O36

Ik zit als bevroren in mijn stoel te kijken naar de plek waar Jamie verdwenen is wanneer de rest zich bij me voegt. “Je bent bleek.” Klinkt het afkeurend naast me en ik krijg een bosbessenmuffin in mijn handen geduwd. Dat is het enige wat Blaise zegt, hij dringt er niet opnieuw op aan dat ik naar de ziekenzaal ga, wat in dit geval beter is voor zijn eigen lichamelijke toestand. Ik zou hem een knietje geven als hij er weer over begint.

“Ja ik heb honger.” Het is geen leugen, maar ook niet de gehele waarheid. Diep in gedachten verzonken begin ik aan mijn muffin te plukken en steek telkens kleine stukjes in mijn mond. Negatieve aandacht is ook aandacht. Ik weet dat hij gelijk heeft in dit opzicht, dat weet ieder helder nadenkend mens. Maar wat hij suggereert is dat Draco me lastig valt om aandacht van me te krijgen, in welke vorm dit dan ook moge zijn. Twee weken geleden had ik me kapot gelachen, maar was me ondertussen zelf ook al niet opgevallen dat het tussen Draco en mij niet is zoals het was.

Ik durf het aan vanuit mijn ooghoeken in zijn richting te gluren en vang meteen zijn blik. Snel kijk ik weer weg en ga verzitten in mijn stoel, wat me doet inzien hoe stijf ik ondertussen ben. Ik kreun zacht en trek een pijnlijke grimas. Shit, zo heeft mijn lichaam nog nooit gevoeld. “Je moet een stukje gaan lopen.” Hoor ik Draco zeggen. Hij doet absoluut geen moeite te verbergen dat hij me in de gaten houdt. Blaise kijkt op uit zijn gesprek met Pansy en komt meteen naar me toe. “Hij heeft gelijk. Als je af en toe niet een beetje beweegt kan je morgen niet eens uit je bed komen.”

“Ik wil niet bewegen.” Mompel ik gelijk koppig. Veel meer pijn kan het toch niet gaan doen lijkt me. Blaise laat zich makkelijk afpoeieren en maakt aanstalten weer te gaan zitten. “Jezus Blaise, wat betuttel je haar toch altijd.” Merkt Draco afkeurend op. We werpen allebei een scherpe blik in zijn richting maar zoals verwacht is hij niet onder de indruk. “Dan neem jij haar toch lekker mee. Ik word staatsvijand nummer een als ik haar tegen haar zin in iets laat doen.” Bromt Blaise hem toe, wat hem een dodelijke blik oplevert uit mijn richting. Draco lacht kort en humorloos en staat vervolgens soepel op. “Prima, aangezien ik staatsvijand nummer een toch al ben.”

Zodra hij in mijn richting komt kruip ik verder weg in mijn stoel. “Nee! Ooooo nee! Dit is precies hoe we het niet gaan doen.” Werp ik tegen. Draco trekt zich er uiteraard geen moer van aan en zijn hand klemt zich om mijn pols. “Moet ik je er aan herinneren dat het je niks kan schelen hoe beroerd ik me voel!? Sterker nog geniet jij daar niet altijd heel erg van!” Vervolg ik terwijl ik mezelf los probeer te krijgen, wat alleen maar meer pijn doet. “Daar hoef ik niet aan herinnerd te worden. Moet ik jou er aan herinneren dat ik je coach ben en dat het mede mijn schuld is dat je er zo aan toe bent? Daarbij wil ik graag dat je zaterdag gewoon mee traint en dat gaat hem niet worden als we jou voor jezelf laten zorgen.” Verklaart hij zich nader.

Als tot me doordringt dat Draco echt niet van gedachten gaat veranderen werp ik een smekende blik op Blaise. Die kijkt me verontschuldigend aan en maakt een hopeloos gebaar met zijn schouders ten teken dat hij het ook niet weet, wat betekend dat hij het met Draco eens is anders zou hij me wel te hulp schieten. “Je hebt nog twee seconden om zelf op te staan, anders ruk ik je gewoon mee. Ga zelf maar na wat meer pijn doet.” Zegt Draco met een betweterige blik in zijn ogen.

“Wel een beetje rustig aan Dray!” Waarschuwt Blaise, maar hij maakt vooralsnog geen aanstalten zich er verder mee te bemoeien. Ik pruil even als een klein kind en kom dan snel overeind als ik voel hoe Draco zijn spieren aanspant. “Oké oké! Een klein stukje lopen dan!” Grauw ik hem toe tussen opeen geklemde kaken. Blaise wil weer overeind komen nu hij merkt dat ik niet meer tegen ga stribbelen maar ik kijk hem kwaadaardig aan en hij glimlacht wat schuldbewust naar me. Stomme verrader! Nu blijft hij maar hier ook.