I sold My soul to the devil.[Edward Cullen]*part 23*

Misschien ben ik nooit braaf geweest, en moet ik nu sterven. Dan moet ik nu al m'n geliefden achterlaten door m'n eigen domme fout. De paniek in de kamer word alsmaar groter. Ik hoor een vaag gemurmel rondom me maar kan niet aflijden wie wat zegt. Zou Edward het me ooit vergeven dat ik hem achterliet? Neen, dat weet ik zeker. Alice zou het me ook niet vergeven. En bella, die zou er zich goed bij voelen, kon ze Edward terug krijgen. Ik moet er wat aan doen. Ik zal vechten. Ik kan Edward niet aan z'n lot overlaten en m'n vader al zeker niet. Ik heb al een hele tijd niks van me laten horen. Hij zal doodgaan van de zorgen. Ineens stond ik in een woonkamer. Die van m'n vader z'n huis, in Vancouver. Edward,Alice, Rosalie, Emmet, Jasper, Esmé en Carlisle stonden er met een medelijdend gezicht. Maar Edward toonde geen emotie. Alsof hij ze had verdrongen."Het spijt ons zéér erg, Meneer Vance, dat we u dit nieuws moeten melden. Ze is van een rots gevallen toen ze gaan wandelen was. Edward heeft d'r daar gevonden."Ik...Ben..DOOD???! Dit kan niet! Ik liep nar Edward en zwaaide voor z'n gezicht."Hey, ik leef nog, ik ben hier!!!"Maar ik kreeg geen reactie. Ik was dus wel degelijk van deze aardbol verdwenen. Of was dit een visioen? Dit móét een droom zijn. Straks word ik wel weer wakker uit één of andere coma en is alles in orde. Maar met de minuut neemt m'n hoop af. Ik zal het niet halen. Maar ineens stan we dan terug in de Cullens hun huis."Carlisle, kunnen we verhuizen? Ik kan hier niet blijven waar ze is gestorven."Edward slaat z'n ogen neerslachtig naar beneden. Ik loop naar hem en omhels hem. Ookal weet ik dat het niet helpt, en dit maar een droom is. "I Miss You..." Dan besluit ik weg te gaan. Het maakt toch niks meer uit. Net als ik de deur wil uitgaan veranderd de omgeving in een witte kamer. Geen meubels, geen raam, gewoon een en al wit. Op het einde zie ik iedereen staan. Angel, Daisy, Alice Edward, Jasper, Rosalie, Emmet, Carlisle en Esmé. Het lijkt alsof ze afscheid nemen. Ik kijk één voor één hun gezichten af. Het verdriet druipt ervan. Behalve bij Edward. Daar staat z'n gezicht weer emotieloos. Daarna word alles weer zwart. "Carlisle, haalt ze het wel?!" Edwards stem klinkt gespannen en bezorgd.Kalm Edward, ze is in een lichte coma. Ze kan wel ieder moment weer bijkomen. We moeten zorgen voor bloed.""Daar zorg ik wel voor!" Hoor ik Emmet zelfverzekerd zeggen. Ik voel iemand m'n hand vastnemen.Ik probeer de persoon z'n gedachten te lezen.*Kalm, het komt in orde zie Carlisle. Hij zal het wel weten!**Natuurlijk komt het goed!*Ik voel een zacht kneepje in m'n handen.*Vecht alsjeblieft! Doe het voor mij, ik kan je nog niet kwijtgeraken!*Ik raap al m'n kracht bijeen en probeer een beetje m'n hand te bewegen. Wat blijkbaar is gelukt want ik hoor Alice vrolijk roepen."Ze leeft nog!!!!" Alice d'r vrolijkheid is ongeloofelijk aanstekelijk. Ik krijg er zelfs moed door...

Reactie!!!

Xx.