Hoofdstuk 2

Stap 1 van het Joost en Jenn stappen plan: Het aan je ouders vertellen.
Stap 1 van het Jenn stappenplan: Vóór de uitvoering van stap 1 van het J&J-stappenplan je koffer in pakken, het vliegtuig pakken naar de Noordpool, je verstoppen in een iglo en nooit meer terugkeren.
Natuurlijk kan mijn stappenplan weer niet uitgevoerd worden en zit ik nu aan de keukentafel van mijn ouderlijk huis. Hoogstwaarschijnlijk zit Joost nu in dezelfde situatie bij zijn ouders.
“Je bent wat?!” Roept mijn vader geschokt uit en angstig staar ik naar de tafel. “Zeg me wie de klootzak ik” roept hij woedend en verschrikt sta ik op.
“Het is niet zijn schuld! Het is net zo goed die van mij!” roep ik verdedigend en zijn woede is nu op mij gericht. “Met jou heb ik ook nog een appeltje te schillen”
“Mark, ga zitten” beveelt mijn moeder en met een ruk schuift hij zijn stoel onder de tafel vandaan en doet wat ze zegt.
“Hoe heet de jongen?” vraagt ze veel kalmer dan ik van haar had verwacht.
“Joost Huymer” antwoord ik zachtjes.
“Hoe oud is hij?” vraagt mijn vader als ook hij zijn kalmte even terug heeft.
“19, bijna 20”
“En jullie hebben besloten het kind te houden?” vraagt mijn moeder weer en ik knik.
“Mag ik dan peettante zijn?” Mengt de stem van mijn zus, Alyn zich in het gesprek en met een ruk draait mijn vader zich naar haar om en sist haar naam.
“Wat? Ze besluit het toch te houden?” verdedigd ze zichzelf. “dus ik kan me maar beter bij mijn rol als tante neerleggen als het toch gaat gebeuren, of niet dan?”
Dankbaar kijk ik naar haar op. “Ik zou het geweldig vinden”
“Weten jullie al hoe jullie het gaan regelen? Voogdij, inkomen en de hele boel?” vraagt mijn vader nors. En ik haal onwetend mijn schouders op.
“Als het goed is komt hij me zo ophalen, kunnen jullie hem leren kennen en ik daarna zijn ouders. En kunnen we verder praten over de plannen.”
“Ik ben aardig teleurgesteld in je jongedame en je kunt niet verwachten dat we je veel gaan helpen. Maar als je ons nodig hebt, zullen wij er altijd voor onze dochter en haar kind zijn.” Zegt mijn vader kordaat.
Ik voel de tranen al weer in mijn ogen verschijnen als ik hem aankijk. “Ik heb jullie altijd nodig” mompel ik waarna ik hem omhels.
“Is dat hem?” onderbreekt Alyn onze omhelzing en ik kijk uit het keukenraam naar de straat waar een grote groene tractor is geparkeerd.
De blonde jongen die er uit stapt loopt vastberaden op onze voordeur af en als antwoord up Alyns vraag sta ik op om open te doen.
Nadat ik hem voor mijn ouders gewaarschuwd heb loop ik hem voor naar de keuken.
Mijn vader neemt hem met samengeknepen ogen in zich op als hij binnen komt lopen. Maar Joost doet net alsof hij het niet merkt en steekt beleefd zijn hand uit.
“Ik ben Joost Huymer” zegt hij nog steeds met zijn boerse accent en ik zie mijn zus glimlachen, toen ik klein was heb ik altijd al op een boerderij willen wonen zodat ik zo veel mogelijk dieren kon hebben en blijkbaar is ze het niet vergeten.
“Dus jij bent het die mijn dochter zwanger heeft gemaakt” zegt mijn vader ruw en ik zie het schaamrood op de wangen van Joost verschijnen.
“Het was niet mijn bedoeling.” Ik hoor mijn vader snuiven bij deze woorden, maar hij gaat onverschrokken verder. “Maar ik beloof u dat ik voor Jenn en het kind zal zorgen”
Nog even staart mijn vader hem observerend aan, maar steekt dan ook zijn hand uit als teken van tijdelijke vrede. “Ik ben Mark”
Nadat ook mijn moeder en zus zich hebben voorgesteld blijven we ongemakkelijk naast elkaar staan.
“Zullen we maar gaan?” mompel ik zachtjes na een tijdje en ik zie hem vanuit mijn ooghoek knikken.
We zeggen gedag en lopen richting de deur als Alyn nog iets roept.
“Joost, even dat je het weet. Mocht je mijn zusje ook maar één keer pijn doen of in de steek laten, krijg je met mij te maken. En ik kan je beloven dat je dat niet wilt”

Glimlachend trek ik mijn jas aan, dit gesprek ging beter dan ik had verwacht en dat mijn familie me ondanks alles steunt betekend meer voor me dan al het andere in de hele wereld.
