Hoofdstuk 6

Laura keek naar het diploma in haar handen. Een diep gevoel van trots warme haar buik en een lach was niet van haar gezicht te krijgen. Het was haar gelukt.
‘Ik wist wel dat het je zou lukken, lieverd.’ Dominique drukte een kus op iedere wang van haar dochter.
‘Ik ben onder de indruk,’ zei Laura’s vader. Hij ging aan tafel zitten en trok een bord met taart naar zich toe, ‘Eet op, je moet zo beginnen met sollicitatiebrieven te schrijven.’
‘Gun haar een paar dagen rust, ze heeft haar Diploma net aangekregen.’ Dominique keek vertederd naar haar dochter, ‘Plan een vakantie in met je vriendinnen, geniet voor je aan je nieuwe leven begint. Je komt straks in een heel andere wereld terecht.’
Jean-Pierre gromde wat en stak een groot stuk taart in zijn mond. ‘Weet je, je moeder heeft gelijk, je verdiend rust. Ik had niet gedacht dat je het zou halen met heel die drama dat je broer maakte in je examenperiode.’
‘Jean-Pierre!’
‘Een van onze kinderen is tenminste geen nietsnut.’
‘Hou op, pap.’ Hoe kon hij zo over Emmanuel praten, terwijl hij nog altijd niet wist waar zijn zoon was? Laura had haar moeder gezegd dat ze haar broer gevonden had, maar beide hadden ze zich voorgenomen het nieuws niet door te geven aan deze man. Hij zou spot drijven met Emmanuel, zoals hij altijd deed. Allans woorden waren in Laura’s hoofd blijven spoken en het deed haar pijn toe te moeten geven dat Emmanuel het misschien inderdaad nooit zo goed had gehad als zij.
‘Sorry, laten we vooral gaan vieren dat onze dochter eindelijk volwassen is, ons verlaat zo ondankbaar als ze is voor alles wat we voor haar hebben gedaan. Zeg het maar, Laura, zeg maar eens wat je van je ouwe vader vind nu je je diploma op zak hebt. Zeg me maar eens wat je ziet nu je al die heksentruukjes hebt geleerd door naar mensen te kijken. Bah,’ Jean-Pierre spuugde het woord uit, ‘Psycholoog.’
‘Ik ga. Mijn stuk taart eet ik later wel op.’ Laura haasten zich naar buiten, stapte in de auto en reed aan, pas toen ze in Le Creusot was, realiseerde ze zich dat ze niet wist waar Emmanuel was. Ze pakte haar telefoon en belde haar broertje.
‘Kom naar le marteau-pilon,’ zei hij aan de andere kant van de lijn.
‘Die staat op een rotonde.’
‘Dan parkeer je ergens in de buurt en kom je met mij op die rotonde staan.’
Laura legde neer, zette haar pijltje naar links aan en nam een scherpe bocht om de weg terug af te gaan.
Toen ze aan kwam rijden, zag ze haar jongere broertje staan. Hij zag haar en met een brede lach om zijn gezicht, zwaaide hij naar haar. Hij zag er beter uit dan de laatste keer dat ze hem had gezien.
Een minuut later had ze haar auto geparkeerd en stak ze de weg over, om bij Emmanuel te gaan staan. Hij zat al aan de voet van de Stoomhamer die midden op de rotonde. Het voorwerp kon een hamer tillen van wel 100 ton, de hamer was voor bijna 15 jaar de sterkste van de wereld. Nu stond hij in volle trots op de rotonde, als eer aan de fabrieksstad. Een van we weinig bestaande stoomhamers die er nog in de wereld waren.
‘Le marteau-pilon?’ vroeg Laura, ‘was dat nu echt nodig?’
‘Waarom zouden we hier niet gaan zitten? Het uitzicht is nog niet eens zo slecht.’
‘Dat zeggen de mensen in de auto waarschijnlijk ook over ons. Ze kijken ons allemaal aan.’
Emmanuel stond op en knikte dat Laura hem moest volgen. Ze zag dat Emmanuel mager was geworden. In de lussen van zijn broek droeg hij een touw die hij gebruikte als riem. Laura had het gezien toen hij opstond. Hij bracht haar naar een boom, kroop onder de laaghangende takken en ging daar in kleermakerszit zitten. Wat twijfelachtig volgde Laura hem en kwam naast hem zitten.
‘Ik ben geslaagd,’ zei Laura, ‘Vandaag heb ik mijn diploma gekregen.’
‘Gefeliciteerd!’ zei Emmanuel luid, ‘Ik ben blij voor je.’
‘Dank je.’ Laura had zin om te huilen.
‘Dit is alles wat je altijd al wilde. Je kunt je eigen praktijk openen.’
‘Zo gaat mijn planning niet precies, dat weet je.’
Emmanuel staarde haar iets te lang aan, waardoor ze van hem wegkeek. ‘Wat is er? Waarom ben je niet gelukkig?’
