Littekens.

Littekens.

“Waarom ben ik hier?” het blijft in je hoofd hangen. Je wilt hier niet zijn, niemand geeft om je, het lijkt alsof ze je allemaal liever dood hebben. Zonder vrienden, gewoon alleen. Je kijkt om je heen. Je hebt er niks aan. Het is allemaal grauw en leeg en alles doet pijn. Overal staan er littekens. Over jou hele lichaam. Kleine littekens die steeds groter worden. Allerlei vormen, maar de echte littekens, die zitten vanbinnen. Je bent beschadigd, gepest, dat was nog het minst erge. Er rolt een traan over jou wangen. Je staat op en loopt naar buiten, het kleine balkonnetje van het flatgebouw op. Je laat jou handen over de reling glijden, er valt een traan op. Je gaat erop staan. Je kan het niet meer, het wordt allemaal teveel. Je werpt nog één laatste blik op jou omgeving. Je laat je naar achter vallen. En dan is er niks meer, gewoon, DOOD!