2 - Reflectie

Iets over zes gooit Gavin de slaapkamer deur open waar Vasylya ligt te slapen. Moeiteloos kan hij zijn weg vinden naar de rand van het bed waar het desbetreffende meisje nog in ligt te slapen. “Miss Benito, opstaan.” Bruut trekt hij de deken van haar af en slaperig wrijft ze in haar ogen. “Nu al?” Mompelt ze chagrijnig en ze zoekt op het nachtkastje naar haar telefoon. “Hoe laat is het in godsnaam.” Bromt ze en Gavin is zo aardig antwoord voor haar te geven.
“Zes uur.” Zegt hij terwijl hij de gordijnen voor het stoffige raam opentrekt. Een zwakke hoeveelheid licht valt naar binnen aangezien de zon nog maar net opkomt en die de het slaperige gezicht van Vasylya zichtbaar maakt. “Maak me maar op een fatsoenlijke tijd wakker.” Knorrig draait ze zich weer om maar Gavin moet er niks van hebben. Hij rolt met zijn ogen terwijl hij haar enkels vastgrijpt en haar van het bed trekt. “We hadden een afspraak, als je je al niet aan de tijden kunt houden breng ik je meteen weg.” Dit dreigement zorgt toch voor enige beweging in het zielige vloekende hoopje op de grond en Vasylya richt haar woedende blik op de jongen die hoog boven haar uittorent. Op een kinderachtig toontje doet ze hem na terwijl ze opkrabbelt van de vloer. Nu ze staat ziet ze pas de wallen onder zijn ogen. Aan het gestommel vannacht op de gang te horen was Gavin pas laat terug met de tweeling van hun koe-jacht. Ze kan niet begrijpen dat hij nu al is opgestaan, als je laat naar bed gaat kun je beter langer blijven liggen anders voel je je alleen maar moe. Maar ja, dat is zijn eigen probleem.
“Je hebt twee minuten om beneden klaar te staan.” Hij laat de deur open terwijl hij neer beneden beent en ze hoort hem de trap af lopen.
“Je hebt twee minuten blabla” Vasylya steekt haar tong uit in de richting waarin Gavin verdween en strompelt dan naar een van haar koffers waaruit ze een wit kort broekje haalt met een blauw shirtje. Met haar bruine enkellaarsjes in haar hand loopt ze naar beneden waar Gavin staat te wachten in de keuken. Hij trekt een wenkbrauw op bij het zien van haar outfit, maar zegt er verder niks over. Ze ontdekt vanzelf wel wat er hier met dure kleren gebeurd. “Max en Jasper liggen nog op bed, die worden pas tegen zeven wakker. Als Max beneden is mag je hem meteen doorsturen naar de stallen. Dan kan hij een van de jongens helpen met melken. Owen kan ieder moment komen en zal je helpen met het bakken van het brood voor vanmiddag. Hij zal de rest van de ochtendindeling wel aan je uitleggen.” Hij wrijft met zijn beide handen door zijn haren die opnieuw alle kanten op komen te staan. Na een kortaf knikje verdwijnt hij abrupt door de buitendeur, een stoffige pet van de tafel meenemend. Onwennig blijft Vasylya achter in de keuken. Met de slaap nog in haar ogen wordt al van haar verwacht dat ze dingen gaat klaarmaken. Met veel moeite heeft ze gisteravond al met behulp van Ryan het avondeten op tafel gekregen. Hoewel je het niet bepaald hulp kunt noemen, eerst maakt hij haar wijs dat ze iedere avond alleen maar aardappelen eten, dan dat de een lactose intolerant is, dat Owen zonder bestek eet en alles met zijn vingers naar binnen schuift en dat Gavin alleen maar droog brood eet. Vasylya, goedgelovig over de gewoontes in dit nieuwe land knikte begrijpend bij alles wat Ryan zei. Tot de jongens zelf binnenkwamen en haar in haar gezicht uitlachten. Ze heeft de kleine hoop dat de sociale Owen wel enige steun is, anders gaan dit een lange drie weken worden.
