Is this my fault?

POV Vera.
Een paar uur geleden.
Ik zat nog steeds met Dylan, ik voelde me verantwoordelijk dat hij hier lag.
Dus ik bleef wel bij hem, want er was nog steeds geen familie langs geweest.
Opeens, begon er van alles te piepen en ik wist uit veel films dat, dat meestal niet een goed teken was. Ik liep naar de deur en riep een dokter.
Maar er kwam maar geen dokter, ik keek gestrest om me heen en wist niet wat ik moest doen.
Ik liep nu wat verder dan de deur en er kwam een zuster voorbij ik tikte gestrest op haar schouder.
H h Help kwam er met moeite uit mijn mond. Ze pakte mijn hand en liet mij nu zitten op een stoel en ze ging mij nu onderzoeken. Nee, Zei ik heel hard, Dylan! Was alles dat ik kon zeggen.
Maar ze bleef mij onderzoeken, ik werd nu echt boos en voelde me trillen en voelde of ik koorts kreeg, maar ik voelde me heel goed. De zuster kalmeerde me en ik stopte met trillen, ik pakte nu de mouw van de zuster en trok haar mee naar Dylan, waar alles nog steeds aan het piepen was.
Ze riep via haar, soort van walkietalkie, allemaal dokter waren er opeens.
Ik keek met verbaasde blik, Ja, nu komen jullie natuurlijk wel dacht ik geïrriteerd.
Nadat alle dokter in Dylan’s kamer waren sms’te ik snel Bernice en Renske, Eline en Larissa niet die hadden een date, ik belde ze later wel.
De zuster nam mij toch mee en onderzocht me verder, ik bestool dat als ik er niets van zou zeggen en niet ging tegenstribbelen ze eerder klaar was.
En dat was ook zo binnen 5 minuten mocht ik weer weg, en Nog 5minuten later kwamen Bernice en Renske de zaal binnen lopen. Renske rende meteen naar me toen en gaf me een knuffel, Bernice volgende haar en we zaten zonder iets te zeggen, een half uur voor de kamer van Dylan.
Waar ze nog steeds druk bezig waren.
Ik belde nu Eline ze was vast wel klaar en ander ging ze wel op.
Ik liet de telefoon overgaan en gaf haar een samenvatting van wat er gebeurd was.