H.27.

Het laatste stukje van het vorige hoofdstuk:

Ik heb nooit om die spotgaai-jurk gevraagd, of om het speldje.
Dat heeft het Capitool geregeld.
Het is ideaal om het volk nog even in te peperen hoe zwak ze zijn.
Hoe mieterig, hoe kwetsbaar.
Dat buiten de Hungergames er zich ook een spel afspeelt.
Dat rebellen geen hoop bieden, maar alleen maar dood en verderf.
En dan kijk ik naar Tyson en ik herinner weer waarom ik dit doe.
Ik doe dit voor hem.
En hij is het waard.
Dus ik sluit opnieuw mijn ogen en probeer te rusten.
Zodat ik Tyson kan beschermen.
Zodat ik voor hem een stervende hoop kan zijn.
En als hij zou leven, dan zou ik het niet anders willen.