Part 17.

*NorahPov
Terug in onze hotelkamer biedt Denise Nick direct wat te drinken en eten aan. Ik ren ondertussen snel naar mijn kamer om sokken te zoeken. Ik vloek als ik mijn hele koffer door moet. Waarom schiet het nou niet op? Ik heb steeds het gevoel dat ik Nick niet te lang los kan laten, omdat ik het dan weer benauwd krijg.
Als ik mijn sokken heb huppel ik snel terug naar de kamer. Nick zit op de bank en kijkt direct op als ik binnen kom. Zijn gezicht ontroerd me opnieuw. Ik voel me zo opgelucht en gelukkig nu hij er weer is.
Ik ga naast hem op de bank zitten en buig voorover om mijn sokken aan te doen. Nicks hand rust op mijn onderrug, terwijl ik voorover zit.
‘Gaat het wel goed met je? Wat is er gebeurd? We hebben wel de beelden op tv gezien, maar..’
‘Ja, we renden naar de bus. Toen we allemaal binnen waren sloten de deuren en reden we weg. Norah vroeg direct waar jij was, maar we zagen je nergens,’onderbreekt Kevin zijn moeder met zijn verhaal.
Ik sluit mijn ogen en zie de beelden weer voor me. Ik huiver kort.
Nicks arm ligt om mijn schouder. Mijn hand op zijn been.
‘Ik weet niet hoe het kon. Ik liep eerst voor jullie. Het ging zo snel. Ik wilde me omdraaien naar Norah, om haar te beschermen, maar ik werd zo ruw aan de kant geduwd dat ik even mijn richtingsgevoel kwijt was. Ik werd steeds verder de verkeerde kant op geduwd. Door de chaos en vele mensen wist ik niet meer waar jullie waren gebleven.’
Er gaat een rilling door me heen. Ik zie Nick daar al voor me, verward en verloren tussen alle mensen.
‘Waar ben je terecht gekomen? Hoe heb je je eruit kunnen wringen?’vraag ik.
Elke keer als ik naar Nicks gezicht kijk voel ik me zo opgelucht. Elke keer voel ik weer een golf van kalmte. Ik kan weer diep adem halen. Er is een steen van schouders en ook van mijn longen. Er stroomt weer bloed door mijn hart. De wond is bijna dicht. Hij zit hier naast me. Houdt me vast. Speelt met mijn haar. Ik hoor zijn stem weer.
Hij kijkt me bedrukt aan en dan zijn moeder. ‘Het is een heel, verschrikkelijk, verhaal,’waarschuwt hij.
Het enige wat ik doe als antwoord daarop dat het prima is, is dichter tegen hem aan kruipen. Hij glimlacht heel kort. Zijn korte glimlach als tevreden antwoordt op mijn beweging, zoals altijd. Alles is weer zo vertrouwd nu hij er is..
Denise knikt als toestemming dat hij kan beginnen.
‘Goed, uhm. Het was dus dat ik de richting kwijt raakt en de bus. Ik zag hem er ook niet meer boven uit steken en werd van verschillende kanten aangeduwd. Ik bleef stil staan en probeerde toen Norah te bellen toen er op dat moment weer zo’n zwarte auto aankwam, recht op mij af.’
Ik hou mij adem in.
‘Ik had niet eens door wat dat betekende en voor ik kon reageren werd ik zo hard aan de kant geduwd. Ik viel op de grond en kon voor vijf minuten niets meer. Gelukkig was ik net buiten bereik voor de auto. Ik werd geholpen door een man en vrouw. Die hielpen mij op de been en hebben me tussen de mensenmassa weg gesleept. Maar ik was dus mijn mobiel kwijt geraakt en kon ook geen van jullie meer bereiken. Die mensen hebben mij ondersteunt en meegenomen. Ze waren echt heel erg vriendelijk. Ik was als eerst natuurlijk in schok omdat ik een verschrikkelijk klap op mijn hoofd had gehad.’
Nick vertelt het hele verhaal over hoe aardig de mensen waren dat ze hem in huis hadden laten verblijven voor zolang. Hij verteld over een medicijn dat hij toegediend kreeg omdat hij een scherpe wond had in zijn arm. Ik ga voorzichtig met mijn vingertoppen over de helende wond, terwijl hij vertelt dat het medicijn een heftig effect op zijn lichaam had.
‘Er trokken pijnscheuten door mijn hele lichaam en voor een tijdje dacht ik niet dat het goed zou komen. Het brandde en verteerde alles, zo voelde het.’
Ik sper mijn ogen wijd open als het tot me doordringt wat hij zegt. ‘De droom..,’fluister ik.
Nick kijkt me aan, net als de anderen.
‘Dat droomde ik. Ik heb je gezien. Ik heb je zien liggen en kermen van de pijn. Je had zoveel pijn en ik wilde naar je toe om de pijn te verzachten. Je riep mijn naam.. en toen werd ik wakker,’zeg ik zachtjes.
‘Die nacht dat je zo hard Nicks naam riep?’vraagt Paul.
Ik knik en kijk dan naar Nick. Zijn ogen glinsteren.
‘Ik dacht je te horen,’zegt hij dan, zo zachtjes dat allen ik het kan hebben gehoord.
Ik glimlach. Hij heeft me toen gehoord. Zachtjes geef ik hem een kus.
‘En toen? Waren er geen complicaties?’vraagt Denise.
Nick richt zijn aandacht weer op zijn familie en vrienden en gaat verder met zijn verhaal. ‘Nee, gelukkig niet. Nadat ik door die pijn heen was heb ik een hele dag geslapen. Toen ik eindelijk weer normaal bij was, was het avond en die mensen zeiden dat ik beter niet de straat op kon gaan ’s avonds, gezien de omstandigheden en wie ik ben.’ Dat laatste zegt hij met een klein zuchtje.
‘Toen ik mijn eigen foto op tv zag met het bericht dat ik vermist werd en alle heisa, toen konden ze me bijna niet meer houden. Ik moest en zou die avond eigenlijk nog terug. Ik weet zeker dat jullie zo ongerust waren en bezorgd en het spijt me echt zo erg dat ik jullie dat aan heb gedaan,’eindigt Nick zijn verhaal met een betreurd gezicht.
Ik knijp in zijn hand.
‘Je bent nu terug en dat is echt het enige wat telt!’glimlacht Denise. Ze ziet er inderdaad weer opgelucht en gelukkig uit. Haar moeder intuïtie was juist.