Zeventien

Simone POV.

Ik stond nog in de winkel, maar Scarlett was inmiddels al door de winkeldeur. Ik liep er ook haastig doorheen. Verbazingwekkend genoeg kwam er niemand achter ons aan.
We hadden geen tijd om ons daar druk over te maken en we liepen zo snel we konden het stadje uit richting het oosten.

We hadden de hele dag gelopen zonder iets te zeggen. Er was een nacht voorbij gegaan nadat het winkelalarm was afgegaan. We zagen dat we een kanaal of iets dergelijks naderden. Er was nergens een brug te herkennen. We hoorden verderop auto's razen over een schijnbaar drukke weg. We vermomden ons extra goed en liepen richting het geraas.



Scarlett POV.

We liepen richting de onrustige snelweg. Ik keek naar Simone. Hoe langer ik bij haar was en haar leerde kennen hoe meer ik begon te geloven dat ze mijn zusje was. Ik moest lachen om mezelf. Ik had nog nooit iemand zo goed vertrouwt als Simone "Wat is er zo grappig?" Vroeg ze achterdochtig. "Niks hoor. Waarom kijk je zo triest?" Het viel me nu pas op dat er tranen in haar ogen stonden.
"Niks hoor," Ze giechelde zenuwachtig."Ik dacht aan mijn vader... Als ik hem nou nooit vind?! Dan heb ik dit allemaal voor niets gedaan!" Ze begon nu echt te huilen en ik voelde me een beetje ongemakkelijk, ook al kende ik haar nog zo goed. "Dan heb ik jou ook nog onnodig in de problemen gebracht en, en..." Ze hapte naar lucht. We waren blijven staan. Midden in een pasgemaaid weiland. Ik voelde dat ik kippenvel kreeg door de kou. Ik sloeg een arm om Simone heen en liet hem rusten op haar schouders. Ze schudde hem niet weg. Gelukkig, ze vertrouwde mij ook.
We waren vlak bij de weg en we konden niet te lang zo blijven staan als we niet wilden opvallen. "Het spijt me." Klonk het voorzichtig uit Simone's mond. Haar ogen waren rood van het huilen. Ze veegde haar tranen weg en ging rechter op staan. "Weet je," Begon ik "het maakt me niet uit dat je me in de problemen hebt gebracht! Ik heb in jou mijn enige vriendin en mischien mijn zusje gevonden! Ik zou jou nooit zomaar in de steek laten!" Zei ik. Ze keek me verdwaast aan. Ik begreep wel waarom ze zo keek. Nog nooit sinds ons gesprek over dat we heel mischien wel zusjes zouden zijn, hadden we aandacht besteed aan dit onderwerp. Het woord 'vriendin' was helemaal nieuw, geen van beide had dit ooit gezegt.
Er verscheen een lach op Simone's gezicht en ik moest ook lachen.
We liepen nu snel verder naar de drukke weg. We moesten oversteken en ik keek naar links en ik keek naar rechts en weer naar links en rechts en links en rechts...
Simone dacht blijkbaar dat het veilig was en ze liep op een drafje over de weg. Ik was te laat en een grote vrachtwagen raasde voor me langs. Ik keek nog een keer van links naar rechts en ik stak over. ik hoorde Simone nog roepen "Nee! Blijf daar!" En toen werd alles zwart.



Simone POV.

Ze liep daar zomaar de weg op! Ze leek wel blind! Damn! Er raasde een auto met volle snelheid op haar af en toen lag ze daar maar. De auto stopte en de bestuurde stapte in paniek uit. Hij schreeuwde dingen die ik niet kon verstaan en wees naar zijn auto en vervolgens weer naar Scarlett. Ik rende naar haar toe. "Scarlett! Hoor je me!?" Ze reageerde niet. Ik hoorde de sirenes van een ambulance. Shit! Als ze haar of mij zagen waren we erbij! "Ga toch aan de kant meisje!" Hoorde ik een broeder zeggen. Ik bleef over Scarlett gebogen staan. Ik wist niet wat ik moest. Zou ik haar meenemen en haar leven riskeren, maar het mijne redden of zou ik voor mezelf een gevangenis of jeugdinrichting riskeren voor haar leven?



Reactie's?

istie lang genoeg??