Hoofdstuk 7

"Tess? Tess?" Ik schok wakker. Waar was ik? ow ja.. In het ziekenhuis. Ik moet iin slapen gevallen zijn. Denk ik bij mezelf. Mijn ogen zijn nog wazig en hoor en zie niet wie tegen me praat dus doe ik ze maar dicht. Mijn hoofd tolt en ik voel me duizelig. Ik lig half op een stoel en mijn rug doet pijn. Ik denk weer even over wat er allemaal is gebeurd. Ik doe mijn ogen weer open en ik kom overeind. Daar staan mijn vader en moeder. wat ben ik blij om hun te zien. Ik spring iets te snel overeind om hun in de armen te sluiten waardoor ik weer omval. "rustig." Ik geef hun een dikke knuffel. Ik wist niet dat ik zo blij zou zijn om hun te zien. even wordt ik helemaal rustig en denk ik nergens naar. Ik voelde me even fijn alsof ik helemaal van de wereld verdwenen was. tranen biggelden over mijn wangen zonder dat ik het door had. "Sshh stil maar." Mijn vader trekt me tegen zich aan en pakt me nog wat steviger vast. Het voelde fijn. "Martin en Isa (Bella's ouders) hebben ons al verteld wat er is gebeurd. Je hebt het goed gedaan. We zijn trots op je!" Mijn ouders hadden ondertussen ook een band gekregen met Martin en Isa, maar had ik het wel goed gedaan? Door mij ligt Bella in coma. Ik probeer er niet meer aan te denken maar de gedachte blijft telkens ergens in mijn hoofd dwalen. een gaap ontsnapt me. "Kom, vannaacht gaan we naar huis. Dan kan je je opfrissen en wat slaap krijgen. morgen komen we dan wel terug. " Ik was te moe, en had geen zin om te gaan discuseren dus stemde ik er maar mee in. Ik liep naar Bella toe en kusde haar op haar voorhoofd. '" weltrusten Bells.. Ik hoop je morgne wakker te zien!" En ik liep weer naar mijn vader en mijn moeder toe en liep met hun weg. "Doei, succces nog. Ik kom morgen terug!" zei ik tegen Martin en Isa. Ze knikten alleen maar en ik liep samen met mijn ouders door de gangen van het ziekenhuis terug....