Our goodbye.

‘Hoe lang gaat het duren eer ik je terug zie ?’ vroeg ik verdrietig. Justin en ik hadden nog heel de namiddag op zijn hotelkamer gezeten, maar nu was het tijd om te gaan. En morgenochtend vertrok Justin al om half 6 met het vliegtuig.
‘Ik weet het niet, ik hoop héél snel !’ mompelde hij. Ook hij was verdrietig, dat zag ik in zijn ogen.
‘Ik ga je missen !’ zuchtte ik en ik sloeg mijn armen om hem heen. Hij sloeg zijn armen ook om me heen en zo stonden we daar een tijdje. Tot ik opeens de smstoon van m’n GSM hoorde, een sms’je van mama. Om te zeggen dat ik nú naar huis moest komen. Dit was het dan, ons afscheid. Ik weet dat ik er waarschijnlijk een drama van maakte, maar voor mij wás het ook een drama ! Wie weet hoe lang het nog ging duren eer ik hem terugzag!
‘Dag,’ mompelde hij en hij drukte zijn lippen voor de allerlaatste keer op de mijne.
Toen de deur achter me dichtviel begon ik te huilen. Deze weken gingen een ramp worden. Justin had me beloofd elke dag te bellen, maar dat was toch niet hetzelfde… Ik merkte niets van wat er rondom mij gebeurde, ik zat met mijn gedachten bij Justin. Maar mijn onoplettenheid zorgde er wel voor dat ik met mijn fiets bijna onder en auto en bijna in de beek zat! Dat beloofde voor de komende weken…

Tell me if you like it!