Part 11.

Mijn vest begint te kleven en ik mopper in mezelf dat deze korte broek een verkeerde keus was. Straks loop ik nog echt een longontsteking op.
Ik droog, voor zover het lukt, mijn tranen met de mouwen van mijn vest. Alles is nat en het begint ook nog weer eens harder te regenen.
Het is augustus, de warmste maand van het jaar. Op de dag van de aanslag was het zo warm, maar nu regent het alsof het herfst is. als ik hier zo zit is de lucht warm en nodigt het me uit om de hele dag in de regen te taan of zitten. Om samen te vloeien met het water en weg te sijpelen naar alle kanten waar ik heen kan. Gewoon ontsnappen.
Ik sta op en voel me even duizelig worden. Ik weet dat het komt doordat ik te weinig eet, maar ik heb gewoon nergens behoefte aan. Alleen aan Nick.
Ik loop het pad af, tot ik bij de ingang van het park kom. Joe, Frankie en Amy staan er al.
‘Oh lieverd, heb je het niet koud?’vraagt Amy direct.
Ik ben te moe om haar medeleven te ontwijken. Ik weet dat zij zich ook geen raad weet met de situatie. Niemand. Ze is zo lief voor me en ik weet dat ik het gewoon aan moet nemen. Dus ik knik schuldbewust.
‘Wil je mijn vest even aan?’
Dankbaar neem ik Amy’s Le Coq Sportif over. ‘Je bent een schat,’zegt ik zachtjes en omhels haar.
Ik zie dat Paul en Denise er ook aankomen. Ze lopen hand in hand en ik zie dat ze ook moe zijn.
Als Kevin en Danielle er zijn, zonder Nick of enig nieuws, gaan we weer naar het hotel.
Big Rob blijft onze chauffeur en bodyguard tijdens deze omstandigheden, maar is even betrokken bj alles als ons. Hij was erbij toen het allemaal gebeurde. Toen de rust werd verstoord.
Bij het hotel is het rustig. Ik loop achter de rest aan. De portier, Edgar West, laat ons binnen.
Wij komen altijd in dit hotel als we in de stad zijn, dus hij kent ons zo langzamerhand wel. Maar hij heeft zijn vriendelijkheid tegenover mij verloren toen ik één keer ze dat ik hem eng vond. Het enige wat hij nog doet is mijn vriendelijke glimlach beantwoorden met een nors knikje.
‘Norah Tucker,’zegt hij deze keer als hij de deur voor me open houdt.
Verbaasd loop ik door. Ik kijk nog even om naar hem en mompel dank u. Ik wist niet dat hij mijn naam weet. Maar waarschijnlijk kent hij alle namen van de gasten en vooral van ons. De vaste groep bezoekers.

Op onze kamer verzamelen we ons rond de grote tafel.
Waar zou hij toch zijn?’vraagt Joe zich hardop af.
‘Ik heb echt geen flauw idee,’verzucht Paul.
‘Hij zou toch wel bellen als hij kon?’vraagt Frankie.
‘Ja, dat zou hij zeker doen. Maar waarschijnlijk is dat niet mogelijk.’ Denise wrijft door de krullen van haar jongste zoon. Peinzend over waar haar andere zoon is.
Opeens gaat de telefoon. Kevin springt direct overeind om op te nemen. ‘Met Kevin Jonas. Oh, dag mevrouw Tucker. Natuurlijk,’en Kevin geeft mij de hoorn met een knikje.
‘Dag mam,’zeg ik met een lichte zucht. Niet omdat ik niet met haar wil praten, maar om de teleurstelling die ik elke keer weer voel als er iemand anders aan de lijn is dan Nick.
‘Hoe gaat het lieverd? We hadden al een paar keer eerder gebeld en telkens geen antwoord. Is alles goed?’
‘Ja, het gaat wel goed mam. Beetje koud, het regent onophoudelijk.’
‘Nog nieuws?’ Mijn moeder klinkt bezorgd. Ik weet dat ze dat ook is. Maar het voelt soms een beetje afstandelijk.
‘Nee.’ Ik zwijg even. ‘We hebben net een zoektocht gehouden. Zij langs winkels, hotels en andere plaatsen gegaan waar hij kon zijn, maar geen enkel spoor.’
‘Och schat.’ Ze klinkt echt ontdaan. Deze keer raakt het me.
‘Je vader en ik hebben het erover gisteravond lang over gehad, maar we hebben besloten je kant op te komen. Ik weet dat wij je Nick niet terug kunnen brengen, maar om nu zover bij je vandaan te zijn.. Dat stemt ons niet gelukkig.’
‘Dat begrijp ik,’zeg ik zachtjes.
‘Als jij het goed vindt en als ik straks even met Denise of Paul kan overleggen, dan kunnen we vannacht nog op het vliegtuig stappen.’
Ik hoor iets in mijn moeders stem wat ik anders nooit hoor. Eindelijk iets waar ik iets aan heb. Een soort beschermde deken.
‘Graag,’slik ik. Ik heb mijn moeder nodig, natuurlijk.
‘Het spijt me, schatje,’zegt ze zacht.
‘Ja.’ Ik ril. ‘Wil je Paul spreken?’vraag ik.
‘Ja, dat is goed. Noor, beloof je op paps mobiel te bellen als er ook maar iets is?’vraagt ze nog snel.
‘Ja, dat zal ik doen.’
‘Voorzichtig.’
‘Jullie ook,’zeg ik nog.
‘Tot morgenochtend.’
Ik knik en geef de telefoon dan aan Paul. Ik wrijf over mijn armen en hou ze gekruist voor mijn borst.
‘Alles goed?’vraagt Amy kort.
‘Ja, ze komen morgenvroeg,’zeg ik.
‘Oh.’ Amy kent het verhaal. Ze weet wat dit gaat betekenen. Maar ik heb het gevoel dat het nog wel goed kan gaan. Dit is hun kans om zich te bewijzen als ouders en ik heb het gevoel dat ze die kans goed gaan benutten.