I have cancer so what? [JB] -27-

We are there
Naomi POV.
Na 20 uur te hebben gereden zijn we er eindelijk bijna, iedereen heeft wel wat kunnen slapen in de auto maar ik, ik kon niet slapen en ik ben nu vreselijk moe, ik heb nu al zo'n 30 uur in totaal achter elkaar aan niet geslapen. Ik keek naar mijn vader die achter het stuur zat, iedereen sliep behalve wij 2. Natuurlijk heeft mijn vader ook al wel geslapen. "Pap hoe lang nog?" vroeg ik. "nog een uurtje" zei hij en ik zag in de spiegel dat hij naar me glimlachte. Nou dat is dan 31 uur geen slaap hebben gehad en 21 uur in de auto te hebben gezeten en dan moet ik zeker ook nog mijn kleren in de kast doen. "Zijn je vrienden er dan al?" vroeg ik. "Geen idee sms maar, en dan sturen naar de naam Paul" zei mijn vader terwijl hij me zijn mobiel gaf. Ik pakte hem aan, ging naar berichten en maakte er 1.
Hey Paul, Mijn vader is nu aan het rijden en ik vroeg me af of jullie er al waren bijna ieder slaapt nog maar ik heb al 30 uur geen slaap gehad, maar ja over een uur zijn we er al Xx Naomi
Ik drukte op versturen en wou de mobiel aan mijn vader geven maar hij nam hem niet aan. "Hou maar bij je voor als hij iets terug stuurd" zei mijn vader. Ik legde hem op mijn schoot en sloot mijn ogen om te proberen te slapen, maar dat lukte natuurlijk niet. Na 5 minuten hoorde ik het deuntje van de telefoon van mijn vader, zo'n vervelende James Bond geluid. Ik deed mijn ogen open en opende het bericht.
Heey Naomi,
Leuk wat van je te horen, ik heb van je vader gehoord dat ze je hebben geadopteerd en dat je al daarvoor de beste vriendin van Maria was. Maar wij zijn er al zo'n 2 uurtjes dus dan zien we jullie over 50 minuten. X Paul.
Ik deed het berichtje weer weg en gaf de mobiel aan mijn vader. "En?" vroeg hij. "Ze zijn er al zo'n 2 uurtjes" zei ik. "Oke das mooi" zei mijn vader, ik pakte een boek en begon erin te lezen, ja ik vond lezen best wel leuk en ik maak ook wel vaak verhalen maar lezen is leuker ik kan me er gewoon zo goed in verdiepen, ik keek weer op mijn mobiel, nog 10 minuten eindelijk. Ik begon weer in mijn boek te lezen, na een paar minuten voelde ik dat mijn ogen na al die tijd zwaar begon te worden en ik viel in een diepe slaap. "Naomi opstaan" hoorde ik een stem zeggen. Ik opende heel langzaam mijn ogen en zag dat mijn broer Ryan me aankeek. "Nog 5 minuten" zei ik zachtjes en sloot mijn ogen weer. "We zijn er al" zei Ryan. "Nou en" zei ik. Ik hoorde Ryan zuchten en hij liep naar binnen. Ik viel alweer in een diepe slaap.

Ik ben moeilijk wakker te maken hé?
Misschien gha ik zo nog verder en anders morgen.