OO7 - Donderslag
Hier is er weer een (:
Ik word echt megavrolijk en blij van jullie de hele dag, haha!
Heel erg bedankt voor al jullie support, de abo's, de reacties, de kudo's!
Ik ben er ontzettend blij mee ^^
Zo fijn dat jullie er zijn! <3 xxx
Door onze ontmoeting met de Dementor lag er een sluier van stilte over de koets. Niemand keek elkaar aan. Niemand keek naar buiten. Zelfs de ouderejaars leken het onheil tussen de bomen te ontwijken. Na wat ongemakkelijk minuten brak iemand eindelijk de stilte. Het was een jong meisje in Hufflepuff gewaad, zittend aan de rand van de koets. Ze frunnikte aan haar rok en leek meer ontdaan dan de anderen.
‘Wil… Wil iemand ruilen?’
‘Ik zit hier prima,’ was een kort antwoord.
De anderen mompelden beamend, waarop het meisje teleurgesteld knikte. ‘Oké.’
Graag was ik opgestaan. Kleine moeite, toch? Liefst was ik dramatisch opgesprongen, mijn armen gespreid, roepend dat ik me ‘aanbood als tribuut’. Maar ik mocht niet opvallen. Ik kon het niet riskeren de held uit te hangen, zelfs niet bij zoiets kleins. En dus deed ik wat de rest deed. Ik keek de andere kant op en negeerde het.
Nu het bos uitdunde, werd ook de weg hobbeliger. Bij iedere kuil werd ik een paar centimeter opgelift en stootte mijn stuitje tegen de bank. Ik dacht dat ik het epitome van even doorbijten had bereikt, maar mijn buurman deed er nog een schepje bovenop. Hij kreeg het voor elkaar bij iedere hobbel zijn ellenboog in mijn zij te poken. Mijn koets-les was simpel: kussens en ductape.
Ineens schrok ik wakker uit mijn gejammer. Er stonden geen bomen meer langs de weg. Er stond niets meer om de uitkijk te belemmeren. Direct boog ik voorover, starend door de regen. Glunderend zag ik het uitzicht waar ik al die jaren van gedroomd had. Hogwarts.
Ik zag het uitgestrekte Schotse berglandschap, donker afstekend tegen een sporadisch oplichtende hemelbaan. In de armen van de bergen lag het donkere meer. De regenval maakte kringen in het water en liet de weerspiegeling van lichtjes dansen als gloeiende sintels. Het water werd door de wind in zweepslagen tegen de rotsen geslagen, schuimend en gutsend.
Met razende adrenaline keek ik omhoog, naar het meest indrukwekkende bouwwerk dat ik ooit had gezien. Metershoge torens staken uit boven de stormvloed, rijen kantelen en onomstotelijke borstweringen. De regen stroomde als kleine cascades over de dakpannen, de lichten van de ramen omlijstend met water. Het kasteel ademde eeuwenoude magie uit. Geschiedenis en vertellingen cirkelden rond de stenen, wachtend op iemand die bereid was te luisteren.
Terwijl het onweer op de achtergrond verder rolde, reden de koetsen omhoog naar de brug. De sensatie was moeilijk te beschrijven. Ik voelde een warmtegolf uit mijn onderbuik, vollopend in de leegte van mijn borstkas. Het wikkelde zich om als een deken, omarmend en beschermend. Pas nu begreep ik wat het met je deed. Het was niets minder dan waar ik al die jaren op had gehoopt. Ik was als een puzzelstukje, perfect vallend op de laatste open plek. Ik was thuis.
.
‘Wil… Wil iemand ruilen?’
‘Ik zit hier prima,’ was een kort antwoord.
De anderen mompelden beamend, waarop het meisje teleurgesteld knikte. ‘Oké.’
Graag was ik opgestaan. Kleine moeite, toch? Liefst was ik dramatisch opgesprongen, mijn armen gespreid, roepend dat ik me ‘aanbood als tribuut’. Maar ik mocht niet opvallen. Ik kon het niet riskeren de held uit te hangen, zelfs niet bij zoiets kleins. En dus deed ik wat de rest deed. Ik keek de andere kant op en negeerde het.
