Part thirtynine - jacob's pov

Ik belde bezorgd bij Lily's huis aan. Ik was zo blij dat ik Lily ontmoet had. Ze had mijn leven een stuk beter gemaakt, al trok ze dan gevaar aan. Het roedel had een vampier geroken bij de grens, en hij leek rond te hangen bij de Swans. Ik trok mijn bloes recht - ik had voor de verandering eens een bovenstuk aan - en toen ging de deur open. 'Jacob?' Ze keek me half glimlachend, half ongerust aan. 'Wat is er?' 'Hé, Renée,' ik probeerde langs haar de kamer in te kijken, 'is Lily er niet?' Renée trok haar wenkbrauwen op. 'Nee, ze zei net dat ze een luchtje ging scheppen. Ik dacht dat ze naar jou toe ging..' 'Dat ze wát?' Ik vergat even mijn zorgen om Lily en keek geschrokken naar Renée, die goedkeurend terugkeek. 'Je vindt het toch niet erg, Renée?' vroeg ik haar voorzichtig. 'Nee, schat. Lily heeft eindelijk een vriendje dat goed voor haar is. Jullie hebben mijn complete goedkeuring. Maar waar is Lily heen?' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik weet het niet. Ik..' Plots rook ik van ver weg, vaag de geur van vampier. 'Volgens mij weet ik waar ze is. Ik ga haar zoeken.' Vlug rende ik het huis uit, voordat Renée iets terug kon zeggen. Ik trok zo hard aan mijn bloes dat de knopen eraf vlogen, en veranderde toen in een wolf. Verderop hoorde ik Embry rennen. Jacob. hoorde ik hem kalmerend denken. Moet ik met je meegaan? Nee. dacht ik. Ik wil die vampier alleen verscheuren. Ik hoorde Embry in gedachten zachtjes lachen. Als ze dood is, Embry.. gromde ik. Oké, oké. dacht hij verontschuldigend. Toen vielen zijn gedachten weg. Ik kwam bij een donkerder stuk bos en de geur van vampier werd steeds sterker. Ik hoorde iemand gedempt gillen en ging sneller rennen. Ik wilde op tijd zijn. Ik moest op tijd zijn.
Het gillen werd luider, het kwam dichterbij, net zoals de geur, die pijna bijn deed in mijn neus. Ik gromde zachtjes en kwam toen bij een stuk bos aan waar ik zicht had op een grote open plek, omringd door bomen. Er waren twee mensen in de open plek; de een was duidelijk de vampier, met een bleke huid en rode ogen. De zon begon voorzichtig te schijnen en ik zag zijn huid glinsteren. Fag. dacht ik grommend. Toen verplaatste ik mijn blik naar de andere persoon, die met de minuut bleker werd. Ze probeerde te gillen, maar kon het niet meer opbrengen. De vampier was bezig het leven uit haar te zuigen. Het was een vrouw, ze leek bang. Ik herkende haar bruine lokken en haar doodsbange bruine ogen en mijn adem stokte in mijn keel. Nee. Dit kan niet waar zijn. Ik was te laat. Het was Lily. Ik stootte een schokkerige huil uit en sprong toen bovenop de vampier, die bezig was met de liefde van mijn leven te transformeren tot een wezen van de nacht.

whieeeej!
bijna aan het eind, MAAR: er komt een vervolg! Niet in een nieuwe story, maar het begint gewoon weer hier. Dus blijf geabonneerd als het verhaal straks afgelopen is