Hoofdstuk 8

“Zet ze daar maar neer” Gebaar ik naar Armin en Yuri. Onze trouwe helpers met het opknappen van het huisje. Momenteel lopen ze met onze doe-het-zelf keuken naar binnen.
Van een van de dozen pak ik een briefje met de handleiding. “Charlie, dit kunnen wij” zeg ik vol zelfvertrouwen. Ze kijkt even moeilijk naar de handleiding en loopt dan naar een van de dozen.
“Weet jij hoe je die handleiding moet gebruiken?” zegt ze met opgetrokken wenkbrauwen en ik kijk even naar het stapeltje papier in mijn hand.
“Zo moeilijk kan het toch niet zijn” stel ik haar gerust en ik zie hoe de jongens ons spottende blikken toe werpen. “Wacht maar af” mompel ik.
Onze huisje boekt al aardig vooruitgang, vlak na de verjaardag van Joost op de 27e zijn we begonnen. De slaapkamers hebben al nieuwe vloeren en de muren boven kunnen we binnenkort ook gaan verven. Beneden is alles al geschilderd en zijn we momenteel bezig met het instaleren van de keuken terwijl de jongens boven de badkamer op knappen.
Na een kwartier aan intensief staren hebben Charlie en ik de handleiding uitgevogeld en zetten we de donkergroene kastjes in elkaar.
Ondertussen is Joost bezig met het gasfornuis aansluiten en staat Tom op een wankel stoeltje om de lamp op te hangen.
Aan het eind van deze week willen Joost en ik hier graag intrekken, we hebben aan Sophia nagevraagd of dat verstandig zou zijn en ze heeft ermee ingestemd.
Zo leren wij elkaar als aanstaande ouders kennen en heeft de baby in het begin regelmaat.
“Deze moest hier toch?” Hoor ik Charlie vragen, maar voor ik antwoord kan geven wordt mijn aandacht door iets getrokken.
Ik adem scherp in en slaak een geschokt kreetje. In mijn ooghoek zie ik Joost zich met een ruk omdraaien en naar me toe benen als ik mijn buik vast grijp.
“Jenn? Gaat het?” Hoor ik van drie kanten komen en Joost valt op zijn knieën naast me op de grond.
“Jenn? Jenn?” ik hou mijn handen op stevig mijn buik gedrukt.
“Geef me je hand” roep ik opgewonden en ik duw zijn hand op mijn buik.
In stilte wachten we af tot ik weer iets voel en ook Joost ademt geschrokken in. “Ik voelde het!” zegt hij enthousiast. “Ik voelde de baby!” roept hij blij tegen zijn broer die ons lachend aankijkt.
Nu duw ik ook Charlies hand op mijn buik en met zijn drieën wachten we weer af.
“Het is meer aaien dan schoppen.” Grijnst Charlie als de baby weer bewogen heeft. En ik steek lachend mijn tong naar haar uit.
We blijven nog even zo zitten en dan wordt ik bewust van alle handen die op mijn buik liggen. Met name die van Joost en ongemakkelijk kijk ik hem aan.
Met een grote glimlach op zijn gezicht staart hij terug en staat dan op om weer verder aan de slag te gaan.
“Nog twee weken wachten en dan weten we wat het wordt” zegt hij toch enigszins trots en ik glimlach terug naar hem.
Het blijft een vreemde situatie waar we in zitten. Met kerst heb ik het mijn familie vertelt en die reageerde geschokt. Mijn oma dacht dat mijn hele leven over was en dat ik zo geen kans meer op studeren en een baan had. Maar uiteindelijk stond ze de volgende morgen toch op de stoep met de mededeling dat ik de oude wieg van mijn vader wel mocht hebben.
In de loop van de week geloof ik dat ze er zich allemaal bij hebben neergelegd hoewel ik nog wel af en toe een teleurgestelde blik toegeworpen krijg.
Na de halve dag geprutst te hebben aan de keuken geven Charlie en ik het op en vluchten ervandoor. We nemen het busje van de boerderij mee om het grootste deel van mijn meubels al uit mijn kamer op te halen. Mijn bed zal overgaan naar de nieuwe inwoner die mijn kamergenoten al hebben uitgezocht, maar voor de rest kan ik alle spullen meenemen.
“Hey Lhea” Groet ik als ik de voordeur achter me dicht duw. Samen met haar vriend hangt ze op de bank een film te kijken, hoewel ik niet zeker weet of ze wel iets van de film meekrijgen. Samen met Charlie loop ik de trap op naar mijn kleine kamertje.
Mijn losse spullen heb ik al in dozen ingepakt en staan al klaar om meegenomen te worden.
Het kost ons welgeteld acht keer de trap op en af lopen voor we de dozen in de auto geladen hebben. En dan moet ik vrijdag ook nog eens mijn meubels afbreken en inladen voor ik echt alles heb.
“We zijn een topteam” Hijgt Charlie terwijl we samen op mijn bed neerploffen.
“Precies, niemand kan zo goed keukens in elkaar zetten en dozen tillen als ons.” Grijns ik terug, terwijl we blijven liggen om uit te hijgen.
Misschien moet ik na dit alles weer eens een keer gaan beginnen met sporten.