Vragen van Jure (deel 2)
Q:Zijn er bepaalde situaties in je leven geweest (of persisterende omstandigheden) waardoor je eigenschappen hebt ontwikkeld die je ongeschikt zouden maken voor de functie van bemiddelaar? En wat ga je eraan doen om deze eigenschap aan te pakken/je niet te laten belemmeren tijdens je bemiddeling? En stel dat je ongewild hoort over gelijkende situaties (stel, iemand wordt gepest hier en jij bent vroeger ook gepest), zou je je daardoor laten meeslepen door jouw eigen achtergrond? Wat zou je doen om met beide benen op de grond te blijven staan?
A:
- Lorem: Juist niet, alle situaties die ik heb meegemaakt gebruik ik juist om anderen te helpen, goeie, maar ook slechte. Juist omdat ik zoveel heb meegemaakt, wil ik dat gebruiken.
- Meraki: Er is al eerder een vraag geweest over waarom we NIET bemiddelaar zouden moeten worden, dus ik verwijs je graag terug naar die vraag! Wat betreft de rest: daar heb ik geen problemen mee. Met name bij Sociale Studies heb ik geleerd om inderdaad met beide benen op de grond te blijven. Daarnaast heb ik inderdaad het e.e.a. meegemaakt, maar daar heb ik ook 9 jaar therapie voor gehad. Ik durf met een gerust hart te zeggen dat het volledig verwerkt hebt en me niet tegenhoudt, maar juist sterker maakt. (:
- Slughorn: Nee, ik denk dat ik deze vraag gewoon moet beantwoorden met nee.
- Papiliones: Ik ben zelf gepest geweest, maar ik laat mij daardoor niet belemmeren. Ik ben er juist sterker van geworden en daardoor sta ik ook steviger in mijn schoenen, dus dat zal niet het geval zijn. Daarnaast zal geen enkele situatie mij belemmeren, want ik heb het doorstaan en ik heb er van geleerd. Wat mij misschien wel ongeschikt maakt is dat ik naïef ben. Perfectionistische en gevoelig (die ik heb aangekaart als slechte eigenschappen) zie ik weer niet in dat het mij belemmerd, omdat ik vind dat dat mij beter helpt om mensen te helpen. Ik vertrouw mensen te snel en geloof mensen ook snel. Daar ben ik wel eerlijk in en daar moet ik nog wel beter leren mee omgaan. Ik weet van mezelf dat ik dat ben, wat heel mooi is, want er zijn mensen die dat niet toegeven. Ik ben hier ook zeker aan het verbeteren, hoe je dat moet doen is een andere zaak. Je moet vooral van je fouten leren en dan doe je het niet gauw meer. Zo leer ik het. Door mijn ervaringen omtrent mijn naïviteit, heb ik van mezelf geleerd, maar ook van andere mensen die mij erin hebben geholpen. Aan de andere kant, iedereen is een beetje naïef. Nogmaals je kan niet perfect zijn, dus ik probeer er veel van te leren.
Wat ik zou doen om met beiden benen op de grond te blijven staan is, ik volg mijn hart, ik sta achter mijn antwoorden die ik geef en ik neem mijn verantwoordelijkheid. Ik duik voor niemand weg en ik ben een echte doorzetter. Dat ben ik al in mijn hele leven geweest.
- Leliana: Ik denk dat ik hier al op heb geantwoord bij de vraag van Eledhel. Mocht dat niet voldoende uitleg zijn hoor ik het graag!
- Seaworth: Ja, hier kan ik eigenlijk heel kort in zijn. Mezelf blijven. Dat klinkt als een heel logisch antwoord en dat is het ook, maar zo is het gewoon. En daar heb ik geen moeite mee, zoals ik hierboven ook al eens heb gezegd. Ik kan mezelf goed loskoppelen van bepaalde situaties en weet wanneer het persoonlijk is en wanneer niet. Dat is een leerproces geweest, maar dankzij ervaring en het simpele ouder worden laat ik me niet meer zomaar meespelen en zie ik zelden iets persoonlijk waar het totaal niet persoonlijk is.
En nee, ik denk niet dat ik eigenschappen heb ontwikkeld die me ongeschikt maken. Ja, vroeger wel. Toen werd ik kil en afstandelijk, maar door hard werken ben ik daar weer vanaf gekomen. Ik ken mezelf.
- Hooverphonic: Ik heb geloof ik al een soortgelijke vraag eerder gehad.Dus mijn antwoord kan een beetje daarmee overeenkomen.
