Saturday mornings

Het was zaterdagochtend. Oliver lag in bed naar het plafond te staren. Percy’s lange, warme armen lagen over zijn buik. Hij was in zijn slaap omgerold en lag nu met zijn hoofd op Olivers borst, waardoor zijn rode krullen tegen diens kin kietelden. Oliver drukte een kus op Percy’s kruin en trok de dekens wat hoger op, zodat Percy’s in een oude T-shirt van Oliver gestoken borst, bedekt was. De dekens bedekten nu de woorden: Puddlemere United. Puddlemere United was Olivers professionele quidditch team. Oliver was vereerd dat Percy in dat T-shirt wilde slapen, al weigerde hij voor alsnog het T-shirt buitenshuis te dragen. Oliver hoopte Percy nog wel zover te krijgen dat hij hem zou dragen tijdens een wedstrijd van Puddlemere, maar Percy was koppig. Oliver weigerde echter op te geven. Hij wist zeker dat er een dag zou komen dat hij het voor elkaar zou krijgen. Oliver had het gevoel dat hij niet gelukkiger kon zijn op momenten zoals deze. Hij lag daar, langzaam ademhalend zodat Percy’s hoofd niet te veel heen en weer zou wiebelen. Met zijn ruwe, ik heb veel quidditch gespeel, handen wreef hij zachtjes heen over een nog ontbloot stukje van Percy’s arm, dat onder zijn T-shirt uitkroop. In Olivers buik ontstond er een enorme, grote bubbel aan geluk, die uit elkaar spatte en het geluk als liquid luck door zijn lijf liet stromen. Omdat hij toch ergens met die gevoelens heen moest en hij Percy niet onnodig wakker wilde maken, trok hij Percy gewoon nog een beetje steviger tegen hem aan en verstopte zijn neus in de rode krullen. Oliver vond dat Percy er oneerlijk schattig uit zag als hij sliep, zelfs als Oliver niet in zijn prachtige blauwe ogen kon kijken. Percy bewoog zijn neus en Oliver voelde zich alsof hij de hele dag naar spelende puppy’s had gekeken. Oliver kon er niks aan doen, maar moest met zijn hand over de gladde, met sproetjes bezaaide huid van Percy’s wang vegen. Oliver vroeg zich af hoe het mogelijk was dat een jongen zo perfect was en dat die onmenselijk perfecte jongen óók nog eens verliefd op hem was! Oliver vond dat hij alle loterijen rondom levensgeluk gewonnen had. Percy draaide zich om en kreunde, waardoor hij met zijn neus in Olivers nek kwam te liggen. In eerste instantie dacht Oliver dat Percy niet wakker was geworden en genoot hij gewoon van het hebben van zijn lievelingspersoon in zijn armen en over diens rug wrijven. Daar had hij nu immers volledige toegang toe, totdat hij merkte dat hij wel hele fijne en vreemde kriebeltjes in zijn nek voelde. Percy was wakker geworden en was bezig met gesloten ogen een spoor kusjes in de nek van Oliver te trekken. Oliver glimlachte alleen maar en trok Percy tegen zich aan. Hij haalde zijn hand door Percy’s krullen. ‘Wat ben je aan het doen?’ Vroeg Oliver. ‘Oh niks,’ mompelde Percy slaperig terug. ‘Alleen maar aan het proberen mijn lievelingspersoon te verleiden, werkt het?’
‘Verleiden tot wat precies, als ik vragen mag?’ Vroeg Oliver lachend.
‘Dat hij niet op staat om wat dan ook te doen, maar nog een uurtje bij mij in bed blijft liggen om verder te slapen of zo. Wat om onverklaarbare reden heeft hij besloten wakker te liggen.’
Oliver glimlachte. ‘Percy,’ zei hij, ‘dat is niet eerlijk, jij kan mij tot bijna alles verleiden. Ik kan alleen niet echt meer slapen.’
Nu kwam Percy’s hoofd omhoog vanuit Olivers nek en twinkelden zijn blauwe ogen ondeugend. ‘Ik kan ook wel andere dingen bedenken om te doen, dat hoeft geen probleem te zijn.’ Oliver probeerde onschuldig te kijken, zodat hij mogelijkerwijs nog kon doen alsof hij niet wist waar Percy het over had. ‘Zoals wat dan?’
‘Ik zal het je laten zien,’ zei Percy, die Oliver vervolgens stevig tegen zich aantrok en zonder genade zijn lippen tegen die van Oliver aan duwde. Oliver gaf zich gewillig over aan deze brute vorm van chantage.