Hoofdstuk 9

Ik pak de bordjes op van de tafel en zet ze in de gootsteen zodat ik ze later kan afwassen. Joost staat boven in douche en kleed zich zo, als het goed is, om voor onze afspraak.
Ik woon nu al bijna drie weken samen met Joost en tot nu toe gaat het nog redelijk goed. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat we een getrouwd stel zijn.
We hebben al discussies gehad over de inrichting, wie er wanneer zou koken en zelfs al over babynamen.
Over ongeveer een uur zullen we te weten komen hoe het kindje gaat heten. Als het een jongetje is wordt het Finn en als het een meisje was vond Joost de naam Julie wel mooi.
Met mijn jas over mijn arm wacht ik bij de deur op Joost die van de trap af komt stommelen.
“Klaar?” vraag ik vanuit de deuropening en Joost knikt terwijl hij iets van de stoel graait.
“Ik heb je tas” Hij geeft hem over aan mij en grijpt zijn jas van de kapstok waarna we naar het busje lopen.
“Vergeet niet te bellen als je het weet!” Roept Sjoerd vanuit een van de stallen en ik steek mijn duim naar hem omhoog terwijl ik de deur dichttrek en we wegrijden.
Nerveus veeg ik mijn handen aan mijn broek af terwijl ik vooruit naar de weg staar. Vanaf vandaag hoop ik aan het kind te kunnen denken met een naam in plaats van het baby te noemen.
Ik hoop stiekem op een jongetje, na achttien jaar alleen maar een zus te hebben gehad lijkt het me erg leuk om er een extra mannelijk familielid bij te hebben.
Ik zou net zo tevreden zijn met een meisje, daar niet van, maar een mens kan altijd hopen.
We hoeven niet lang te wachten voor we aan de beurt zijn en het begin verloopt net zoals de andere echo’s.
Afwachtend kijken we Sophia aan die ingespannen naar het schermpje staart.
De spanning is om te snijden als ze na een paar minuten nog niks heeft gezegd.
“Hadden jullie al babynamen bedacht?” Doorbreekt ze ineens te stilte en ik denk dat mijn hersens spontaan een kortsluiting hebben. Nergens hoor ik het woord jongetje of meisje in die zin voorkomen.
“Wat?” Vraagt Joost naast me, net zo uit het veld geslagen als mij.
“Babynamen” herhaalt Sophia nog een keer en ik knipper een paar keer met mijn ogen.
“Finn of Julie” antwoord ik uiteindelijk en Sophia knikt tevreden.
“Leuke namen” Complimenteert ze ons. “Dan wil ik jullie nu de 20-weken echo van Finn laten zien”
Kortsluiting, nog een keer.
“Finn?” vraag ik zachtjes.
“Finn als in jongentje Finn?” Zegt Joost wat luider en Sophia knikt lachend.
“Finn als in een jongetje inderdaad.”
Ik ga overeind zitten en sla blij mijn armen om zowel Sophia als Joost heen. “Het wordt een Finn!” roep ik enthousiast en Joost grinnikt naast me.
“Ik denk dat we dat op de geboortekaartjes moeten zetten” Lacht hij en grijns terug.
“Daar houd ik je aan”
Sophia doet nog een standaard controle, maar ik moet toegeven dat ik daar niet veel van meekrijg.
“Het is een jongetje!” Roep ik na de afspraak door de telefoon en ik hoor mijn moeder aan de andere kant van de lijn enthousiast juichen.
“Mark! Het wordt Finn!” Schreeuwt ze en ik hoor mijn vader iets terugroepen.
“Hij is blij dat er wat meer mannen in de familie komen zo” brengt mijn moeder zijn woorden over en ik grinnik.
“Grapje, het is een vijfling en allemaal meisjes”
“Dat had je gedroomd” schreeuwt mijn vader terug over de telefoon en naast me lacht Joost mee.
Nadat we ook zijn ouders op de hoogte hebben gebracht zitten we in stilte in de auto.
“Het wordt een Finn” Grijnst Joost en zijn ogen kijken vol trots naar de weg voor hem.
“Het wordt een Finn” Lach ik terug