O68

Hoe langer ik mijn mond houdt hoe moeilijker het word om hem ook daadwerkelijk te openen. Blaise wacht geduldig, kent me goed genoeg om te weten dat hij me niet onder druk moet zetten. Ik schraap al mijn moed bij elkaar en open dan mijn mond.

“Blaise, dit is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan en waarschijnlijk ooit zal doen.” Fluister ik zo zacht dat ik betwijfel of hij het heeft gehoord. Dat heeft hij wel degelijk blijkt uit het gezicht wat hij trekt. Een mengeling van verbazing, ongeloof en twijfel speelt over zijn gelaat. Ik schraap snel mijn keel en praat verder voordat hij me in de rede kan vallen. “Ik vind je zo’n geweldig persoon. Je bent lief en grappig. Wanneer je jezelf geeft dan is dat voor honderd procent. Ik hoef je maar te roepen en je bent er, je maar aan te kijken en je weet of er wat is. Ik kan je vertrouwen, alles met je delen en zal nooit bang hoeven te zijn dat je me uitlacht. Je maakt me aan het lachen, aan het huilen en je maakt me soms boos, maar zolang jij het bent maakt het niet uit. Je bent te goed voor me in zo veel opzichten en hoewel we vaak overhoop liggen komt het ook altijd wel weer goed. Ik heb me beseft dat ieder meisje zich gelukkig zou prijzen als ze jou als vriend mag hebben.”

Er kriebelt iets op mijn wang en wanneer ik mijn hand omhoog breng om het weg te strijken besef ik dat ik huil. Dikke tranen biggellen over mijn wangen naar beneden en druipen op mijn gewaad. Blaise ziet ondertussen voor zijn doen erg bleek en lijkt niet helemaal te kunnen bevatten wat er allemaal over mijn lippen komt. Hij staat als verstijft tegenover me en heeft nu waarschijnlijk wel door dat dit geen huwelijksaanzoek is. “Ieder meisje. Behalve jij?” Het is niet meer als een schorre fluistering. Het horen van zijn stem ontlokt me een snik en de tranen komen sneller, beginnen mijn zicht te belemmeren.

“Ik was gelukkig als jou vriendin en god wat zou ik willen dat ik dat nog steeds kon zijn want je bent geweldig.” Mijn stem klinkt verstikt en ik moet er tegen vechten om niet nog harder te gaan huilen, omdat ik dan onverstaanbaar zal worden. Blaise gaat steeds ongeloviger kijken en ik krijg moeite zijn blik te beantwoorden. Ik dwing mezelf ertoe omdat hij niet anders verdient en zodat hij kan zien wat het ondanks alles met me doet. “Maar dat ben je niet meer.” Concludeert hij nog even zacht.

Weer een hik, erg charmant is het niet maar dat doet er op dit moment niet toe. “Mijn gevoelens zijn veranderd, zonder dat ik dat zelf wilde of in eerste instantie door heb gehad.” Mijn hart gaat nog sneller kloppen. Ik nader het punt waar ik het meest tegen op zie. Het doet pijn. “Voordat ik er erg in had hield ik niet meer op dezelfde manier van je.” Beken ik. De gekwetste blik in zijn ogen brengt mijn weerstand tegen de hysterische huilbui vervaarlijk naar het randje. “Je wil niet met me verder.” Fluistert hij, alsof hij het zelf nog niet helemaal gelooft. Ik kan alleen maar heel zachtjes knikken. “Hoe pijnlijk het ook is, ik kan je niet langer aan het lijntje houden terwijl mijn gevoel zo is veranderd. Het is oneerlijk tegenover jou om zo door te gaan.” Pers ik er gekweld uit en dan zie ik hoe ook zijn ogen meer gaan glanzen.