Jesper

Jesper kon zijn ogen nauwelijks van die van haar afhouden. Het groen flonkerde niet, ietwat dof waren ze misschien zelfs, toch school er een vertrouwdheid in die bijna als een déjà vu voelde – als de restanten van een droom waarvan je hoopt dat die nooit zal eindigen, maar die uiteindelijk volledig uit je herinnering wegglippen.
      Haar lippen waren te vol, te rood, haar wangen te bleek, te egaal.
      Even flitste er een beeld van sproeten langs.
      Had ze die weggewerkt? Had ze die überhaupt ooit gehad?
      Hij had nooit enige aandacht aan haar besteed. Dus waarom stond hij nu al de hele avond aan haar zijde, luisterde hij naar haar schelle lach, roerde zich iets in zijn maag als ze langs zijn arm streek?
      Een langzaam nummer vulde de zaal. Geraldine sloeg haar armen om zijn hals en ging dichter op hem staan. Voor zijn gevoel klopte er iets niet – leek ze te lang. Het kwam vast door haar hakken. Waarom hij daarbij stilstond, kon hij niet bedenken. Wat een rare avond was dit toch. Langzaam wiegde ze heen en weer, haar rode haren kringelden langs haar schouder naar beneden. Hij legde zijn handen op haar heupen. Zijn hartslag versnelde toen ze dichter tegen hem aan leunde.
      Hij had altijd een beetje gelachen om de mensen die geloofden dat kussen vandaag echt bindend waren, maar nu haar lippen binnen redelijke zoenafstand waren kreeg hij toch de kriebels. Geen fijne kriebels. Ongemakkelijke kriebels. Wegvluchtkriebels. Maar toen vingen haar ogen de zijne weer en ebde de weerstand een beetje weg.
      Ze kroop nog dichter tegen hem aan, bijna alsof hij ze hem uitnodigde om ín haar jurk te komen. Haar hand streek langs zijn borst, krulde langs zijn gezicht, streek door zijn haar. Hij slikte. In zijn maagstreek ontwaakte iets warms, iets wat in een rap tempo de rest van zijn lijf overnam. Was dit het dan echt?
      Ze glimlachte – toch was het met meer voldaanheid dan verwacht. Dan gehoopt, misschien. Verward schudde hij zijn hoofd. Wat een rare gedachten toch weer. Misschien moest-ie maar eens een luchtje gaan scheppen. Terwijl hij zocht naar een smoes, trok zij hem nog dichter tegen zich aan. Jemig – wat was die meid sterk. Haar borsten drukten tegen zijn bovenlijf, hij voelde haar hete adem tegen zijn kin.
      Weer slokte haar blik hem op, liet hem even verstarren. Haar lippen kwamen dichterbij, voor hij het wist leunde hij ook naar haar toe.
      ‘Jesper!’ klonk opeens een opgewekte stem – opgewekt voor het ongeoefende oor, dan. Jesper herkende er een waarschuwing in. Zelfs al was het alleen maar omdat Inej nooit zo uitbundig klonk.
      Hij scheurde zich van Geraldines betovering los. Toen hij zich opzij draaide, was het echter niet Inej die hij zag, maar Wylan. De jongen had een blos op zijn wangen die bij de kleur van zijn haren paste.
      ‘Ik uhm… Inej zei…’ Hij wierp een schichtige blik over zijn schouder.
      Het meisje was verdwenen.
      ‘Wat doe jij hier?’ Geraldines snerpende stem zorgde ervoor dat de vreemde warmte die in zijn maag begonnen was, weer terugkroop naar de kern.
      ‘Zorgen dat Jesper geen enorme vergissing begaat?’ mompelde de jongen bijna onhoorbaar.
      Jesper trok zijn wenkbrauwen op. ‘Oh? Nou – dit wordt interessant. Ik bega nogal veel vergissingen, dus ik kan wel een chaperonne gebruiken.’
      Toen de jongen zachtjes lachte, stuiterde zijn hart fanatiek op en neer.
      Wat wel vaker gebeurde, nu Jesper erbij stil stond. Hij keek naar Wylans besproete gezicht, naar de twinkelende donkergroene spikkels in zijn iets lichtere irissen, naar zijn smalle lippen die hij nu nerveus bevochtigde.
      Lippen die hij heel wat liever wilde verkennen dan die van zijn kus.
      Vandaag. Tijdens de nacht dat geliefden worden geboren.
      Of hij nou in die magie geloofde of niet – hij kon zich niet voorstellen dat Geraldine hem gelukkig kon maken.
      Geraldines gesnerp doorbrak zijn gedachten. ‘Ik breng je naar huis.’
      ‘Wie? Mijn chaperonne?’
      ‘Wat? Nee! Mijn broertje. Hij hoort hier niet te zijn.’
      Jesper fronste. ‘Hoezo niet? Hij is toch ook zestien.’
      ‘Hij is lelijk. En een idioot.’ Ze snoof.
      Jesper zag vanuit zijn ooghoeken dat Wylan ineenkromp.
      ‘Over smaak valt te twisten,’ reageerde Jesper schouderophalend. Er was werkelijk níks wat hij lelijk aan de roodharige jongen vond. ‘En deze idioot heeft een zwak voor andere idioten.’ Hij liet het meisje los en draaide zich naar Wylan. ‘Wat zeg je van een idiotendans?’
      Wylan veegde een krul voor zijn ogen weg. De onzekerheid trok uit zijn ogen weg. ‘Hoe gaat die?’
      Ietwat brutaal, slingerde Jesper een arm om zijn middel heen en trok hem tegen zich aan. ‘Het begint hiermee.’
      De kleinere jongen keek naar hem op, waarbij hij zijn nek moest strekken. Even fantaseerde Jesper hoe het zou zijn om zijn lippen daar langs te laten glijden. Hoe erg zou hij dan blozen? Hoe scherp zou hij inademen?
      ‘En verder?’ Wylans stem klonk schor.
      Hij droeg geen net pak, gewoon een spijkerbroek en een sweater, alsof hij hierheen was komen rennen zonder te weten dat er een feest was.
      ‘Verder moet je kakelen als een kip,’ zei hij met een grijns.
      De verwarring sloeg van zijn gezicht. ‘Wat?’
      Jesper schoot in de lach. ‘Je bent een cutie.’
      Zijn blik dwaalde naar Wylans lippen, een onweerstaanbaar verlangen kwam in hem op. Hij boog zijn hoofd, kon die lippen opeens niet meer weerstaan. Vlak voordat ze elkaar raakten, draaide Wylan zijn hoofd weg.
      ‘Nee.’ Zijn stem trilde. ‘Niet vanavond.’
      ‘Niet vanavond?’ Teleurstelling overviel hem. ‘De enige avond waarop een kus ertoe doet – en jij wilt hem niet?’
      ‘Ik wil hem wel,’ murmelde Wylan met een rood hoofd. ‘Maar niet… niet omdat je een liefdesdrankje hebt gekregen.’
      ‘Een wát?’
      Wylan sloeg zijn ogen neer. ‘Mijn zus heeft je een liefdesdrankje gegeven. Daarom voel je je aangetrokken tot haar. Tot mij.’