Hoofdstuk 1

Ik stond op het king's cross station en mijn ouders waren niet mee gegaan om mij uit te zwaaien, niet dat dat uitmaakt.
Ik vond het er erg mooi en druk, alleen wist ik helemaal niet waar perron negen drie kwart was.
Ik liep naar perron negen en daar zag ik net iemand door de muur heen rennen. Ik dacht dat dit de weg was.
Ik dacht wel, het is wel raar om door een muur heen te lopen, maar ja.
Ik nam een aanloopje, en ik ging mega makkelijk door de muur heen!
Daar zag ik een hele mooie rode trein staan. En er waren heel veel mensen.
Je zag allemaal ouders hun kinderen knuffelen, en uitzwaaien. Ik was om me heen aan het kijken totdat ik een fluitje hoorde!
Ik schrok wel, maar ik spurtte de trein in. Ik zocht een lege coupe, en ik zag in volle coupes kinderen praten.
Ik liep langs een jongen die net zulk blond-wit haar had als ik, en hij had grijze ogen. Ik voelde me aangetrokken door hem.
Toen hij ook mijn kant op keek, zag zijn mooie ogen nog beter. Ik verdronk er helemaal in. Ik had het gevoel dat hij dat ook had.
Toen riep iemand op eens, loop eens door! We hebben niet heel de dag de tijd! Ja ja! Snauwde ik terug.
Die jongen keek nog even naar me en fluisterde iets naar twee dikke jongens naast hem. Maar daarna wou ook een meisje van hem de aandacht.
Ze had zwart een beetje lang haar. Het was lelijk. Daarna keerde ik me weer naar de jongen. Hij bleef nog steeds naar me kijken.
Ik keek nog heel even in zijn prachtige ogen, en daarna zwaaide ik dat ik een coupe moest zoeken. Hij knikte en zwaaide terug.
Ik liep weer door, ik weet niet wat er met die jongen was maar hij is bijzonder.
Ik ging maar in een coupe zitten waar ik een wit-blond meisje zag en waar nog een jonge met bruin haar zat, en een jongen met een bril.
Hoi allemaal! Ik ben Moon! En jullie zijn? Het meisje in het gezelschap antwoorde: ik ben loena leeflang, zei ze met een dromerige stem.
Ik ben Harry potter, zei de jongen met de bril. Oh ja nu herkende ik hem! Jij bent de uitverkorene! Floepte eruit. Moon wat kan je toch stom zijn!
Inderdaad maar noem me liever Harry. Ja natuurlijk! Toen zei de laatste jongen, ik ben Marcel lubbermans. Hoi iedereen! Zei ik waardoor ze moesten lachen.
We praten nog even over zwerkbal, en de kibbelaar. En dan gaan we ons aankleden. De snoepheks was nog langs geweest, en we kochten veel chocokikkers!
Toen stopten de trein langzaam.