Sometimes, life is a fairytale.

Ik stond nu al een halfuur voor mijn kleerkast en had nog altijd geen perfecte outfit gevonden. Over een kwartiertje stond Justin hier! Help! Gelukkig had ik ook nog een oudere zus (kleren van mama lenen ging ik niet meer doen, ze had ontdekt dat ik ze aanhad naar het concert en was er nog steeds een beetje boos om) die een prachtige kleerkast heeft.
“Bo,” begon ik. “Mag ik wat kleren van je lenen? Ik heb afgesproken met een jongen…” Bo was meteen geïnteresseerd.
“Natuurlijk zusje, ik zorg ervoor dat jij er straks prachtig uit ziet! Wanneer heb je afgesproken?”
“Euhm… Eigenlijk al over een kwartier.”
“Kom dan!” zei ze terwijl ze me op een stoeltje neerplant. “We hebben nog veel werk en maar weinig tijd!”

“Ik doe wel open!” gilde ik als ik de bel hoor gaan. Mijn ouders en zus mogen Justin ab-so-luut níet zien.
“Hey,” glimlachte hij wanneer ik de deur open doen. “je ziet er mooi uit!”
“Bedankt, mijn zus deed dit.” zei ik verlegen. Hij pakte mijn hand en trok me mee naar zijn auto waar al een chauffeur in zit. (Justin mag nog geen auto rijden.)
“Euhm… waar gaan we eigenlijk naar toe?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Dat is een verrassing!” zei hij plagerig.
“Justin! Vertel het me!”
“Nee!” zei hij terwijl hij doet alsof hij zijn mond op slot deed. Eerlijk gezegd schrok ik van mezelf. Ik had nooit gedacht dat als ik samen met Justin Bieber ergens naartoe zou gaan, ik me ‘normaal’ zou kunnen gedragen! Maar nu het écht gebeurde, voelde het alsof Justin maar een gewone jongen was. En eigenlijk was hij dat ook. Oké, hij was verschrikkelijk beroemd én knap, maar… Hij bleef toch nog altijd een gewoon mens van vlees en bloed… Opeens stopte de auto voor een groot, oud maar mooi gebouw…

Reacties?