Nu het bos uitdunde, werd ook de weg hobbeliger. Bij iedere kuil werd ik een paar centimeter opgelift en stootte mijn stuitje tegen de bank. Ik dacht dat ik het epitome van even doorbijten had bereikt, maar mijn buurman deed er nog een schepje bovenop. Hij kreeg het voor elkaar bij iedere hobbel zijn ellenboog in mijn zij te poken. Mijn koets-les was simpel: kussens en ductape.
Ineens schrok ik wakker uit mijn gejammer. Er stonden geen bomen meer langs de weg. Er stond niets meer om de uitkijk te belemmeren. Direct boog ik voorover, starend door de regen. Glunderend zag ik het uitzicht waar ik al die jaren van gedroomd had. Hogwarts.
Ik zag het uitgestrekte Schotse berglandschap, donker afstekend tegen een sporadisch oplichtende hemelbaan. In de armen van de bergen lag het donkere meer. De regenval maakte kringen in het water en liet de weerspiegeling van lichtjes dansen als gloeiende sintels. Het water werd door de wind in zweepslagen tegen de rotsen geslagen, schuimend en gutsend.
Met razende adrenaline keek ik omhoog, naar het meest indrukwekkende bouwwerk dat ik ooit had gezien. Metershoge torens staken uit boven de stormvloed, rijen kantelen en onomstotelijke borstweringen. De regen stroomde als kleine cascades over de dakpannen, de lichten van de ramen omlijstend met water. Het kasteel ademde eeuwenoude magie uit. Geschiedenis en vertellingen cirkelden rond de stenen, wachtend op iemand die bereid was te luisteren.
Terwijl het onweer op de achtergrond verder rolde, reden de koetsen omhoog naar de brug. De sensatie was moeilijk te beschrijven. Ik voelde een warmtegolf uit mijn onderbuik, vollopend in de leegte van mijn borstkas. Het wikkelde zich om als een deken, omarmend en beschermend. Pas nu begreep ik wat het met je deed. Het was niets minder dan waar ik al die jaren op had gehoopt. Ik was als een puzzelstukje, perfect vallend op de laatste open plek. Ik was thuis.
.
Reageer (13)
Snel verder!
7 jaar geledenKomt voor de bakker! Het duurde wat langer, sorry!
7 jaar geledenOh, prachtig! Ik weet niet waarom ik je niet wat eerder heb ontdekt, maar damn. Ik ben blij dat ik je nu in ieder geval volg.
7 jaar geledenAls ik je een kleine tip mag geven:
Je hebt net als ik de neiging om iets teveel korte zinnen achter ekaar te gebruiken. Probeer het een beetje af te wisselen. (Ik weet dat het lastig is, ik heb er zelf ook last van haha.)
Wat je wel echt ontzettend goed doet, is het omschrijven van alles. De gevoelens, de omgeving en natuurlijk de grapjes. Het geeft me het gevoel alsof ik zelf in de koets zit en dat is een enorm goede kwaliteit.
Bedankt voor alle lof en complimenten!! En natuurlijk voor de tip! Ik schreef eerder juist teveel lange zinnen, kreeg daar commentaar op, dus ik denk dat ik een beetje ben doorgeslagen naar te korte zinnen ^^ Bedankt voor de reminder! Ik zal proberen me er minder druk over te maken, dan komt de middenweg vanzelf. (: Bedankt voor het volgen! En je lieve woorden ^^
7 jaar geledenJe omschrijft alles echt heel mooi!
7 jaar geledenSnel verder (:
Dankjewel! Goed om te horen! Lief ^^
7 jaar geledenIk lees niet veel op Q, maar je schrijfstijl spreekt me wel erg aan.
7 jaar geledenMijn nieuwsgierigheid is gewekt ^^
Ik voel me vereerd ^^ Welkom, welkom!
7 jaar geledenEens met de reactie onder mij!
7 jaar geledenWoohoo!!
7 jaar geleden