‘Het is papa.’ Laura trok een pluk gras uit de grond en gooide die een paar centimeter van hen vandaan.
Emmanuel schudden zijn hoofd, ‘Ben jij nu zijn nieuwe souffre-douleur?’
‘Alles wat hij zegt stinkt naar stront.’
Dat liet Emmanuel lachen en Laura lachte mee. Ze had het gevoel dat het lang, heel erg lang geleden was dat ze voor het laatst gelachen had.
De hele middag en een groot gedeelte van de avond bleven broer en zus onder die boom liggen. Ze spraken over de simpele dingen van het leven. Zij vertelde over haar exames, haar vriendinnen, het studentenleven dat ze nu achter zich liet. Hij sprak over zijn nieuwe leven. Hij sliep al twee weken iedere avond bij Allan, hij at er en zijn kleren werden gewassen. Overdag zag hij zijn rare zwervervriend met zijn hond, die hem gitaar leerde spelen. Laura bedacht dat ze hen moeder kon vertellen dat het goed met Emmanuel ging.
‘Manu,’ Laura keek hem aan, ‘Heb je weleens aan mama of mij gedacht?’
‘Natuurlijk, ik deed niets anders.’
‘Waarom liet je dan niets van je horen?’ vroeg ze.
‘Jouw wereld klopt. Zoals jij het ziet, klopt alles, maar in mijn wereld, zoals ik die beleef, klopt die niet. Alles loopt anders. Niet beter of slechter, maar in deze wereld kan ik niet leven. Iedereen heeft mij m’n hele leven een bepaalde kant opgeduwd, maar ik had hierin niets te zeggen. Door dat geduw struikelde ik overal overheen, want jullie willen dat ik aan jullie wensen voldoe, maar dat kan ik niet. Ik ben alleen maar een teleurstelling voor jullie. Ik pas niet in de familie, ik pas nergens bij. Dit leven is niet leuk of makkelijk, maar ik heb in deze maanden meer geleerd dan al die jaren op school. Ik weet dat jullie op me neer kijken, maar dat maakt niet uit. Ik ben liever een tegenvaller dan ongelukkig,’ gaf Emmanuel toe aan zijn zus.
‘Je bent geen tegenvaller,’ zei Laura, ‘we willen je alleen maar helpen, maar weten blijkbaar niet van aanpakken.’
‘Je helpt me nu.’
Laura stond op, ‘Kom, dan trakteer ik je op een hamburger.’

Pas midden in de nacht namen broer en zus afscheid van elkaar. Laura zetten Emmanuel voor het appartement van Allan af, waarna ze terug naar huis reed. Daar waren alle lichten al uit en de deur op slot. Laura haalde haar persoonlijke huissleutel tevoorschijn en met een paar pogingen lukte het haar om de sleutel in het slot te steken. Ze sloop op haar tenen naar binnen om haar ouders niet te wekken, en opende zo stil als ze kon de koelkast. Haar stuk taart was nog onaangetast. Laura’s maag rommelde.
In het donker, met alleen de licht van de afzuigkap, at ze haar stuk taart op.
‘Laura, ben jij dat?’ Dominique kwam op blote voeten, in haar lange lichtroze pyjama de keuken in. Haar donkere ogen waren half dicht geknepen tegen het licht.
‘Ik heb Manu gezien,’ vertelde Laura. Haar moeder leek ineens klaarwakker en kwam bij Laura zitten. ‘We zijn wat gaan eten samen.’
Zo begon Laura alles te vertellen over haar dag. Ze probeerde zo goed als ze kon hun dag samen te bespreken. Ze vertelde haar moeder over de leuke gesprekken, maar hield de zware onderwerpen achter. Dominique hoefde niet te weten hoe ellendig Emmanuel zich al die tijd gevoeld had, hoe pijnlijk zijn keuze was om te vertrekken, maar dat hij ook niet meer terug kon naar de normale wereld. Zijn perspectief van de wereld was niet meer zoals die van hen. Laura herkende haar eigen broertje haast niet meer. Ze herinnerde zich de laatste keer dat ze zo goed met elkaar gesproken hadden niet eens meer. Hij was volwassen geworden, had levenservaring opgedaan. Emmanuel was in een hele korte tijd een man geworden. En hoewel ze blij was dat ze voor het eerst goed met elkaar om konden gaan, was ze ook bang voor hem. Wat nu? Wat zou er nog met hem gaan gebeuren, welke obstakels moest hij nog doorstaan om weer een nieuw leven op te kunnen bouwen? Om terug te kunnen in de samenleving?
Naast deze zorgen om haar broertje, had Laura ook zorgen om haar eigen toekomst en twijfels over haar kunnen. Terwijl haar vrienden, ouders en Emmanuel zoveel vertrouwen hadden in haar kunnen, twijfelde zij aan haar eigen capaciteiten om te bereiken waar ze zo lang over gedroomd had. Ze wist heel even niet meer wat te doen. Waarom voelde ze zich een oplichtster nu ze haar hard verdiende diploma in handen had?