
‘jij daar!’ hoorde de bewaker plots boven hem, bovenop het hek stond een donker figuur met het lichaam van Sivica in zijn armen, levend, ongedeerd, maar nog steeds verdwaald tussen haar droomwereld, en de echte wereld.