No Fairytales Left_

Ik voelde me niet goed, maar wat het was kon ik niet zeggen. Iets knaagde aan me, terwijl ik naar het plafond van mijn kamer. Iets hield me van slapen, hield me wakker de hele nacht door. Mijn armen onder m’n hoofd deden me aan hem denken, de dagen van de zomer waar ik uren op zijn borst had gelegen….

De zon straalde hoog aan de hemel, brandde op onze huiden en op het weiland rondom ons. De wind blies de geur mee van madeliefjes, gewassen en van de zomer. Het op en neer gaan van zijn borst en het slaan van zijn hart, was het enige wat me vertelde dat hij nog leefde. Het zachte gezoem van de bijen en het geritsel van het hoge gras, als een symfonie van de natuur. De schaduw van de grote eik, als een deken om ons heen.
“Taylor?”
“Mhhmmm,” hij gaf een lage grom, dat m’n hoofd deed trillen op zijn borst. Ik gniffelde en keerde me naar hem om, mijn gezicht rustend op mijn handen.
“Heb ik je al gezegd dat je mijn beste vriend bent?”
Hij grijnsde, zijn witte tanden stralend in het licht. Voor het eerst opende hij zijn ogen, de warmte van zijn diepe bruine ogen, mooier dan alles wat je ooit gezien had.
“Heb ik je al verteld dat jij mijn liefste monstertje bent?” lachte hij. Ik gniffelde zacht en drukte ene kus tegen zijn witte T-shirt.
“Pas op, of ik verstop me onder je bed en laat je schrikken als je slaapt!” gromde ik en klemde speels m’n nagels in zijn shirt. Hij grijnsde en trok me hoger, zodat m’n gezicht boven dat van hem hing. “Dat mag helemaal niet!”
“Oh en jij gaat mij stoppen?” spotte ik.
“JA!”
Hij porde zacht in m’n zij en kronkelde om me heen, zodat hij me onder controle had. Hij drukte mijn polsen tegen de grond en grijnsde gemeen,”En wat ga je nu doen?”
Ik keek om me heen, zocht naar mogelijke wapens, maar niets leek geschikt te zijn. Ik probeerde hem zielig aan te kijken, trok een pruillipje. Hij schudde lachend zijn hoofd,”Good try!”
Ik peinsde, liet mijn voorhoofd fronzen, die hij op zijn beurt weg streek. Er was iets…
“He, Taylor?”
“Wat?”
“Er zit iets in m’n oog, kan je is kijken…”
Hij kwam dichter, bestudeerde m’n gezichtsuitdrukking, maar daar zou hij niets vinden.
“Ik zie niets…” Hij haalde weer één hand van m’n pols en streek langs m’n wang om beter te kunnen zien.
Ik klemde mijn hand in zijn korte zwarte haar en grijnsde gemeen. Hij keek geschrokken op, bang voor de aanval die ik plande. Ik trok zijn gezicht dichter en drukte mijn lippen tegen die van hem. De grip om mijn pols verzwakte en tot mijn verbazing kuste hij me terug. Ik liet zijn lippen los, grijnsde gemeen en zei:”Pech gehad…”
Ik stond op, zodat hij van me af viel en rende door het hoge gras weg, naar mijn huis aan het einde van het veld. Ik hoorde zijn lach achter me, zijn voet stappen die het gras plat walste en de zijn ademhaling die dichter en dichter kwam. Hij was sneller dan ik, 2 jaar ouder dan ik en ook mooier dan ik, maar hij was MIJN beste vriend en dat kon niemand me af pakken…

Het licht vervaagde terug naar het duister van mijn kamer. De angst was er weer. Het verleden had gelogen, hij zou niet voor eeuwig de mijne zijn en zeker niet voor eeuwig bij me blijven. Nee, ik zou alleen blijven. Nuja, ik had Kim nog en Taylor’s zus, die zou hier blijven of dat hoopte ik toch. Ik zou niet alleen zijn, gewoon zonder hem. Ach, dat was het zelfde, zonder hem was al even erg als alleen zijn. Maar ik zou niet meer huilen. Voor de laatste keer veegde ik mijn tranen weg, nu moest ik naar hem toe. Ik kon hem niet zomaar laten gaan zonder een woord van afscheid, dat kon ik niet maken. Ik sprong uit bed, glipte uit mijn raam en ging op weg. Door de koelte van de nacht en het duister van de straten, sloop ik naar hem toe. Ja, ik was bang. Nee, ik zou niet terug keren. Ik moest hem nog één keer zien en zeggen wat ik dacht…