Chapitre 3.

Zenuwachtig sprong ik van het ene of het andere been. Alice zat op haar knieën bij mijn muziekinstallatie en was er iets mee aan het doen.
“Zeg stresskip. Hou nou eens op met stuiteren. Als je iets wil bereiken moet je rustig blijven hé?” Alice zuchtte, terwijl ze tegen m’n installatie begon te slaan.
“Doe eens kalm, hij hoeft niet kapot hé?” ik duwde haar aan de kant, keek wat ze aan het doen was en drukte 1 knop in. Meteen knalde Frozen door mijn slaapkamer –en de rest van het huis- en ik hoorde dat er van beneden naar boven geschreeuwd werd. Meteen draaide ik de volumeknop naar beneden.
“Oeps…” Alice keek me engelachtig aan. Ik keek haar kwaad aan.
“Waarom had je dan ook lopen slaan op die installatie? Je weet hoe kwaad pap ervan wordt als de muziek te hard staat.” Alice keek me alleen lachend aan, en gaf me een deodorant bus.
“Karaoketijd!” gilde ze, terwijl ze de eerste zin van Love is an open door begon te zingen. Ik rolde met mijn ogen en keek met mijn armen over elkaar naar mijn stuiterende tweelingzus die keihard aan het blèren was. Het was een belachelijke vertoning, en ik vond het heerlijk dat ze zichzelf zo voor schut zette. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en besloot haar kort te filmen. Als ze zichzelf dan voor schut wilde zetten mochten mijn lieve snapchat vriendjes daar toch best wel van meegenieten? Alice had niets door en ging onverstoorbaar door met blèren. Toen het liedje afgelopen was keek ze mij aan.
“Kom meid, nu jij. Laat die prachtige stem van je eens horen.” het klonk heerlijk sarcastisch, maar ik wist dat ze het wel meende. Mijn zus mocht dan misschien overkomen als een eerste klas bitch, maar als ik haar nodig had was ze er wel echt voor me. En ze steunde me door dik en dun. Helemaal toen ik hoorde dat ik moest stoppen met mijn opleiding. Ik had alles gegeven, maar het mocht helaas niet baten. Het eerste wat we gedaan hadden was kijken of er een auditie in de buurt was voor Disney. We zouden het samen proberen, maar zij deed meer mee voor mij dan voor zichzelf. Alice ging door haar hurken en bekeek de afspeellijst die we samen hadden gemaakt.
“Oh, deze is leuk!” riep ze enthousiast. Het was een nummer uit een van de Tinkerbell films, die we samen met ons buurmeisje gekeken hadden. If you believe. Heerlijk toepasselijk weer dus. Samen begonnen we keihard mee te zingen, totdat er iemand binnenstormde en de radio uitdraaide. Pap stond met een ontzettend kwaad gezicht naar ons te kijken. Schuldig keken we elkaar aan, en daarna naar hem.
“Sorry pap.” zei Alice nog voordat hij iets had gezegd. Hij schudde zijn hoofd, en wierp een boze blik op mij.
“Sorry, pap.” mompelde ik ook.
“Meiden, het moet echt zachter. Op deze manier kan ik niet werken. Wat moeten de buren hier niet van denken?” we keken elkaar schuldbewust aan. Pap bracht meer tijd door in zijn werkkamer dan bij ons de laatste tijd. Maar het was dit, of meer dan een half jaar in het buitenland voor hem. En eerlijk hadden we hem liever thuis dan weg.
“Ja, echt sorry pap. We bedoelden het niet slecht. Maar we moeten oefenen voor de auditie.” ik keek mijn vader weer terug aan. Zijn blik verzachtte en hij knikte naar me.
“Dat weet ik lieverd, maar je moet er wel rekening mee houden. Er staat geen geldboom in de tuin.” Alice en ik begonnen allebei zacht te lachen. Ouders zeggen dit normaal tegen hun jonge kinderen als ze teveel speelgoed willen, maar onze ouders denken soms nog steeds dat we zo jong zijn af en toe.
“Ja pap.” met die woorden duwden we onze vader liefdevol de deur uit.
“Je blijft het hebben met ouders hé. Ze groeien nooit echt op.” lachend keek ik Alice aan.
“Never.” reageerde deze, voordat we samen dubbelklapte van het lachen.