Even My Life.

“Schiet op Taylor!” schreeuwde Lotte over haar schouder terwijl ze probeerde niet over haar eigen voeten te vallen.
“Ik kom al, ik kom al…”
Ik snelde achter haar aan, zag de school opreizen in de verte en hoorde hoe de bel door de straat galmde. Te laat.
Ze rende door de deuren, snelde door de gang en bleef staan bij een paarse deur. Voorzichtig en helemaal uitgeput, legde ze haar hand om de klink en duwde de deur open. Alle kinderen keken ons vragend aan en schoten hun ogen dan naar de vrouw vooraan om haar reactie te peilen. Ik kwam naast haar staan, hijgde alle resterende lucht in en uit en slikte luid.
“Leuk dat jullie ook nog komen, ga maar zitten…”glimlachte ze en wees naar de tafeltjes achter in de klas. Ik sloop naast haar naar de achterkant van de klas en ging geluidloos zitten.
“Welkom, Jongens en Meisjes. Ik ben Jufrouw Mainy en ben jullie leerkracht voor de hoofdvakken. Ik wil dat jullie zich straks voorstellen vooraan in de klas.”
“Vooraan?” hakkelde Lotte angstig. Een meisje keek om, met zuivere blauwe ogen en gifzwarte haar,”Het is minder erg dan het lijkt, geloof me. Ik ben Kimberley, maar noem me maar Kimey…”
Ze had een oogverblindende glimlach die je raakte tot in het hart en haar ogen straalde waarheid uit. “Misschien de jongen achteraan?”
Ik schrok op, knikte en liep naar voor.
“Mijn naam Is Taylor. Euhm, ik hou van koekjes en acteren en ik hoop ooit heel beroemd te worden…”
De kinderen lachten en fluisterde in elkaars oren. Ik keek neer naar de grond, vocht tegen mijn tranen en keek dan terug op. Ik keek over hun hoofden heen, staarde naar het meisje achteraan. Ze glimlachte en knikte goedkeurend. “Goed zo,” zei ze geluidloos. Het meisje van daarnet sprong op en rende naar voor, onder het luide geklaag van de leerkracht.
“Juist, hij speelde al in een film mee. Is het niet?”
Ik knikte en lachte naar de andere kinderen in de klas. Van overal klonk er een “Oh” of “Waw”
“En jullie mogen van geluk spreken dat hij in onze klas zit. Hij is mijn beste vriend, samen met dat meisje.”
Ze wees naar Lotte, haar naam niet wetend maar ons helpend uit het web van angsten.
“Dus jullie hebben pech, mijn beste vriend, niet die van jullie…”
Ze stak haar tong uit naar de anderen en trok me mee naar achteren. “Dankjewel!” lachte ik naar haar,”maar hoe wist je dat?”
“Ik zag je gisteren op tv.” Lachte ze en keek terug voor zich. “Goed gedaan,”lachte Lotte naar me en volgde alles wat voor zich gebeurde.

Het schouwspel uit mijn gedachten verdween en vervaagde terug voor mijn ogen. De kleine meisjes groeide voor mijn ogen en vormde 2 perfecte schepsels. Ik keek vanuit mijn wagen naar hun gedaantes op de bank, koffie en chocomelk tussen hun galante vingers en een glimlach om hun lippen. Hun lippen bewogen maar ik kon hun woorden niet horen. Spraken ze over mij, over het goede weer of over de jongens die hun aanstaarde. Ik gromde, hun blik volgde de lengte van hun blote benen, tot ze helemaal boven eindigde bij hun perfecte zachte haren. De deur van medeliefjes bij Kimey en appel bij Lotte. De geur van hun favoriete shampoos. Een jongen met kort bruin haar ging naast ze zitten en vroeg ze iets waar ze om moesten lachen. Ik voelde mijn grip verstarren om mijn stuur, zag mijn knokkels wit wegtrekken. Binnen 5 minuten zouden we verzamelen in de grote zaal, enkel zou ik niet naast hun staan en lachen om de lelijke pruik van de directeur. Nee, ik zou alleen staan, staren in de verte en hopen dat niemand merkte dat ik er was. Een zacht getik op mijn raam wekte me en camera richtte zijn lens op me. “Ben je er klaar voor?” vroeg hij dof door het glas. Ik wierp nog een blik op de meisjes, knikte en stapte toen uit. De geur van hun haren en huid werd mijn richting uitgeblazen en ik was duidelijk niet de enige die genoot. Die zelfde jongens snoven hun geur op en liepen naar ze toe, sterk door hun aanwezigheid. Ik nam mijn tas van de achterbank en liep het schoolplein op. Nog voor ik tot aan het grasveld raakte, stormde een stel meisjes op me af. Sommige herkende ik van vroeger, anderen kompleet onbekend. Ze vormde een cirkel om me, glimlachte allemaal verleidelijk en schonk dan een knipoog naar de camera. Hoe had ik in hemelsnaam kunnen denken dat alles normaal zou zijn met een camera en hun liefde voor Jacob Black. Ze hielden niet van mij, maar de man die ze dachten dat ik was. Ik keek om en langs hun heen, zag Lotte en Kimey deze kant opkijken, hun hoofd schudden, terug opstaan en naar binnen wandelen. De jongens volgde hun, als een stel zieke puppies die op zoek waren naar verzorging. Ik wou de meisjes wegduwen en ze achterna gaan, maar dat liet ze niet toe. Toen ik een van de meisjes aanraakte viel ze flauw en begonnen de andere meisjes enkel maar dichter te komen. Ik zuchte, staarde naar de schimmen die ze achtergelaten hadden op de bank en zag hoe de wind ze met zich meenam. Zoveel verandert en niets was het zelfde, zelfs mijn liefde niet…