De jongen in kwestie komt net de deur binnen gestommeld, zijn stoffige laarzen zet hij buiten de deur en hij steekt zijn hoofd in de wasbak om zijn gezicht van het stof te ontdoen. “Goeiemorgen Lia” Zegt hij enthousiast als hij het oudere meisje ziet staan. “Klaar voor je eerste echte bak les?” Als antwoord krijgt hij een chagrijnig gesnuif. “Nou de stemming zit er in ieder geval in.” Zegt hij sarcastisch terwijl hij alle ingrediënten uit de kasten tevoorschijn pakt. Terwijl hij een stapel bloem op het aanrecht gooit begint hij tegen Vasylya te praten. “Iedere dag staan we om zes uur op, wij zullen buiten aan het werk zijn en komen om acht uur terug om te ontbijten. Max en Jasper zijn tegen die tijd ook al lang wakker. ’s Ochtends maken we altijd drie nieuwe broden voor de lunch en het ontbijt van morgen. Wat we daarna over houden gaat naar de dieren. Zodra Max wakker wordt gaat hij de eieren halen, die bakken we voor het ontbijt. Zodra het ontbijt op is sta je er zo goed als alleen voor. Er zal vast wel iemand in de buurt zijn als je een vraag hebt maar meestal zijn we buiten in de wei of een van de schuren aan het werk. Gavin zou zo wel vertellen wat er voor je te doen is vandaag.” Het blijft even stil terwijl hij voordoet hoe je de ingrediënten van het brood moet mengen. “Waar kom je eigenlijk vandaan? Je achternaam is Italiaans, maar je voornaam niet of wel?” Vraagt Owen dan nieuwsgierig en Vasylya zucht bij de standaard vraag. Dat is altijd het eerste wat mensen aan haar opmerken en het begint onderhand wel een voorspelbaar te worden. “Mijn moeder is Russisch, mijn vader Italiaans.” Geeft ze haar standaard antwoord en Owen zijn ogen worden groot. “Gaaf! Kun je ook Russisch spreken?” Roept hij enthousiast en ze knikt. “Da, als ik met mijn moeder praat.” Opgetogen ademt hij in. “Dat is echt gaaf. Je moet Russisch tegen Jasper gaan praten, dan denkt hij al helemaal dat hij er niks van onze taal begrijpt.” Als antwoord rolt Vasylya met haar ogen en probeert op te letten wat Owen aan het doen is.
Als de broden eenmaal liggen te rijzen onder een theedoek, klinkt er gestommel op de trap en komt een slaperige Max naar beneden. Zijn tuinbroek hangt maar aan één versleten band vast over zijn schouder en de ander hangt los naar beneden. Hij mompelt een groet naar Owen, die lachend met zijn witte handen door het haar van zijn broertje wrijft. “Morgen Max, de dames zitten al op je te wachten.” Zegt hij plagend terwijl hij achter zijn broertje aan naar de deur loopt.
“Je kunt de tafel vast dekken, ik ga zo met Max de koeien op stal melken zodat we wat te drinken hebben bij het ontbijt.” Hij trekt op de veranda twee zware laarzen aan en drukt dan zijn gezicht tegen het gaas van de hordeur. “In de kast ligt het oude brood, dat kun je vast in plakken snijden.” Met een bemoedigende glimlach springt hij de drie treden af en rent achter zijn broertje aan. Opnieuw blijft Vasylya alleen achter in de keuken en ze wordt er langzaam een beetje chagrijnig van. Vasylya sta op, Vasylya doe dit, Vasylya zorg hiervoor. Een mens kan niet de hele dag werken, al helemaal zij niet. Ze besluit eerst naar boven te gaan om haar haar en make-up te doen. Gavin is er nou toch niet om haar als slaaf te behandelen dus ze besluit deze kans te benutten. Met twee treden tegelijk vlucht ze de trap op tot de veiligheid van haar nieuwe kleine kamer. Het kleine kamertje heeft genoeg ruimte voor een krakend ledikant, een ladekast met een spiegel erboven en een oude stoel onder een klein raampje met versleten gordijnen. Het raampje kijkt uit op de uitgestrekte weiden achter het huis en in de verte ziet ze iemand op een paard rijden. Vasylya keert zich van het uitzicht af en pakt haar toilettas uit haar koffer. In de goedkope spiegel zitten bruine vlekjes en ze trekt haar neus op bij alle aftandse spullen die ze hier hebben. Alsof ze nooit eens iets nieuws kunnen kopen. Met de beperkte middelen die ze heeft maakt Vasylya hoge staart. Normaal zou ze de punten krullen, maar er is geen werkend stopcontact op de slaapkamer. Om haar gebruikelijke look af te maken smeert ze een dikke laag eyeliner op en krult ze haar wimpers.
