Wylan

Jesper lachte schamper. ‘Nou ik kan je verzekeren dat daar een groot verschil tussen zit.’
      Wylans wangen werden warm. Dat dat verschil positief voor hém uitpakte, bleek wel uit het feit dat híj nu met Jesper stond te dansen, in plaats van zijn zus.
      Maar toch… Het voelde niet goed dat Jesper een drankje op had dat zijn gevoelens beïnvloedde. Als er vanavond toch een bindende kus volgde, wilde Wylan zich niet de rest van zijn leven afvragen of dat door een stomme streek van zijn zus kwam.
      ‘Zullen we… even naar buiten gaan?’ stelde Wylan aarzelend voor. Hij voelde niet alleen de ogen van zijn zus in zijn rug prikken, maar hij wist dat zijn vader hier ook ergens was. Wie weet stond Geraldine nu wel jengelend aan zijn arm te trekken in de hoop dat hij dit voor haar oploste. En hij zag Jan van Eck er wel voor aan om meer te doen om het geluk van zijn zoon te dwarsbomen dan door hem enkel in zijn kamer op te sluiten.
      Er groeide een grijns om Jespers lippen. ‘Nou nou, rustig aan hè, tijger. Denk je al zo veel privacy nodig te hebben?’
      Murmelend gaf hij de jongen een por. ‘Dat is het niet.’
      Jesper liet zijn handen van zijn heupen glijden ten teken dat hij meekwam. Meteen had Wylan het koud. Na even aarzelen, greep hij toch Jespers hand vast.
      Ze gingen de mensenmassa door, op weg naar de uitgang. Daar pakte Jesper zijn jas van de haak en sloeg die om. Afwachtend keek hij Wylan aan. ‘Het is stervenskoud buiten, man. Krijg je het zo warm van me?’
      ‘Ik heb geen jas meegenomen,’ gaf hij beteuterd toe. ‘Daar kon ik niet bij.’
      En volgens Inej had er nogal haast achter gezeten.
      ‘Ah.’ Jesper liet zijn blik langs de rij jassen gaan en trok er toen eentje af met een donkere bontkraag. ‘Trek deze gewoon aan.’
      ‘Maar…’
      ‘Diegene zal hem het komende uur heus niet missen,’ onderbrak Jesper zijn protest. Hij sjorde het ding over Wylans schouders, die toch maar zijn armen door de mouwen stak en het veel te grote ding dichtritste.
      Zodra ze buiten waren, sloeg er een frisse wind in hun gezicht. Wylan dook in zijn kraag weg. Wat moest de jongen wel niet denken, dat hij hem met zulk onguur weer mee naar buiten vroeg. Jesper protesteerde echter niet, hij sloeg een arm om zijn middel en leidde hem om het gebouw heen, waar een tuin was met daarin een prieeltje.
      Ze gingen op het bankje zitten.
      ‘Dus… wat is er allemaal aan de hand?’ begon Jesper. ‘Waarom zei je dat? Over die liefdesdrank?’
      Wylan kauwde op zijn lip. ‘Mijn vader had me opgesloten. En Geraldine wist op de een of andere manier dat ik… dat ik je leuk vond. Ze wreef het onder mijn neus dat ze ervoor zou zorgen dat ze je vanavond zou krijgen. En toen kwam Inej… Die bevrijdde me en zei onderweg dat ze erachter was gekomen dat Geraldine een liefdesdrankje had gebrouwen… voor jou. En omdat Geraldine en ik hetzelfde bloed delen, was ik de enige die… die ook zo’n effect op je zou kunnen hebben.’
      Jesper was even stil, zijn blik ietwat afwezig, alsof hij in zijn hoofd alle stappen van vanavond doorliep, op zoek naar het moment dat hij gedrogeerd was. ‘Wat een feeks,’ zei de jongen uiteindelijk. ‘Ik bedoel – niet zozeer omdat ze mij met een drankje voor zich wilde winnen, want ik weet dat ik geweldig ben en velen het hoofd op hol breng.’ Hij grijnsde scheef, daarna werd zijn blik echter serieuzer. ‘Maar wel om hoe ze jou behandelt. Wat ze tegen je zei…’ Er kwam een grimmige trek om zijn mond. ‘Je bent verre van lelijk, Wylan. En als jíj een idioot bent, bestaan er geen beschrijvingen voor de rest van de wereld.’
Een warme gloed verspreidde zich door hem heen. Hij leunde iets dichter tegen Jesper aan.
      ‘De hele avond voelde het alsof er iets net niet in de haak was. Alsof ik wel bij haar wilde zijn, maar niet bij háár.’ De jongen haalde met een ietwat gefrustreerde zucht een hand door zijn haar. ‘Hoor mij nou man.’ Hij lachte kort. ‘Ik ben beter in zoenen dan in… over dit soort shit praten hoor.’
      Wylan gluurde opzij. ‘Ik hoor dit anders graag hoor. Nu maak je me wel extra nieuwsgierig naar je zoenkunsten.’
      Jesper grinnikte. ‘Ja, die kans is nu verkeken hè. Je wilde niet.’
      ‘Ons leven is nog niet voorbij.’
      Jesper gaf hem een plagerig duwtje. ‘Wat ik gewoon wilde zeggen… is dat ik je heus wel langer leuk vind dan vanavond.’
      Een trilling ging door zijn borstkas. Gebeurde dit nou echt? De warme arm om zijn schouders vertelde hem van wel.
      ‘Maar goed,’ praatte Jesper doodleuk verder toen Wylan de juiste woorden niet wist te vinden. ‘Ik snap je gedachtegang.’ Hij schoof zijn mouw wat naar achteren om op zijn horloge te kijken. ‘Dan moet ik gewoon nog twee uur wachten.’
      ‘En dan?’ vroeg Wylan verward.
      ‘Is het middernacht geweest.’
      Wylan slikte moeizaam. ‘O-ké…’
      ‘Dan ga ik je zoenen natuurlijk,’ Jesper schoof zijn arm hoger en trok plagerig aan een van zijn krullen.
      De arm, noch de jas waren nog langer nodig. Wylan had het opeens zó ontzettend warm.
      ‘Is de magie na middernacht dan weg?’
      ‘Kan me niet schelen,’ mompelde Jesper. ‘Dan heeft het lang genoeg geduurd.’
      De jongen plantte een kus op zijn wang, die zelfs zijn tenen liet tintelen.
Liefdesdrank of niet – Wylan voelde de magie welzeker. En hoewel ook hij er reikhalzend naar uitkeek om Jespers lippen te kussen, had het geen haast.
Ieder jaar was er een nacht waarop geliefden geboren werden.
      Volgend jaar was ook prima. Zelfs als hun liefde vannacht geboren was, had die nog vele jaren om te ontkiemen en te groeien.
      Toch bezweek hij volledig voor de warme blik in Jespers ogen, toen die om één over twaalf zijn kin op tilde, langs zijn wang streek en hem met zo veel passie kuste dat de vonken haast van hun lippen sprongen.