Galant helpt Joost me het groene gevaarte in en stapt dan zelf aan de andere kant in terwijl ik me gemakkelijk maak op het kleine zwarte stoeltje naast de bestuurdersstoel.
“Sorry dat er zo weinig ruimte is, maar mijn broer had de bus mee.” Verontschuldigd hij zich.
“Je hebt een broer?” vraag ik nieuwsgierig en hij knikt bevestigend.
“Thomas, maar noem hem maar Tom, hij gebruikt nooit zijn volle naam.”
De rit naar zijn huis verloopt voor de rest in stilte en al snel hebben we het kleine dorpje waar ik eerst woonde verlaten en komen we op een hobbelig landweggetje.
Na een half uurtje zie ik een boerderij in de verte liggen. Het gebouw lijkt al heel oud en is in een witte kleur geverfd.
“Welkom op Boerderij Havezate”
Hij parkeert de tractor op het enorme erf naast het huis en links van mij is een lange schuur vol koeien.
Ik klauter uit de tractor en loop samen met Joost mee naar binnen. De achterdeur komt uit op een klein smal halletje en Joost trekt zijn schoenen uit en zet ze in een inham vol met modderige laarzen en andere schoenen.
Uit beleefdheid zet ik mijn schoenen er netjes naast en loop op mijn gestreepte sokken achter hem aan door het gangetje. Aan de linkerkant blijkt een grote schuur te zijn vol met rommel en een paar uit elkaar gehaalde voertuigen en aan de rechterkant is een deur die op een gezellig ingerichte keuken komt.
Er zijn rode keukenkastjes en een zwart-wit geblokte gootsteen. In het midden van de keuken staat een lange houten tafel met tien stoelen er omheen en op twee daarvan zitten zijn ouders.
“Hallo” mompel ik verlegen terwijl ik naar voren loop om ze een hand te geven. “Ik ben Jenn”
“Sjoerd en dit is mijn vrouw Maria” Joost is sprekend zijn vader alleen praat die zo plat dat ik hem bijna niet kan verstaan.
“Ga zitten” Maria gebaard naar de stoel naast haar en staat op om wat thee te pakken voor ons.
“We hebben van Joost het verhaal al gehoord, en het spijt ons dat hij zo’n enorme domoor is” begint Sjoerd en verbaasd kijk ik op.
“Het is net zo goed mijn schuld” antwoord ik beschaamd en ze knikken instemmend.
“Ik weet niet hoe jou ouders erop hebben gereageerd, maar we zullen maar moeten accepteren dat er een baby op komst is.” Legt Maria uit en dankbaar kijk ik ze aan.
“Ze hebben soortgelijk gereageerd” antwoord ik opgelucht. We hebben dus niet alleen de steun van mijn ouders, maar ook van die van Joost.
“Studeer je” vraagt Maria dan en ik knik.
“Ik zit in het eerste jaar SPH.” Is mijn antwoord en ze gaan meteen verder.
“Ik neem aan dat je er mee door wilt gaan?” en knikje van mij. “en je bent je er van bewust dat het erg lastig zal worden naarmate je kindje bijna komt?” weer knik ik. “en je gaat het je klas ook vertellen?”
“Ik denk dat ik weinig keuze heb” antwoord ik zachtjes.
“Hoe konden jullie zo stom zijn” mompelt Sjoerd zachtjes en ik slik gespannen.
Geen van alle zeggen we iets en ik moet moeite doen om mijn tranen tegen te houden.
“Ik weet dat het het domste is wat we ooit hadden kunnen doen en ik kan niet zeggen dat ik blij ben met de situatie, maar we hebben besloten het kind te houden al moet ik er alles voor opgeven.” De brok in mijn keel maakt het praten lastig maar ik ben tevreden met wat ik heb gezegd.
Het is de waarheid.
Ik moet het accepteren, dit is nou eenmaal de situatie waar we inzitten.
“Ik zal deeltijd naar school gaan en voor de rest op de boerderij gaan werken. Misschien dat ik ergens anders ook nog wat bij kan verdienen.” Zegt Joost uiteindelijk
“Ik kan ook ergens een baantje zoeken en heb ook nog wat reserves op mijn spaarrekening” stem ik in.
“Je kunt hier in het huishouden wel helpen” stelt Maria voor. “In de weekenden schoonmaken en misschien doordeweeks wat koken als ik late diensten moet draaien en de jongens nog op het land zijn.”
Dankbaar voor het voorstel kijk ik haar aan. “Dat is fijn”
We besluiten een spaarrekening aan te vragen waar we iedere maand geld opzetten voor het kind en als voorschot storten we er beide alvast honderd euro op.
“Het is een begin” mompel ik en Joost knikt.
“Het is een begin” antwoord hij.