Locked up. 3

-

Je werd stilletjes wakker van het zachte getik van regendruppels op het palstieken ding achter je tralies, dat een ruit moest voorstellen. ‘Argh, kutweer’ dacht je. Je hoorde je buik rommelen en dacht terug in de tijd, toen je een klein meisje van 5 jaar was.


Zachtjes fluisterde mama lieve woordjes in je kleine oortje.
Met een lachje op je gezicht werd je wakker.
Mama nam je uit bed, en rustend met jouw hoofdje op mama’s schouder ging je naar beneden.
Mama ging in de zetel zitten en wiegde je rustig in haar armen.

Een zalige tijd, die voorgoed achter je ligt. , dacht je.

Je hoorde de luide stappen van een cipier in de richting van jouw cel komen. En je had gelijk. De zware deur ging open en een cipier stond daar met een ontbijt. ‘Goedemorgen’ zei hij met een vrolijke stem. Je smeet hem een kwade blik toe. Wat dacht hij nu, dat ik hier als een vrolijke ging heen en weer huppelen en hem al lachend een ‘Goedemorgen’ ging toewensen. Hij was vrolijk, ik niet. Straks ging hij gewoon naar buiten en leidde een normaal leven. En ik blijf hier in mijn cel, wat ze een cel noemen. ‘ een hondenhok’ is het. Maar ik ben geen hond, ik ben een mens. Een mens van vlees & bloed. Een mens dat wil leven, een mens dat een mens wil zijn. Je at de boterhammen op, maar de thee liet je staan. ‘hoe ze dat afwaswater toch binnenkrijgen, verschrikkelijk.’ dacht je. Je ging op je bed zitten. 6:00 uur was het nu. En nu moet je nog een hele dag overleven in dit hondenhok. En nog een dag,en nog één, en nog één, …
Het is een hel waar je door moet, een lijdensweg dat je moet afleggen, elke minuut, elk uur, elke dag opnieuw.