Chapter twenty

Ik voelde me steeds verder en verder in de duisternis vallen. Ik hoorde de mensen om me heen nog wel, maar het werd langzaam gefluister. Ik zag een lichtflits en reikte daar naartoe met mijn hand. Toen ik met mijn hand het aanraakte ging er een schok door me heen. Ik was in het bos. Het kwam me bekend voor. Was dit niet het deel van het bos waar ik met Edward was? Ik zag dat een Victoria vocht met iemand. Het was Edward! Ik wou naar hem toe rennen om hem te redden, maar mijn benen waren aan de grond genageld. Ik keek rond en zag dat er een paar lichamen opgestapeld waren. Ik zag dat het bekende gezichten waren. Het waren Madison, Luna, Carlisle, Esme en Emmet! Het deed me pijn om hun zo te zien. Ik staarde ernaar maar bleef er niet lang om treuren. Ik keek weer naar het gevecht. Het had een wending genomen. Eerst was Edward aan de winnende hand, maar Victoria stond achter hem en trok met een snelle ruk aan zijn nek. Edward gilde van de pijn. Victoria keek blij naar de dode lichamen. Nu kwam ze op mij af. Als Edward haar niet kon tegen houden hoe kon ik het dan? Ik wou wegrennen, maar ik kon me nog steeds niet weg. Ik keek angstig naar Victoria. Ze grijnsde kwaadaardig naar mij. Na een paar stappen stond ze al voor me. Ze duwde haar lichaam tegen me aan en ik viel een paar meter weg. Ik wou opstaan maar Victoria was me al e had me terug gegooid ik kwam naast Edward´s lichaam terecht. Ik voelde iets breken en het deed afschuwelijk veel pijn. Victoria kwam op me af en pakte mijn arm om me te bijten. Ik bereide me alvast voor op de dood. En deed mijn ogen dicht. Ik hoorde iemand iets schreeuwen. Was dat Edward? Ik deed mijn ogen open en zag dat Victoria verbaasd opkijken. Ze keek een keer naar Edward´s lichaam. Hij was toch dood? ‘Lauren blijf alsjeblieft hier! We kunnen niet zonder je. Je hebt Esme en Carlisle nog niet leren kennen? Je kunt hier blijven als je dat wil hoor! Hoorde ik hem roepen. ‘Lauren kom alsjeblieft terug! Ik, ik hou van je.´ zei hij zacht. Ik wou niet dood! Ik wou nog tijd met Edward tijd doorbrengen! Ik voelde een ruk aan mijn arm, maar het was niet van Victoria. Ik werd weer de duisternis in gesleept. Deze keer ging ik naar een ander licht. Ik raakte het aan en voelde me erg licht in mijn hoofd. Ik ademde diepe teugen met lucht in en keek om me heen. Ik voelde opeens dat iemand me omhelsde. Ik voelde dat het Edward was, maar hij kneep me bijna fijn! ‘Stop maar Edward ik stik bijna.’zei ik. Edward glimlachte en liet haar los. Toen moest ik weer aan Luna denken.‘Waar is Luna?’vroeg ik.