OO8 - Gang
YOU GUYS! BEDANKT! Ik word zo blij van jullie!
Jullie zijn zo lief! Bedankt voor alle superlieve complimenten, en kudo's en abo's en de feedback!
Sorry dat het wat langer duurde dit keer, we gingen het weekend onverwachts weg ^^
xx
Mijn eerste, hijgende stappen in het kasteel waren minder rooskleurig dan ik dacht. Ik had snel mijn hutkoffer bij de rest gezet en was achter de anderen aangehold om niet te verdwalen.
Hogwarts was exact zoals ik het kende, waardoor mijn hersenen de geluksfactor oversloegen en het direct registreerden als de schoolfactor. Nu al voelde ik stresshormonen over ladingen huiswerk, paniekerige inleverdata en langdradige lesuren. Desondanks bleef het onwerkelijk, en voelde lopen in het kasteel als een tot leven gewekt sprookje.
Zodra ik het geroezemoes van een menigte hoorde en de deuren van de Grote Zaal in zicht kwamen, voelde ik mijn hart overslaan. Eindelijk. Ik wilde niets liever dan zitten, uitrusten, eten. Ik liep de groep achterna, maar werd tot halt geroepen door een stem bij de deur.
‘Jij, wacht!’
Ik keek op, recht in de ogen van een erg onaantrekkelijke gozer. Hij leunde nonchalant tegen de deur in een rommelig Slytherin gewaad en hield een klembord in zijn handen. Zijn haar was net zo zwart als zijn huichelachtige ogen, wat hem eruit liet zien als een toonbeeld van oplichters.
‘Zwerkbal try-outs volgende week.’
Ik zuchtte vermoeid. Nog meer wervingslijstjes? ‘Niet geïnteresseerd.’
‘De positie van Jager is open. Adrian ligt eruit.’
Gezien ik niet eens kon vliegen, liep ik stug door. Abrupt zette de jongen zijn hand tegen deur, zijn arm voor mijn borstkas als de slagboom van een tolhuis. ‘Niet zo snel.’ Hij grijnsde, waarop zijn scheve gebit zijn gezelschap nog tien keer onprettiger maakte. ‘We moeten een meid in het team.’
‘Wat? Waarom?’
‘Da’s precies wat ik zei. Wat moet een meid nou in Zwerkbal? Maar ja, Snape kreeg klachten. Die zeiksnor van een McGonagall vond ons team discriminerend.’
Ik stond even verbluft van zijn seksisme en het woord “zeiksnor”, waardoor hij verder wauwelde. ‘Geen zorgen, pop. De mannen doen ‘t zware werk. We winnen toch wel, ook met vier spelers. Gewoon niet van je bezem vallen.’
De woede begon te borrelen, maar net toen ik mijn vuist balde om dat kleinerende stuk inteelt een klap in zijn gezicht te verkopen, liep de nieuwe groep koetsrijders langs. Het herinnerde me eraan dat ik geen aandacht moest trekken. Hij had het recht niet zulke opmerkingen te maken, maar hij was de drama niet waard.
‘Enne,’ ging hij verder. ‘Je tandenstoker maakt niet uit.’
‘Mijn… tandenstoker.’
‘Je flutbezem. Je krijgt Adrian’s Nimbus, eigendom van het team.’
Ging hij nou ook al mijn bezem afzeiken? Ineens schoten de woorden naar buiten als een hete brei frustratie; ‘Luister, gluiperd, wij zijn elke centimeter zo goed in Zwerkbal als jullie. Dus stop die seksistische opmerkingen maar in je-.’
‘-Waarom zitten jullie dan niet in het team,’ schamperde hij terug. ‘Daar is een reden voor.’
‘Ja, dat jullie bevooroordeeld zijn! We leven niet meer in de middeleeuwen, man. Je geeft ons waarschijnlijk de kans niet eens, hoe kan het anders dat een achterhaalde imbeciel als jij het heeft gered tot het team?!’
Direct zag ik de dichtstbijzijnde leerlingen stilstaan en ons aanstaren. Oh fuck, iets te hard. Nerveus keek ik zijn kant op, maar hij krabbelde lacherig wat op zijn klembord.
‘Derrick zei al dat je pit had, maar even een zetje moest krijgen. Je staat genoteerd.’
‘Je… wat? Wie?’
Hij grijnsde, waarna hij zijn vuist tegen mijn schouder beukte, net als de jongens in de koets. ‘Ik daagde je uit, Vermillion. Agressie is brandstof op het veld, nu nog zien of je met de Slurk kan omgaan.’
Versteend bleef ik staan, één woord eindeloos galmend door mijn hoofd.
“Vermillion...”
.
