Negentien

Omdat de zuster zo triest keek kwamen er tranen op in mijn ogen. “Ze heeft een hartstilstand gehad.” Zei de zuster. Er rolde een traan over mijn wang. “Ze word beademd en ze moet hier nog minstens twee dagen blijven.” Ik kon haar hier niet achterlaten. Doodstil zat ik op de harde stoel naast Scarlett’s bed. Mijn gedachten gingen zo snel dat ik ze zelf bijna niet bij kon houden. Ze kon hier niet weg. Ik zou in een gesticht komen. Ze hadden gezegd dat mijn moeder hier zou komen. Mijn moeder zou me uitschelden, waar iedereen bij stond.
Ik wilde er niet aan denken. Zachtjes Begon ik tegen Scarlett te praten. “Word alsjeblieft snel wakker.” Fluisterde ik. “Je bent mijn zusje, ik wil je niet kwijt!” Fluisterde ik nu een beetje harder. Ik pakte haar hand en voelde een zacht kneepje. Ze knipperde lichtjes en zei met een zwakke, schorre stem “Ik wil jou ook niet kwijt, zusje.”
Er rolde een traan over haar wang die ik voorzichtig weg veegde. Haar ogen gingen open en ze keek me aan met een twinkeling in haar ogen. Ik kon wel juichen! Ze keek me aan en haar ogen boorden zich in de mijne, ze zei “Ik wil hier nú weg!” Vervolgens zuchtte ze. Er kwam een giechel bij me op. Ze keek me aan met een frons in haar wenkbrauwen. “Ik wist wel dat je mijn gedachten kon lezen!” Antwoordde ik op de onuitgesproken vraag van Scarlett. Ze deed een vreemde wenkbrauwiebel en ik moest weer lachen.
Ik had Scarlett uitgelegd wat er aan de hand was en dat mijn moeder hier elk moment kon zijn. Ze had gezegd dat ze meteen wou gaan, maar toen ze probeerde te zitten was ze meteen weer neergeploft. Ondertussen was er nog een zuster langsgekomen met medicijnen voor Scarlett en eten en drinken voor mij. Scarlett kon nadat ze de medicijnen had gekregen weer een beetje normaal zitten. Ze stond op en wankelde voorzichtig naar de stoel waar haar kleren keurig opgevouwen lagen. In een flits kleedde ze zich om en liep naar de deur van de kamer. Haar ziekenhuispyjama had ze op het spierwitte bed gegooid.
“Kom je nog?” Vroeg ze toen ik gene aanstalten maakte om op te staan.
Ik stond op en liep haar achterna, ik was een beetje verdooft. Mijn beste en enige vriendin en zusje was plotseling wakker geworden en nu stond ze klaar om het ziekenhuis uit te lopen.
In de hal van het ziekenhuis was het uitgestorven. Het was ongeveer 3 uur ’s nachts. Er kwam een broeder de hoek om lopen. We trokken ons er niets van aan en liepen in de richting waar de broeder vandaan was gekomen. Hij keek ons met een verbaasde en geschrokken blik aan. “Wat doen jullie hier midden in de nacht!?” Riep hij uit.
“Wij gaan weer weg.” Antwoordde Scarlett alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat een patiënt zelf besliste wanneer hij het ziekenhuis uit liep. Ik kon een giechel niet onderdrukken en de broeder keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Dat kan niet,” Begon hij meer tegen Scarlett dan tegen mij. “Jij moet hier nog een dag blijven!” Hij keek naar mij en zei “En ik kwam voor jou, omdat je moeder beneden zit te wachten!”
Hij keek ietwat paniekerig en ik keek arrogant terug. Ik keek vervolgens naar Scarlett en we deelden dezelfde gedachten.
Ik duwde de broeder opzij en stormde het ziekenhuis uit.


Scarlett POV.

We renden en renden. Mijn hoofd bonkte en ik voelde me misselijk maar ik wist dat ik Simone kwijt was als ik nu stopte.


10 comments??