Do you know what it's like? To feel so in the dark?

Chloë's pov:
Met grote ogen keek ik de dokter, die strak terugkeek, aan. Ze maakte duidelijk geen grapje.
'W-w-wat?'mompelde ik.
Ze herhaalde de uitslag van de tests.
'Dit hadden we eigenlijk niet gedacht, daarom dat het wat langer duurde. Ik denk niet dat je nog terug kan.' Dat het wat langer had geduurd, had ik gemerkt. Ondertussen was het al 5 maand uit met Justin en de dagen sleepten zich nog steeds voort, zoals die eerste dag zonder hem.
Ik keek haar nog steeds geschokt aan. Dit kon niet waar zijn! Nee! Dit... was een droom. Een nachtmerrie.
Ik kneep even in mijn arm. Auw. Oké, dat voelde ik duidelijk.
'Chloë,'zei dokter Murph, die nu al achter me stond. Ze legde één hand op mijn schouder. 'Ik weet dat het een schok is, maar je moet het aan je moeder vertellen. Het verklaart ook waarom je je zó slecht voelt.'
Ik schudde mijn hoofd. Ik voelde me zo slecht omdat Justin weg was. Niet om een andere reden.
'Chloë,'mompelde ze. 'Ik weet dat dit moeilijk is, maar ze moét er echt van weten. Ik geef je een week om het zelf te vertellen. Binnen één week bel ik naar haar. Dan vertel ik het haar zelf. Ik weet dat je dat niet leuk vind, maar ze moét het weten, Chloë.'
Ze keek me doordringend aan. 'Zoiets kan je niet verstoppen.'
Ze keek me nog steeds doordringend aan. 'Toch niet als je niet dood wil,'voegde ze er luchtig aan toe.
Ik schudde mijn hoofd. 'W-w-weet u het zeker?'
Ze knikte. Het laatste beetje hoop verdween.
Ze wisten het zeker. 'Dat kan helemaal niet!'schreeuwde ik plots. Ik stond zo snel recht, dat mijn stoel viel, maar daar maakte ik me geen zorgen over. Ik duwde de dokter zacht uit de weg en liep de praktijk uit.
Dit geloofde ik niet. Het kón niet!
Ik liet mijn fiets die naaste de praktijk stond gewoon staan, en liep zo snel als ik kon. Naar huis.