Hogwarts was exact zoals ik het kende, waardoor mijn hersenen de geluksfactor oversloegen en het direct registreerden als de schoolfactor. Nu al voelde ik stresshormonen over ladingen huiswerk, paniekerige inleverdata en langdradige lesuren. Desondanks bleef het onwerkelijk, en voelde lopen in het kasteel als een tot leven gewekt sprookje.
Zodra ik het geroezemoes van een menigte hoorde en de deuren van de Grote Zaal in zicht kwamen, voelde ik mijn hart overslaan. Eindelijk. Ik wilde niets liever dan zitten, uitrusten, eten. Ik liep de groep achterna, maar werd tot halt geroepen door een stem bij de deur.
‘Jij, wacht!’
Ik keek op, recht in de ogen van een erg onaantrekkelijke gozer. Hij leunde nonchalant tegen de deur in een rommelig Slytherin gewaad en hield een klembord in zijn handen. Zijn haar was net zo zwart als zijn huichelachtige ogen, wat hem eruit liet zien als een toonbeeld van oplichters.
‘Zwerkbal try-outs volgende week.’
Ik zuchtte vermoeid. Nog meer wervingslijstjes? ‘Niet geïnteresseerd.’
‘De positie van Jager is open. Adrian ligt eruit.’
Gezien ik niet eens kon vliegen, liep ik stug door. Abrupt zette de jongen zijn hand tegen deur, zijn arm voor mijn borstkas als de slagboom van een tolhuis. ‘Niet zo snel.’ Hij grijnsde, waarop zijn scheve gebit zijn gezelschap nog tien keer onprettiger maakte. ‘We moeten een meid in het team.’
‘Wat? Waarom?’
‘Da’s precies wat ik zei. Wat moet een meid nou in Zwerkbal? Maar ja, Snape kreeg klachten. Die zeiksnor van een McGonagall vond ons team discriminerend.’
Ik stond even verbluft van zijn seksisme en het woord “zeiksnor”, waardoor hij verder wauwelde. ‘Geen zorgen, pop. De mannen doen ‘t zware werk. We winnen toch wel, ook met vier spelers. Gewoon niet van je bezem vallen.’
De woede begon te borrelen, maar net toen ik mijn vuist balde om dat kleinerende stuk inteelt een klap in zijn gezicht te verkopen, liep de nieuwe groep koetsrijders langs. Het herinnerde me eraan dat ik geen aandacht moest trekken. Hij had het recht niet zulke opmerkingen te maken, maar hij was de drama niet waard.
‘Enne,’ ging hij verder. ‘Je tandenstoker maakt niet uit.’
‘Mijn… tandenstoker.’
‘Je flutbezem. Je krijgt Adrian’s Nimbus, eigendom van het team.’
Ging hij nou ook al mijn bezem afzeiken? Ineens schoten de woorden naar buiten als een hete brei frustratie; ‘Luister, gluiperd, wij zijn elke centimeter zo goed in Zwerkbal als jullie. Dus stop die seksistische opmerkingen maar in je-.’
‘-Waarom zitten jullie dan niet in het team,’ schamperde hij terug. ‘Daar is een reden voor.’
‘Ja, dat jullie bevooroordeeld zijn! We leven niet meer in de middeleeuwen, man. Je geeft ons waarschijnlijk de kans niet eens, hoe kan het anders dat een achterhaalde imbeciel als jij het heeft gered tot het team?!’
Direct zag ik de dichtstbijzijnde leerlingen stilstaan en ons aanstaren. Oh fuck, iets te hard. Nerveus keek ik zijn kant op, maar hij krabbelde lacherig wat op zijn klembord.
‘Derrick zei al dat je pit had, maar even een zetje moest krijgen. Je staat genoteerd.’
‘Je… wat? Wie?’
Hij grijnsde, waarna hij zijn vuist tegen mijn schouder beukte, net als de jongens in de koets. ‘Ik daagde je uit, Vermillion. Agressie is brandstof op het veld, nu nog zien of je met de Slurk kan omgaan.’
Versteend bleef ik staan, één woord eindeloos galmend door mijn hoofd.
“Vermillion...”
.
Reageer (12)
Even een lekker luchtig stukje! Erg leuk! Snel verder
7 jaar geledenJaa, het kan niet altijd drama zijn, hè ^^ Fijn dat je het waardeert!
7 jaar geledenDie zeiksnor van een McGonagall vond ons team discriminerend.’
7 jaar geledenOmg, whahaha
dat kleinerende stuk inteelt
Ouch..
Superleuk stukje, snel weiter!?:'D
Haha, fijn dat je het leuk vond
Bedankt voor je reactie en je abo!! ^^
7 jaar geleden