02. The smile on your face

Na het etentje in een of ander Italiaans restaurantje midden in een drukke straat, wouden mijn ouders nog een lange wandeling maken, om van de omgeving te genieten beweerde ze. Ik hield mijn been stijf, ik had al ingestemd met het etentje. Ik was al niet in mijn opper beste humeur en verlangde naar een kamer waar ik alleen kon zijn. Na een lange discussie en heel wat gezeur langs mijn kant, stemde mijn ouders uiteindelijk in. Vanaf het moment dat we weer in de auto zaten begonnen mijn ouders weer over hoe leuk ik het hier wel niet ging vinden. Ik besloot al snel mijn iPod uit mijn broekzak te vissen en het geluid zo hard door de oortjes te laten klinken als het ding aankon.
Na een kwartiertje van oerluide muziek die mijn oren vulde, kwamen we bij ons origineel huis aan, het soort origineel huis waar de rest van de straat ook mee opgevuld werd.
Zodra mijn moeder de deur geopend had liep ik snel naar boven. Ik gooide mijn iPod op bed, en viste mijn laptop uit mijn reistas.
Die zette ik op het houten bureautje in de hoek van de kamer. Eenmaal hij helemaal opgestart was opende ik iTunes en MSN. De juiste mensen waren niet online. Right, aan de westkust lopen ze een paar uur achter. Ik sloot het programma weer af e zocht achter mijn boxen. Ze lagen in een van de vier koffers die in mijn kamer stonden. Ik sloot ze aan en liet 'Love like woe' van The Ready Set door de kamer galmen. Nu vond ik de tijd om mijn kamer te bestuderen. Ik was blij met mijn tweepersoonsbed, in Bevery Hills had ik er ook een dus ik kon niet meer zonder. Ik had twee ramen. Een keek uit op de straat, waar totaal geen leven te bespeuren was, ook al was het nu om negen uur nog licht buiten. Het andere raam keek uit op het huis naast ons, recht binnen in een ander kamer. Ik trok de beige gordijnen strak dicht, ik had namelijk geen zin om 's morgens wakker te worden en op een of ander lelijk gezicht te kijken. Ik legde een van mijn grote zwarte koffers op het bed. Tijd om uit te pakken.
Ik opende deur, die naar mijn kast leidde. Aansluitend met mijn kamer, maar niet echt een inloop kast. Het moest er maar mee door? Eerst twijfelde ik waar ik wat zou leggen maar na alles een paar keer van plaats te wisselen kon ik op een redelijk tempo alles uitladen. Na de eerste twee koffers keek ik op de klok, elf uur. Op een normale dag in Beverly Hills was ik nu buiten, weg met vrienden. Niet alleen op mijn kamer. Dit ging nog zwaarder op me wegen dan ik eerst had gedacht. Mijn zin om uitladen van kleren was totaal vervlogen. Ik besloot om de rest morgen maar te doen.
Nadat ik ergens een versleten shortje en een topje uitviste, ging ik onder mijn lakens liggen. Ik sloot mijn ogen en niet veel later was ik al ver in dromenland.