Voelen

Voor de zoveelste keer deze maand stond Eugene weer op het station te wachten. Nog steeds had hij geen enkel ziekenhuis gevonden dat hem wilde helpen met zien, maar Eugene wilde niet opgeven. Ooit zou het hem lukken om weer te kunnen zien. Al duurde het nog jaren.
Alleen begon Charlottes school volgende week weer, dus dan zou zij niet meer met hem mee kunnen reizen. Het was iets waar Eugene enorm tegenop zag, want hij ging haar dan waarschijnlijk ook een stuk minder vaak horen, ruiken en voelen.
Eugene merkte dat Charlotte eraan kwam, want Joys staart klapte vrolijk tegen zijn been. Het was namelijk zo dat niet alleen Eugene dol was op Charlotte. Joy was minstens even dol op haar. Charlotte was dan ook echt een heel spontaan en vrolijk meisje met een prachtige stem. Iedereen houdt van prachtige stemmen toch?
Charlotte sloot hem in haar armen en Eugene sloeg zijn armen ook om haar heen. De heerlijke geur van haar shampoo en parfum drong zijn neus binnen en veel langer dan gewoonlijk bleven ze zo staan. Allebei zeiden ze niets, maar dat was ook niet nodig. Zelfs zonder haar perfecte stem was Charlotte geweldig, vond Eugene. Toen ze elkaar eindelijk loslieten, grijnsde Eugene breed.
‘Hey,’ zei hij zacht met een grijns. Hij wilde haar stem echt graag weer horen. Dat maakte zijn hele dag een heel stuk beter.
‘Hoi,’ zei ze even zacht en Eugene hoorde aan haar stem dat zij ook een grijns op haar gezicht had. Deze keer gingen ze niet naar een ziekenhuis. Nee, ze gingen uit eten. Eugene zou het bijna als een date durven te bestempelen. Hij wist alleen niet zeker of zij het ook zo zag. Het was in ieder geval een prachtige maand geweest en het was erg jammer dat Charlottes school weer begon.
Charlotte daarentegen had wel weer zin in school. Ze studeerde journalistiek in Utrecht en vond het echt geweldig. Ze ging nu naar het tweede jaar en had er echt heel veel zin in.

Nu zaten ze in het restaurant en Charlotte vertelde honderduit over iets wat ze ooit had mee gemaakt. Eugene vond dat Charlotte heel mooi en grappig kon vertellen en natuurlijk klonk haar stem prachtig in zijn oren. Eugene luisterde dus dromerig naar haar verhaal wat eigenlijk helemaal nergens op sloeg. Het ging over een paar baby eendjes, die blijkbaar pulletjes heten en die werden opgejaagd door een hond, maar toen ging een kat de pulletjes beschermen. Eigenlijk maakte het niet uit wat Charlotte hem vertelde. Hij vond het toch wel interessant. Al las ze hem het woordenboek voor.
Het eten werd op tafel gezet en de sterke geur van de zalm die ze beiden hadden besteld, drong zijn neus binnen. Hij grijnsde weer, want het rook heerlijk. Charlotte stopte ook met haar verhaal over de pulletjes om even heel schattig te lachen, waardoor Eugene zijn wangen warm voelde worden. Deed hij iets raars? Waarom lachte ze.
‘Wat is er?’ vroeg hij dus verbaasd en hij pakte alvast zijn mes en vork vast.
‘Niets. Ik vind het alleen zo leuk dat wij hier samen zitten. Kan je je onze ontmoeting nog herinneren?’ antwoordde ze en Eugene begon weer te grijnzen bij die gedachte.
‘Ja, je maakte een hele indruk op me. Weet je wel hoeveel mensen ik heb afgewezen die voorstelde om te helpen?’ grijnsde Eugene weer en hij begon met het eten van de heerlijke zalm. Charlotte begon te lachen.
‘Oh, waarom wees je mij niet af dan?’ De nieuwsgierigheid was duidelijk in haar stem te horen, maar het enige wat Eugene kon doen, was enorm blozen. Wat was hij toch een idioot. Nu moest hij dat ook nog eens gaan vertellen.
‘Ik vind dat je de mooiste stem ooit hebt,’ besloot hij dus in een ademteug te zeggen, zodat hij niet meer terug kon. Alleen begonnen zijn gedachten een enorme draaikolk te worden. Alles liep door elkaar terwijl hij wachtte op Charlottes antwoord. Weer klonk haar vrolijke gelach en ze pakte Eugene’s hand die op tafel lag vast.
‘Wat ben je toch een schatje, he,’ zei ze en Eugene voelde dat ze zachtjes in zijn hand kneep voordat ze hem weer losliet. Eugene’s wangen werden nog warmer. Oh, wat was hij toch een idioot.

‘… en ik zei haar dus dat dat niet mogelijk was, maar dat geloofde ze niet,’ zei Charlotte. Ze zaten op een bankje in een park in Schagen. Charlotte zou vannacht op de logeerkamer blijven slapen. Dat zou de eerste keer zijn. Eugene en Charlotte hadden elkaars ouders al een aantal keer ontmoet en het klikte gewoon super goed. Charlotte was weer een verhaal aan het vertellen en Eugene luisterde dromerig naar haar, toen hem iets te binnen schoot.
‘Eigenlijk is het heel erg raar dat ik geen idee heb hoe je eruit ziet,’ zei hij dus zacht en hij fronste. Eigenlijk zou hij het gewoon moeten vragen. Hopelijk vond ze het niet stom. Hij zou het tenminste heel fijn vinden, ‘Charlotte, zou ik… mag ik toevallig je gezicht aanraken? Het klinkt heel stom, sorry, maar dan kan ik een inschatting maken over hoe je eruitziet.’ Zijn wangen werden warm en Charlotte lachte weer.
‘Maar natuurlijk, Eugene,’ zei ze en ze pakte zijn handen. Zijn hart klopte in zijn keel toen zijn handen op haar wangen lagen.
‘Sluit je ogen,’ adviseerde Eugene haar. Hij prikte immers niet graag mensen hun ogen uit. Dat hij niets kon zien hoefde nog niet te betekenen dat niemand meer mocht zien.
Hij liet zijn vingers zachtjes strijken over haar lippen en langs haar neus, om vervolgens langs haar ogen te strijken. Plotseling wist hij het zeker. Nu hij haar gezicht zo kon voelen en alle lijnen begreep, wist hij het helemaal zeker. Hij was smoorverliefd op Charlotte. Het verklaarde alles. Van zijn idiote gedrag toen hij haar ontmoette tot op dit moment. Hij was altijd al smoorverliefd op haar geweest. Hij kon misschien nog steeds niet zien, maar zij liet hem toch op een andere manier zien. Hij kon inschattingen maken over haar en over de wereld om hen heen. Maar voor nu bestond zijn wereld alleen nog maar uit haar. Alsof ze niet op een bankje in het park zaten, maar alsof ze zweefden en alleen zij nog maar bestonden.
Zachtjes drukte hij toen zijn lippen op die van haar en meteen voelde hij explosies van vuurwerk in zijn buik. Golven van geluk schoten door hem heen en hij boog ietwat verlegen weer naar achter. Wat als ze dat helemaal niet wilde? Dan had hij het echt flink verpest.
‘Ik dacht dat je het nooit zou doen,’ zei Charlotte toen zachtjes grinnikend. Ze lachte en voorzichtig kuste zij hem. Eugene’s geluk kon weer niet op.