And we cry and cry and cry.

Zuchtend sleepte ik me de trap op naar mijn kamer. Een kwartier geleden waren we thuis gekomen. Zonder Justin. Ik liet me op mijn bed vallen en sloot mijn ogen.
‘Lena ! Lena ! Kom snel kijken !’ riep mijn mama beneden aan de trap. ‘Het gaat over Justin !’ Wat ? Justin ? Snel liep ik de trap af.
‘Kijk Lena, kijk !’zie mijn mama terwijl ze op het tv-toestel wees. Op het scherm kon je een gebouw zien dat helemaal in puin lag. Een mannenstem zei ondertussen : ‘De passagiers die op de vlucht zaten die om half zes vanuit Zaventem naar New York is vertrokken, maken vast en zeker de ergste vliegreis uit hun leven mee. Aan boor zaten twee zelfmoordterroristen die de piloot hebben overmeesterd en met het vliegtuig in de Big Ban in Londen zijn gevlogen. Het aantal gewonden en doden is nog niet bekend.’
Het leek wel alsof mijn benen van pudding waren gemaakt. Justin zat waarschijnlijk op die vlucht ! Ik liet me op de grond zakken en verstopte mijn gezicht in mijn handen. Dit kon toch niet waar zijn !? Snel greep ik mijn gsm en toetste Justin’s nummer in. Voicemail. Ik belde nog eens, weer voicemail. Ik liet me achterover op de grond vallen en begon te huilen. Dat was precies het enige wat ik vandaag deed, huilen. Bezorgd liep mama de kamer weer in.
‘Gaat het ?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. Hoe zou het in godsnaam moeten gaan ? Degene waar ik met heel mijn hart van hield was misschien wel dood of heel zwaargewond !