Ik heb zeker bepaalde situaties meegemaakt die me zouden kunnen belemmeren in bemiddeling. Maar, ik denk dat ieder mens situaties heeft meegemaakt die hen kan belemmeren in de huidige situatie, omdat het je doet denken aan een eerdere ervaring. Iedereen maakt bepaalde dingen mee, dus iedereen reageert ook in meer of mindere mate op het heden vanuit een bril van het verleden.
Persoonlijk ben ik me bewust ervan dat ik getriggerd kán worden, en ben hier ook waakzaam op.
Vooral mijn grenzen kennen, op tijd hulp kunnen inschakelen als ik merk dat het me te veel wordt, is dus iets waartoe ik in staat moet kunnen zijn om niet plots alsnog uit te vallen. Op mijn vrijwilligerswerk werk ik ook vanuit ervaringsdeskundigheid en kon dus regelmatig dingen tegen die me kunnen raken. Het doet zeker wat met me, maar het gaat het hem vooral om dat ik even stil sta bij mijn gevoel, naga wat het verschil is tussen wat er nu gebeurd, en wat er toen gebeurde, zodat ik door een juiste bril naar de situatie kan kijken. Tot nu toe is het met mij op in elk geval mijn vrijwilligerswerk goed afgegaan en ik ga ervan uit dat het ook zo zal zijn bij een eventuele bemiddelaarsfunctie.
- Aire: Hm, interessante vraag. Ik was vroeger (basisschool) altijd erg enthousiast over alles, maar ik ben daarna een tijdje best ongelukkig geweest (in de eerste en tweede klas vooral). Dat klinkt een beetje raar, maar ik heb nu het gevoel dat mijn enthousiasme heel snel tevoorschijn kan komen, maar ook heel snel kan verdwijnen. Ik ben wel erg goed geworden in tegen mijn zin in werken, maar daar wordt ik nooit echt blij van. Ik denk niet dat bemiddelaar zijn iets is waarbij ik op lange termijn mijn enthousiasme kan verliezen, maar het is best mogelijk.
Ik denk dat ik me juist goed kan inleven als het gaat om gelijkende situatie, en dat dat me helpt bij de bemiddeling. Ik moet wel zeggen dat ik niet echt op een voorbeeld kan komen (want het is ook niet alsof ik enorme jeugdtrauma’s heb), dus ik vind het een beetje lastig om te zeggen. Maar ik denk wel dat dit me bij de bemiddeling niet zou belemmeren.
- Apaixonar: Er zijn een paar vragen geweest die op vergelijkbare antwoorden doelden, dus daar verwijs ik graag naar terug. Om nog even kort te antwoorden: nee ik denk niet dat ik in de loop van mijn leven eigenschappen heb ontwikkeld die het bemiddelaarschap specifiek zouden belemmeren. En wat levenservaringen betreft: dit kan je alleen maar sterker maken en zelfs helpen bij het beter uitvoeren van je taak als bemiddelaar.
Q: Tweede vraag aan iedereen: zijn er mensen die je liever niet zou helpen? Hiermee bedoel ik geen individuen, maar 'mensen die vaak liegen', 'mensen die om de feiten heen draaien', 'mensen die hun verantwoordelijkheid niet nemen', noem maar op. En wat doe je als je tóch met zo'n persoon te maken krijgt?
A:
- Lorem: Ik kan niet tegen mensen die tegen mij liegen, maar dat houd voor mij niet in dat ik ze niet helpen wil. Het is gewoon een taak die ik uitvoeren wil, anderen helpen. Als ze niet eerlijk zijn is dat aan hen, niet aan mij. Als zij denken dat liegen helpt. Moeten zij weten. Ik geef advies doormiddel wat ze mij vertellen, maar ik ga niet haat saaien als het gaat om een ander persoon.
Als bijvoorbeeld persoon A zegt: hij scheldt mij uit.
Dan ga ik niet meteen als advies geven, dat persoon A eerlijk moet zijn en zegt dat persoon B daarmee moet stoppen. Ik moet dan eerst aanhoren van persoon B wat er is gebeurd. Anders kan ik niet het juiste advies geven.
- Meraki: Tweede vraag: Nee! Ik vind het inderdaad ergens wel vervelend als mensen inderdaad om feiten heendraaien, maar ik kan dat wel negeren. Het is niet dat het me echt enorm dwars zit of zo. Bovendien zou ik dan de feiten, althans zoals ik ze zie, gewoon op een rijtje zetten en dan aan hem/haar vragen of ik het zo goed begrepen heb. Dan kan er bijna niet meer omheen gedraaid worden, het is dan meer aan mij om de kern eruit te halen.
