OO2

Hij haatte het om daar te zitten. Om te knielen voor de man wiens leven toegewijd was aan het uitroeien van Rowan en de zijnen. Om te moeten zeggen dat hij hieraan mee zou helpen. Dat hij hun gelijke wilde worden en actief zou helpen in de kruistocht tegen de piraten.
Maar de woorden verlieten zijn lippen, de glimlach zat op zijn gezicht geplakt alsof hij niet beurs en blauw van de klappen was. Alsof hij hier een keuze maakte, in plaats van dat zijn hand gedwongen werd.
Kapitein Bluewater grijnsde. De Piratenkoning die brak, dat was niet iets wat iemand iedere dag zag. Rowan wendde zijn blik af naar de grond. Je doet dit voor je mensen, herhaalde hij keer op keer in zijn hoofd. Jouw kans komt nog wel. Het was de enige manier hoe hij kon voorkomen dat hij de man voor hem aan zou vliegen.
"Hier zit je dan, kapitein Eryn." De nadruk op de titel die Rowan nu zou moeten afstaan, maakte dat hij hard op zijn lip beet. Hij kon niet antwoorden. Hij kon zich niet op de kast laten jagen door deze man voor hem. Niet als hij dit wilde overleven.
"Voor jou lag een langzame dood, maar in plaats daarvan sta je hier." Zoals de andere kapitein het bracht, zou Rowan de man op zijn blote knieën moeten bedanken voor deze gulle kans. Alsof hij persoonlijk zijn redder in nood was, die hem nu kwam redden van alle ontberingen en de onoverkomelijke ophanging.
Het enige wat Rowan echt wilde, was zijn handen rond die nek slaan en heel hard knijpen.
"Engeland is bereidt gratie te verlenen voor je zonden, en je een zekere levensstijl te bieden. Luxer dan je waarschijnlijk gewend bent geweest. In ruil daarvoor vragen we de volledige steun en ondersteuning in onze goede strijd." Het ging om geld, om een positie van schijnmacht. Dat was het aanbod dat hem gedaan was. Luxe, welvaart, een titel die niks te betekenen had. Het enige wat hij daarvoor moest doen was de wereld overtuigen dat zelfs de Piratenkoning zich bij de Engelsen gevoegd had. De informatie op die verbrande kaart delen.
Zijn volk opofferen in de toekomst, om zijn bemanning in het heden te redden. Het voelde niet als een eerlijke deal.
"Het aanbod is duidelijk," antwoordde hij. Elke woord voelde alsof hij hoogstpersoonlijk een mes in zijn eigen mensen stak. Hij was hier niet toe bereid. Hij wilde zichzelf niet verkopen aan de vijand. Maar welke keuze had hij? De Engelsen hielden een zwaard vast, en het was nu aan Rowan om te bepalen aan welk einde hij kwam te staan. Veroordeelde of beul. Doden of gedood worden.
"Een leven in luxe, een nieuwe naam. Ik heb al vele namen gehad, waarvan kapitein Eryn de bekendste is wellicht. Het wordt tijd om ook generaal aan de lijst toe te voegen." Alsof hij ooit een generaal zou worden. Misschien in naam, maar niet in macht. Hij kreeg geen manschappen onder zich. Enkel een loze titel en een berg van goud.
"Oh, en de bemanning vrijgelaten," voegde hij er nog aan toe, alsof hij dat bijna vergeten was. Ze moesten denken dat hij dit voor het geld deed. Dat hij enkel dacht in goud en macht en zijn eigen positie. Voor de buitenwereld zou hij tot de hoogste klasse behoren. Voor de mensen hier zou hij een gierigaard zijn die bereid was om alles te verkopen.
Een monster getemd tot een schoothond.