• 2.10 •

Emily was haar moeder om de hals gevlogen en had pas door dat die haar niet had bedoeld toen ze refereerde naar ‘haar dochter’ toen ze haar losliet en de verbijsterde blik op haar moeders gezicht zag.
‘E-Emily?’ Haar blik gleed van Emily’s haren naar haar staart en toen naar haar gezicht. ‘Oh mijn hemel… Emily…’ Ze omhelsde haar en Emily begroef zich nog een keer in de bijna vergeten, maar toch oh zo vertrouwde armen van Vivienna. Toen ze elkaar weer loslieten, greep Emily ook nog kort haar vader vast, al voelde dat - in tegenstelling tot met haar moeder - gek en onwennig. Dat kwam vast doordat ze hem vroeger ook vrijwel nooit omhelsd had.
Emily kon niet geloven dat ze met haar ouders herenigd was. Ze staarde naar hen en zwom toen uit ongeloof een rondje om hen heen, om hen te bekijken. Ze had hen omhelsd en vastgehouden, maar het drong nog helemaal niet tot haar door.
Ze was even compleet verbijsterd toen ze zag dat Cordelia ook door haar moeder werd omhelsd. Ze fronste en wilde vragen waarom dat gebeurde, tot het tot haar doordrong.
De blonde haren. De ogen. De herkenning die ze had gevoeld toen ze Cordelia voor het eerst zag.
Emily kon enkel naar hen staren, naast elkaar. Vivienna als de oudere, vermoeide versie van de beeldschone Cordelia.
Cordelia is het verloren ei.
Ze had niet door dat ze die woorden luidop had uitgesproken tot haar ouders - en haar zus, blijkbaar - haar aankeken. Haar moeder beet op haar lip en knikte. ‘Ik wist niet - ik begrijp niet hoe het kan dat we jullie beide op dezelfde dag hebben teruggevonden, maar ik ben zo dankbaar…’ Vivienna keek naar haar dochters alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten, maar Emily was te verbijsterd om haar moeder te ondersteunen. Cordelia was haar zus…

Vanaf dat moment werd er alleen maar bijgepraat. Omdat Emily zich echt niet in kon houden, had zij eerst verteld wat er gebeurd was sinds ze was gescheiden van haar ouders. Alles kwam ter sprake: hoe ze ontdekte hoe ze haar zangstem kon gebruiken, hoe ze ontsnapt was en hoe ze had geleerd om voor zichzelf te zorgen. Ze kon het schuldgevoel in de ogen van haar ouders - en dan met name haar moeder - zien, maar probeerde zich daar niet ellendig onder te voelen. Ze hadden het zelf op zich afgeroepen.
Daarna vertelden haar ouders hoe hun leven was gegaan. Ze begonnen bij de geboorte van Cordelia, hoe hun ei was gekaapt door de mensen en hoe ze daar naar gezocht hadden, maar hoe ze het nooit hadden kunnen vinden. Het was voor het eerst dat Emily dit verhaal ook hoorde, na al die jaren van nieuwsgierigheid en onbeantwoorde vragen, dus ook zij luisterde aandachtig. Daarna vertelden ze hoe ze nog wekenlang naar Emily hadden gezocht, maar ook niet te dicht in de buurt van de Mensen durfden te komen uit angst nog een dochter te verliezen. Het was niet wat Emily had willen horen, maar ze had in ieder geval eindelijk wel duidelijkheid over haar ouders’ acties na haar verdwijning. Uiteindelijk vertelden ze hoe ze geruchten hadden gehoord over een aanval op een school voor bijzondere wezens. Er gingen geruchten dat er een zeemeermin op had gezeten en daardoor hadden ze hun onderzoek gestart. In eerste instantie dachten ze aan Emily, tot er een omschrijving rondging over een blonde zeemeermin met lichtblauwe ogen. Uiteindelijk waren ze hier terecht gekomen en hadden ze hun kans afgewacht. Dat was dit moment geweest, al was het ook nog toevallig geweest dat net hun beide dochters op het juiste moment op de juiste plaats waren geweest.
Uiteindelijk deed Cordelia haar verhaal. Ze vertelde hoe ze vanaf haar geboorte gevangen had gezeten, hoe de eigenaar van de dierentuin waar ze zat, haar het leven zo zwaar mogelijk maakte en hoe uiteindelijk een mysterieuze, onbekende man haar had bevrijd en naar het instituut had gebracht. Emily hing, net als haar ouders, aan haar lippen. Ze hadden dit nog nooit zo uitgebreid met elkaar besproken en het gaf ook hele andere inzichten nu Emily wist dat Cordelia haar jongere zusje was.
Toen het donker werd, wilden haar ouders graag weer bij de kust vandaan. Ze vroegen Emily en Cordelia om mee te gaan, maar beide sloegen ze dat na enige aarzeling af. Cordelia wilde graag naar Kato om te vertellen wat haar overkomen was (en ze wilde niet dat hij zich ongerust maakte) en Emily wilde alles eerst tot haar door laten dringen. Ze had altijd gedacht dat ze rust zou vinden als ze haar ouders terug zou vinden, omdat haar altijd brandende vraag - waarom hadden ze haar niet gezocht? - dan eindelijk beantwoord zou worden. Maar het antwoord dat ze had gekregen, was niet bevredigend. Het bevestigde enkel weer wat ze altijd gedacht had: dat haar ouders meer van al hun andere kinderen hadden gehouden dan van haar. Ze wilde over dit alles heel graag een nachtje slapen, al zou er van het slapen zelf waarschijnlijk weinig komen.