- Slughorn: Ik moet eerlijk bekennen dat als ik zelf ruzie heb met iemand, die perse zijn gelijk wil krijgen dat ik daar heel erg moeite mee heb. Ik ben niet zo goed in ruzie maken, en kan er al helemaal niet tegen als iemand perse gelijk wil hebben. Deze mensen ga ik denk ik zeker wel tegenkomen bij bemiddeling, maar als het 'gelijk hebben' niet tegen mij gericht is, kan ik het al veel beter hebben. Stel, ik kom er niet uit met deze persoon om deze redenen kan ik altijd de expertise van mijn medebemiddelaars inschakelen, vragen om hulp wat ik kan doen.
- Papiliones: Ik zou sowieso iedereen helpen, maar ik zou het moeilijker krijgen als mensen die je aanhaakt moet helpen. Ik zou dan niet weten of ik ze moet geloven, wat ze vertellen of als mensen om de feiten heen draaien en dat ik niet een specifiek antwoord erop krijg. Dan ligt de situatie en zaak toch wel anders. Natuurlijk moet je er dan niet vanuit gaan, als zulke mensen ruzie krijgen met iemand anders, dat die andere persoon gelijk heeft. Het doel is toch om het te laten oplossen en hun te helpen begeleiden om de ruzie te sussen, maar ze maken de zaak dan niet gemakkelijker voor mij. Ik zou dan toch voor twee opties kiezen: 1. Het laten overnemen door één van mijn collega's of 2 één van mijn collega's toezicht laten houden dat ik nog steeds neutraal blijf. (Dit heeft ook betrekking op vrienden, maar als het echt heel erg hoog zit de situatie). Als ik toch met zo'n persoon te maken krijg, dan probeer ik mijn best te doen om die persoon goed te helpen, maar dan toch ligt het aan de persoon of die geholpen wilt worden. Ik kan ook dit doen, een second opinion vragen. Dus een mede-collega die het verhaal leest en luisteren wat die erover te zeggen heeft.
- Leliana: Nee. Ik heb geen specifieke voorkeur van mensen die ik liever of juist minder graag zou helpen. Natuurlijk heb ik er soms moeite mee als mensen zulke trekjes die jij opnoemt hebben maar dat lijkt me niet iets om me zorgen om te maken. Iedereen 'dealt' met dingen op een andere manier en het lijkt me juist een uitdaging om anderen te helpen die misschien in eerste instantie wat meer moeite hebben met het begrijpen/oplossen van een probleem door die specifieke karaktereigenschappen. Ik denk wat ik in eerste instantie zou doen (zoals bij alles eigenlijk) wat meer inzicht krijgen in die persoon zijn beweegredenen en gedachtes om beter te begrijpen hoe hij/zij er in staat en vanuit daat verder kijken. Niet heel anders dan met een persoon die dat niet heeft dus. c:
- Seaworth: Nee, want het gaat om het probleem en niet om het individu. Nu kan ik wel moeite hebben met de manier waarop iemand ergens mee omgaat, maar niet met de persoon zelf. En ik ben niet bang om te benoemen als iemand eerst mijn hulp opzoekt en vervolgens niet mee wil werken. Het moet wel van twee kanten komen.
- Hooverphonic: Leuke vraag
Ook als we beide echt vastlopen in de bemiddeling, is het belangrijk dat ik leer te accepteren dat ik niet iedereen kan ‘’redden’’, of kan helpen. Ook voor de ander kan het goed zijn om te weten dat diegene er uiteindelijk zélf uit moet zien te komen, en ik als bemiddelaar enkel kan meedenken in de situatie, en deze niet oplossen.
- Aire: Mensen die niet willen luisteren naar de ander, en zich koppig aan hun eigen standpunten vastklampen. Het is lastig om een conflict op te lossen als de ene partij niet meewerkt. Ik denk dat ik die persoon duidelijk zou vragen waar hij/zij heen wil met dit conflict, en wat voor hem/haar mogelijke oplossingen zijn. Dan moet diegene wel een duidelijk antwoord geven, en dan weet ik ook waar ik naartoe moet werken.
- Apaixonar: Natuurlijk is het niet prettig als mensen liegen of overal omheen draaien etc.. Het is echter niet zo dat ik deze mensen niet zou willen helpen, want ik vind dat iedereen hulp verdient als hij/zij daarom vraagt. Het zal misschien wel iets lastiger werken, maar ik kan altijd proberen om die persoon iets meer te doorgronden en mogelijk de reden achter dat gedrag te zoeken. Als de bemiddeling uiteindelijk niet lukt, kan ik altijd nog om hulp vragen bij andere bemiddelaars. Maar nee, ik zou mensen niet uitsluiten omdat ze zich op een bepaalde manier gedragen – iedereen verdient een kans, om het maar even zo te zeggen.
Er zijn nog geen reacties.