Hoofdstuk 5 Het dessert

Ik sta op om nog wat eten te pakken, maar er is alleen nog wat van de groente over. Het laatste beetje schraap ik uit de bak, en ga weer naast Clary zitten. “Ik ga even achter Stef aan.” Zegt Clary. Ze staat op en loopt naar buiten. De rest van de gesprekken zijn inmiddels weer begonnen, en het gezellige lawaai is weer te horen. Naast mij knielt iemand, als ik naar rechts kijk zie ik dat mijn oma op haar hurken zit. “Oma dat moet je toch niet doen, zo op de grond zitten!”
“Waarom niet kindje?”
“Omdat het niet goed is voor je spieren en gewrichten.”
“Ach, dat kan ik nog wel. Ik had een vraagje aan je. Waarom heb je gezorgd dat je zus die punch over zich zou morsen.”
Nog voordat oma is uitgesproken ga ik erop in, “Dat heb ik helemaal niet gedaan.”
“Dat is namelijk zo zonde van de punch.” Maakt mijn oma haar zin af. Verbaast kijk ik oma aan, “Is dat je bezwaar?”
“Ja, die punch was heerlijk. En ik weet ook dat je zus een secreet kan zijn.” Ik schut mijn hoofd, “Ik heb het niet gedaan, maar ik geloof ook niet dat u dit goed keurt.”
“Oh, dat doe ik ook niet. Als ik erachter kom wie dit op zijn geweten heeft zal die ervoor boeten. En onthoud dat je zus ook haar goede kanten heeft.” Met die worden staat ze op, loopt naar de deur en doet hem open. “Dames komen jullie weer naar binnen, anders zijn de toetjes op.” Met die woorden doet ze de deur weer dicht en loopt naar de vriezer om een ijstaart te pakken. “De taart is voor mij te hard om te snijden. Wie kan mij hierbij helpen?”
“Laat mij dat maar doen.” Zegt Laurence, mijn oudste neef. Hij en ik schelen zoveel dat wij eigenlijk nooit als neefjes hebben gespeeld. Hij stapt naar voren en pakt het grote mes van oma aan. Voordat hij de taart aansnijdt telt hij hoeveel mensen er zijn, hij komt uit op 28. “Heb je Stefanie en Clarissa meegeteld?” Vraag ik.
“Nee, goed dat je het zegt.” Hij geeft mij een knikje, en begint te kijken hoe hij het beste dertig stukken uit de taart kan halen. Hij steekt voorzichtig de punt van het mes in de taart en begint te snijden. Al snel zijn er dertig kleine puntjes taart. Ik help Laurence met de punten op bordjes leggen en uitdelen. Op het moment dat de laatste twee stukjes over zijn komen Clary en Stef naar binnen. De make-up van Stef is helemaal uitgelopen. Ik loop met de twee stukjes taart op de twee mijden af, en geef ze allebei aan Clary. Als ik mijn handen vrij heb sla ik mijn armen om mijn zus en geef haar een dikke knuffel. De woorden van mijn oma hebben mij doen beseffen dat mijn zus niet alleen verschrikkelijk is. Zo staan we even midden in de kamer. Als ik haar los laat en naar achter stap zegt ze, “Ik had het toch gezegd, jij zou vlekken op je witte overhemd krijgen.” Ik kijk naar beneden en zie dat ik make-up vlekken in mijn overhemd heb zitten. Ik glimlach, “Maar het zijn geen etensvlekken.”
“Dat klopt.” Na deze verzoening pakken wij allebei onze taart en eten hem op.
“Wat fijn dat deze ruzie nu ook weer over is. Het is kerst, dan hoor je geen ruzie te maken.” Zegt oma. Na dat het even stil is, stemt iedereen hiermee in.
“Oma, bedankt voor het organiseren, iedereen het eten was heerlijk.” Zegt Clary met haar eeuwige lach.
Nadat alles opgeruimd is, nemen we weer afschijnt van de familie. Als laatste kom ik bij Clary en geef haar een knuffel. “Bedankt voor het luisteren, en we hebben het helemaal niet over jouw liefdesleven gehad.”
“Nee, dat klopt. Als we het daarover willen hebben zouden we een hele dag ervoor moeten uittrekken. In vergelijking bij mijn liefdesleven is dat van jou simpel.”
“Dat lijkt mij dan een goed idee, wanneer kan jij een dag afspreken.”
“Dat was niet een uitnodiging om over mijn liefdesleven te gaan praten.”
“Dat weet ik.” Zeg ik lachend. “Maar dat gaan we wel doen. Begin januari?”
“We houden contact Ricky.”
Met die woorden geeft ze mij nog een knuffel, en daarna gaan we weg.