Nu is ze klaar om de dag te beginnen. Om vijf voor acht om precies te zijn. Vlug snelt Vasylya de trap af naar de keuken toe, waar Jasper al in zijn pyjama zit te wachten. “Huphup, brood” stamelt hij alsof die woorden hem al heel veel moeite kosten. “Ook goeiemorgen” Mompelt ze binnensmonds terug en ze rukt alle kasten open op zoek naar het brood. Een klein dun vingertje komt in haar gezichtsveld en wijst naar een ijzeren bak naast de koelkast. “brood” zegt een zacht stemmetje en Vasylya draait zich naar het jongetje om en kijkt recht in de ogen van het kleine kind. Een bijzonder paar ogen kun je wel zeggen. Zijn linker oog is gewoon normaal bruin, maar zijn rechter oog lijkt daar helemaal niets op. In plaats van het donkere bruin is zijn rechter oog donkergroen en het heeft een levendige glans erover.
“Bedankt.” Weet Vasylya eruit te persen als ze het brood gevonden heeft. Met een knikje dat veel te volwassen is voor een kind van vier gaat Jasper terug aan tafel zitten. Tegen de tijd dat Owen samen met Max en Ryan naar binnen komt lopen heeft Vasylya heet brood in ongelijke plakken gesneden en in een mandje op tafel gezet. “Italianen hebben altijd gekke gewoontes vind je ook niet Owen?” Spot Ryan en zijn grijze ogen fonkelen van plezier. “Ze schijnen daar geen borden of bekers te gebruiken tijdens het ontbijt, onhandig denk je niet?” Hij geeft Vasylya een bemoedigende glimlach terwijl ze zich gefrustreerd om een stapel borden te pakken en die op tafel te verspreiden. “En kopjes” Fluistert Max zachtjes naast haar en snel haast ze zich weer naar de keuken. “Als je daar dan toch bent neem dan meteen de messen mee” Lacht Ryan terwijl hij de bank naar achter schuift en aan tafel gaat zitten. Voor de zoveelste keer deze vroege ochtend laat Vasylya een gefrustreerde zucht, maar doet wat de jongens zeggen. Alles om zo snel mogelijk naar huis te kunnen.
Terwijl ze de messen langs de borden neerstrooit slaat de hordeur weer open en komen er drie stoffige jongens binnen lopen. De eerste is Gavin en Max rent enthousiast op hem af. “Vin Vin!” Roept het jongetje en hij springt naar zijn broer omhoog. “Mag ik de naam van Roby haar veulen kiezen?” Hij zet grote ogen op en kijkt zijn broer zo lief mogelijk aan. Vasylya staat versteld als Gavin daadwerkelijk een tand-ontblotende lach vertoont en door het haar van zijn broertje wrijft waarna hij zijn hand nogmaals door zijn eigen haar haalt. “Je mag er samen met Jasper een kiezen.” Hij zet zijn broertje op de grond en verdwijnt in de keuken om zijn handen te wassen.
“Dus dit is de beruchte Lia” Een jongen rond de zestien of zeventien jaar staat voor haar neus, net zoals Gavin zijn zijn haren bruin en verschrikkelijk rommelig. Onder de bruine plukken kijken twee ondeugende groene ogen haar aan, de zwarte olievegen op zijn gezicht laten hem er maar magertjes uitzien. “Lucas Rosser” Hij zwaait zijn arm opzij en maakt een sierlijke buiging. “Mag ik deze wonderschone jonkvrouw voorstellen aan mijn sullige broertje Morgan?” Hij slaat met de achterkant van zijn hand tegen de borst van zijn tweeling broer. “Broertje? Elf minuten scheelt het maar en mentaal loop jij dik vijf jaar achter.” Hij geeft zijn broer een tik terug en steekt dan zijn hand uit naar Lia. “Morgan dus.” Stelt hij zichzelf voor. Ondanks dat hij identiek is aan zijn tweelingbroer, zijn zijn ogen in plaats van groen een donker blauwe kleur.
“Nu je alle Rossers ontmoet hebt, zullen we dan maar aan tafel? We hebben een drukke dag voor de boeg.” Zegt Gavin van achter haar.

Nu heeft Vasylya alle Rossers ontmoet, wat vinden jullie er tot nu toe van. Missen jullie nog iets in de introducties (Ik heb dit hoofdstuk nog niet nagekeken op spelling-/typefouten dus sorry daarvoor )