Eerste Kerstdag, 10:15

Toen Sirius wakker werd, was het gestopt met sneeuwen. De wereld was gehuld in een witte deken en leek een bovennatuurlijke rust uit te stralen. Het ochtendlicht scheen helder de kamer in en leek alles meer kleur te geven dan het daarvoor bezeten had. Even overwoog Sirius om gewoon niet zijn lekker warme bed uit te komen en gewoon te genieten van de rust die er in de kamer heerste. Het bed van James was helemaal omgewoeld en leeg, op Sirius’ eigen ademhaling na was het helemaal stil.
      Heel vaag hoorde hij beneden stemmen, die hem weer terug in de realiteit brachten. Hoe ging hij aan meneer en mevrouw Potter uitleggen hoe hij van de ene op de andere nacht zomaar in hun huis was? Hij staarde even strak naar het plafond, voordat de moedige Gryffindor de tweestrijd in zijn hoofd gewonnen had en hij abrupt rechtop ging zitten en in zijn hutkoffer naar een schoon shirt graaide. Sirius haalde geeuwend zijn handen door zijn haren en wierp een korte blik in de spiegel. Hij had gisteravond de helderheid van geest gehad zijn jack nog uit te trekken, maar was verder in precies dezelfde kleren in slaap gevallen die hij de dag ervoor aan had gehad.
      Hij trok het zwarte geval van zijn hoofd en dumpte het bovenop de ongeordende orde in zijn hutkoffer, toen er een stem van beneden klonk.
      ‘Sirius, kom je ontbijten?’ Euphemia klonk een tikje ongeduldig, alsof Sirius altijd te lang uitsliep (wat in feite wel waar was, zeker in de vakanties). Van verrassing liet hij het shirt bijna vallen. James moest haar hebben ingelicht, maar het zei heel veel over haar hoe ze het oppakte; alsof hij hier altijd al was geweest en niet midden in de nacht was komen opdagen. Een gelukkige lach brak door op zijn gezicht en in zijn hart. Euphemia en Fleamont waren met afstand de meest geweldige ouders die James zich had kunnen wensen. Sirius wierp een blik op de klok die boven de deur hing. Kwart over tien in de ochtend, geen wonder dat James allang zijn bed uit was.
      ‘Ja, ik kom eraan,’ riep hij terug, terwijl hij het shirt over zijn hoofd trok en de deken van zich afsloeg. In de keuken zat James met even warrig haar als hij aan de ontbijttafel. Euphemia keek om en glimlachte naar hem.
      ‘Ook een goedemorgen,’ knipoogde ze. ‘We moesten moeite doen nog wat voor je te bewaren, anders had James alles opgegeten.’ James keek verontwaardigd op.
      ‘Niet!’ Zijn blik gleed even schuldbewust naar zijn overvolle bord. ‘Oké, misschien wel. Maar het is Kerst, dan is er toch altijd veel te veel’ Grijnzend ging Sirius naast James zitten en glimlachte dankbaar naar Euphemia die een bord voor hem neerzette.
      ‘Het is maar goed dat ik wakker geworden ben inderdaad, Prongs. Je lijkt wel een heel hert op te kunnen, met die eetlust.’ De jongens keken elkaar even met een uitgestreken gezicht aan, voordat James zijn hap doorslikte.
      ‘Het had inderdaad maar weinig gescheeld of je had de hond in de pot gevonden, Pads.’
      ‘My deer, met kerst? Dat zou je me toch niet aandoen?’ Grijnzend gaven de twee heren elkaar een high-five, met een vork als sandwich ertussen. Euphemia keek hoofdschuddend toe, terwijl ook Fleamont de keuken binnenkwam, de ochtendprofeet al opengeslagen.
      ‘Vrolijk Kerstfeest,’ bromde hij zonder de mensen aan de tafel een blik toe te werpen en volledig uit blind zelfvertrouwen in de lucht greep om zijn stoel achteruit te trekken. Hij sloeg de krant dicht na een waarschuwende blik van Euphemia (die ze een tijdje had moeten aanhouden gezien Fleamont erg geïnteresseerd bleek te zijn in het artikel op de tweede pagina) en keek glimlachend de tafel rond. Even voelde Sirius een steek van onzekerheid. Wist meneer Potter wel dat hij hier was? Hij was hier toch wel echt welkom?
      Niets van wat Sirius vreesde gebeurde echter. Nadat ze elkaar nogmaals een vrolijke kerst toegewenst hadden en aanvielen op het heerlijke kerstontbijt dat Misney hen had voorgeschoteld, vroeg Fleamont hem doodkalm om het zout dat naast Sirius’ rechterhand stond. Nog nooit had Sirius het zout zo kunnen waarderen.