CAPITOLO VENTIDUE

||Cara Roseanne Cullen

Ondanks alles laat ik toch een grinnik door mijn gesnik horen, terwijl ik Demetri ongelofelijk aanstaar. 'Waarom zou het jou spijten?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
      Demetri zucht zachtjes en ik voel zijn warme adem lichtjes over mijn gezicht strelen. Zijn ijskoude duimen vegen mijn tranen weg en ik glimlach waterig, terwijl ik nerveus mijn blik naar het sierlijke tapijt op de grond laat afdwalen. Het is oneerlijk dat Demetri geen kloppend hart heeft, terwijl de mijne als een razende te keer gaat. Een blik naar Demetri en daar gaat mijn hart met een slag van 200 per minuut.
      'Het spijt me dat ik zo weinig tijd voor je vrij heb kunnen maken de afgelopen dagen,' verontschuldigend Demetri zich.
      Ik forceer een lach op mijn gezicht, terwijl ik er niet over na probeer te denken hoe dicht Demetri's lippen bij de mijne zijn. 'Werk is werk, toch?' probeer ik het weg te lachen, maar ik kan Demetri geen ongelijk geven. Je zou mij niet horen klagen als we wat vaker een serieus gesprek kunnen voeren, al maakt Demetri alleen maar flauwe grapjes en opmerkingen.
      Ik kijk op in Demetri's ogen en ik frons. Demetri's ogen zijn niet zwart, zoals ze meestal zijn, noch zijn ze zo fel bordeauxrood als anders. Nee, zijn ogen zijn nog steeds rood, maar met kleine bruine spikkeltjes erin verworven. Een golf van vreugde overspoelt mijn lichaam, maar ik wil mijn hopen niet te hoog inzetten. Zeker niet bij iemand als Demetri, die het vampier zijn zo serieus beschouwt.
      Ik wurm me uit zijn grip, iets waar ik een seconde later direct spijt van heb en zet een paar stappen richting zijn boekenkast. 'Heb je een nood-poema op tijdens een missie?' vraag ik spottend, terwijl ik doe alsof ik aandachtig zijn boekenkast bekijk. Ik kan het gevoel van teleurstelling als hij 'ja' zou zeggen niet tegen gaan, maar tot mijn verbazing is zijn antwoord compleet anders.
      'Nee,' antwoordt Demetri met een stem zo vastbesloten als Edward als hij een beslissing heeft gemaakt.
      'Je hebt vrijwillig dierenbloed gedronken?' vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw. Ik kan het niet helpen dat mijn verbazing van mijn woorden druipen. 'Ben je op je hoofd gevallen, Demetri?'
      'Nee,' antwoordt Demetri met een glimlach. Ineens staat hij op een paar centimeter afstand van mij en van schrik bots ik tegen zijn boekenkast. Een groot en dik boek dreigt bovenop mijn hoofd te vallen, maar Demetri vangt het boek op en nieuwsgierig bekijk ik de titel. La Divina Commedia van Dante.
      Demetri pakt mijn hand beet en het valt me op hoe perfect mijn hand in de zijne valt, alsof onze handen voor elkaar gemaakt zijn. Ik neem naast hem plaats op de sofa, terwijl Demetri het boek openslaat. Maar ik ben nog niet klaar met hem.
      'Waarom zou je dierenbloed drinken, Demetri?' vraag ik met brandende nieuwsgierigheid.
      'Omdat ik een perfect mensenmeisje heb gevonden,' antwoordt Demetri. Vanonder zijn wimpers bekijkt hij mijn reactie en ik kan mijn oren niet geloven.
      'Een mensenmeisje?' vraag ik spottend, maar ik kan een steek van jaloezie niet tegen gaan. Mijn god, waarom zou ik jaloers zijn?
      'Ja, en haar naam betekent 'dierbaar en liefste', wat perfect bij haar past,' glimlacht Demetri.
      'Wat is haar naam? Amore?' Tot mijn ergernis klinkt het veel snauweriger en gemener dan ik in eerste instantie bedoelde en ik bijt een beetje schuldig op mijn lip.
      'Nee,' grijnst Demetri volmaakt. 'Ze heet Cara.'
      Ik voel mijn wangen rood worden en terwijl mijn maag een salto maakt, klopt mijn hart alsof ik een marathon heb gelopen. Ik laat mijn blik afdwalen naar de grond en voor eventjes ben ik het gelukkigste meisje op aarde. Demetri heeft speciaal voor mij dierenbloed gedronken?
      'En nu ga ik voorlezen,' deelt Demetri mee. Hij slaat zijn arm om zijn schouders, terwijl hij met zijn andere hand het dikke boek openslaat.
      Verbaast kijk ik naar Demetri. 'Ik lees mijn eigen boeken al sinds dat ik drie ben of zo,' sputter ik tegen.
      Demetri bekijkt me met zijn betoverende ogen en tegen mijn wil in voel ik dat ik tegen zijn schouder begin te leunen.
      'Precies,' geeft Demetri als reden, voordat hij zijn ogen op het boek richt. Zachtjes begint Demetri voor te lezen in de taal die ik amper kan begrijpen, maar desondanks mooier dan welke taal ooit vind klinken en langzaam maar zeker begin ik in slaap te vallen.