I Don't Want Presents!

“Wat wil hij?”
“Hij heeft cadeaus…”
Ik zuchte, daar had ik helemaal geen zin in. Ik had ze allemaal gezworen dat geen van hun met een cadeau zou moeten komen, want ik zou het door het raam gooien.
“Waarom moet je toch zo veel op je moeder lijken,” mopperde Alice. Ik haalde mijn schouders op, ik vond het geweldig dat ik op haar leek. Ze was mooi, had een sterke wil en ze kreeg alles gedaan van papa. Gewoon met een blik had ze hem zo om haar vinger gedraaid.
Emmett versterkte zijn greep om mijn middel,”Doe het nou, Jake brengt ook één mee..”
Ik zuchte, waarom probeerde ze me altijd met hem te overtuigen.
“Nou en…”
“Nou, dan… je wil hem toch niet teleurstellen en ook je vader niet, toch?”
Ik keek schuldig om naar Emmett en schudde mijn hoofd.
“Nessie? Ben je hier?”
Zijn stem klonk zacht en zijn gedaante verscheen in de deuropening. Zijn zwarte pak was het zelfde wat hij gedragen had op zijn trouw, tegen de zin van Alice, omdat dat mij symboliseerde. Hun huwelijk had hun mij gegeven en met dat kleine gebaar wou hij me zeggen dat hij daar nog steeds geen spijt van had. Arme Alice, nuja, ze had mijn moeder wel in een nieuw jurk kunnen hijsen, een die het zelfde leek als haar trouwjurk, maar dan korter en minder opvallend voor een verjaardagsfeest.
“Je ziet er goed uit, Mr. Cullen” gniffelde ik. Hij liep naar me toe en bleef recht voor me staan, zijn ogen neer en op mij gericht. “Zullen we ene wandeling gaan maken?”
Ik keek hem onderzoekend aan, zocht naar zijn bedoeling, maar hij glimlachte gewoon. Ik knikte, hij nam m’n hand en trok me recht. Ik zag Alice glimlachen, ik haatte het als ze wist wat er ging gebeuren, maar ik hield er dan weer van dat ze dat niet bij mijn wolven kon doen. Het was leuk om soms nog eens verrast te worden, ook al hield in niet zo van het hele verrassing’s idee. We liepen het huid uit, het bos in. Hij sprak niet en ik wist niet wat te zeggen. Gewoon ik en mijn vader, door de koelte van Forks. Opeens bleef hij staan en keerde zich naar me om,”Hoe voel je je?”
Ik glimlachte,”Perfect, jij?”
“Goed,” zei hij. het licht in zijn ogen was anders, nog steeds mooi maar toch anders.
“Ik heb wat voor je….”
Hij haalde een klein lang doosje uit zijn zak. Ik keek op naar zijn ogen, dat was die twinkel, hij had het zitten plannen en had daar duidelijk de hulp van Alice bij gekregen.
“Je weet hoe ik denk over cadeaus pap…”
“Maak nu toch gewoon open!” zuchte hij. Hij was het gewoon als bij mijn moeder. Ze was zo koppig, maar je went er aan. Voorzichtig opende ik het doosje en staarde naar het zilveren hangertje. “Pap?”
“Eigenlijk kwam Esmée met het idee en heeft Alice het uitgetekend. Vind jet het mooi?”
Ik keek verbaasd naar hem op,”Sorry dat ik zei dat ik geen cadeaus wou, dit is fantastisch!”
Ik ging met mijn vingers om het Cullen-schild en de diamantjes die daar in zaten. Hij nam het voorzichtig van tussen mijn vingers en hing het voorzichtig om mijn nek, probeerde niet aan mijn kapsel te komen. Alice zou het hem niet vergeven.
“Dankje.”
Ik keerde me naar hem om en sloeg mijn armen om hem heen. Hij leek breder geworden, vast een idee van Emmett.
“Nu naar je feestje, je moet je jurk nog aan.”
Ik knikte, hij nam mijn hand en samen liepen we terug.
“Jacob zal je prachtig vinden…”
Ik keek hem kwaad aan,”Wat heeft iedereen toch met mij en Jacob, ik zal er nog spijt van krijgen dat hij komt. Waar wachten jullie toch op?”
Hij schudde lachend zijn hoofd,”Niets lieverd”
Hij duwde me in de armen van Alice die met speelse oogjes op me wachtte. Een waterval van vragen liep over haar lippen terwijl ze me naar de trap leidde. Ik schreeuwde het uit in mijn hoofd,”PAPA!”
Ik hoorde zijn lach in de andere kamer, hij zou me niet redden, niet nu. Ik liet me mee voeren en klaarmaken voor het grote moment. Mijn laatste dag dat ik ouder werd.