Hoofdstuk nr. 18 - Am I in love?

Tom Pov.

De film was nog maar net bezig of het bloed spatte al van het scherm.
Ik keek onopvallend naar Abigail. Ze had haar handen voor haar gezicht geslagen, maar gluurde tussen haar vingers door naar het scherm.
Daarnet was ze zo zielig geweest. Ik had echt totaal niet opgemerkt dat ze zoveel problemen had, ze deed toch altijd zo vrolijk? Maar misschien was dat gewoon schijn, ik weet het niet.
Er verscheen een reusachtige spin op het scherm die de nog overlevende mensen opat.
Abigail zat vlak naast me, toch nog een voordeel aan een eenpersoonsbed.
De spin scheurde de mensen in kleine stukjes en Abigail drukte bang haar gezicht tegen mijn schouder. Ik trilde even van die plotselinge aanraking en mijn hartslag schoot omhoog.
'Oh my god, Tom! Ik ben bang van spinnen!' riep ze bijna. Ze kroop nog dichter tegen me aan waardoor mijn hart nog onregelmatiger begon te kloppen. Onmiddelijk sloeg ik mijn arm om haar heen.
'Niet bang zijn, Tommie alias Superman beschermt je wel!' zei ik zelfverzekerd.
Ze giechelde even met die heerlijke lach van haar, maar sloeg haar handen weer voor haar gezicht toen de spin weer in beeld kwam.
Ik kon me helemaal niet meer concentreren op de film. Ik voelde haar warmte tegen me, rook haar overheerlijke parfum, zag haar mooie - op dit moment bange- grote, glanzende ogen.
Tom, niet doen. Dit ging helemaal de verkeerde kant uit. Ze is niet verliefd op je, waarschijnlijk is ze zelfs verliefd op Bill; zei ik tegen mezelf. Bill was alleszins toch verliefd op haar. Dat merkte ik aan de manier waarop hij over haar praatte. Een scheut van jaloezie schoot door me heen; wat hadden ze eergisteren allemaal gedaan en verteld aan elkaar? Toen ik ruzie had met Bill?
Plots kroop Abigail weer weg in mijn schouder, en mijn jaloezie verdween.

De film was gedaan en tot mijn grote spijt stond Abby op.
Haar slaapkleedje was gekreukt en verfrommeld en haar haar was in de war, maar toch stonden haar ogen vrolijk en een beetje wild.
Zuchtend stond ik ook op, haar schouders onder mijn arm missend.
Opeens voelde ik twee armen rond mijn nek.
Ze knuffelde me. Voorzichtig knuffelde ik haar terug.
'Tom, ontzettend bedankt voor alles. Echt waar!'
Ik glimlachte.
'Als er nog iets moest zijn, je weet me altijd te vinden hé!'
Ze glimlachte breed, zodat haar mooie witte tanden zichtbaar waren.
'Maareuh, ik denk dat ik maar eens moet gaan; voordat mijn ma doorheeft dat ik bij de buurjongen zit in plaats van gewoon in bed!' zei ze zacht.
Niet wetend wat ik moest zeggen kreeg ik nog een kus op mijn wang, waardoor ik mijn huid voelde tintelen.
Ik voelde me volslagen idioot toen ik haar buitenliet en nog steeds niets gezegt had.
Met een héél raar gevoel in mijn buik kroop ik in mijn bed, en lag nog een hele tijd voor me uit te staren.


Volgende morgen.
Abigail Pov.

'Verdomme' mompelde ik kwaad.
Ik was vijf minuten geleden wakker geschrokken van voetstappen die de trap afgingen, was rechtgesprongen en daarbij superhard mijn hoofd tegen het dak gestoten. Zo nu en dan ondervond ik inderdaad eens wat de nadelen waren van onder het dak te slapen, en vandaag was zo'n dag.
Versufd slofte ik naar de spiegel en bestudeerde mijn gezicht.
Ik zag er in één woord belabberd uit.
Er begon zich een blauwe plek te vormen, vlak onder mijn haar.
'Dat wordt een grote buil'
Met mijn vingertoppen voelde ik aan de pijnlijke plek. Nieuwsgierig stak ik ook nog eens mijn tong uit. Ze zag iets roder dan normaal en voelde nog een beetje verdoofd, maar voor de rest was alles ok.
Na mijn haar zorgvuldig voor mijn voorhoofd te hebben gekamd en kleren had aangedaan deed ik mijn deur open.
Bijna had ik mijn voet gezet op de grote schotel, die in het midden van het gangpad stond.
Croissantjes, een tas dampende koffie, mijn lievelingschocolade én een kaartje.
Ik had al zo een voorgevoel van wie het kaartje zou zijn.
Kreunend bukte ik me en opende het kaartje.

Honey,

het spijt me van gisteren.
Ben nu gaan shoppen en kom vanavond pas terug thuis. Vergeet de afwas niet te doen.

Mama.

Woedend scheurde ik het kaartje in stukken. Wie dacht ze wel niet dat ze is?
Het deed me terugdenken aan wat er gisteren allemaal gebeurt was.
De tongpiercing, het thuiskomen, de slag en... Tom.
Tom. Mijn superlieve, overknappe buurjongen. Die ook nog eens de gitarist was van Tokio Hotel, de beste band aller tijden.
Maar kon ik wel op Tom verliefd zijn?
Ik had toch altijd een voorkeur gehad voor Bill?
Maar toen ik dacht aan een kus met Bill vond ik dat toch nogal raar. Ik zag Bill meer als een goeie vriend ofzo. Een héél goeie vriend wel te verstaan. Een kusscene met Tom daarentegen, zou ik helemaal zien zitten.
Grinnikend schudde ik mijn hoofd, nam een croissant en de tas koffie, liet de rest van de plateau staan en liep naar beneden.