O22

Nadat ik uit heb geslapen schiet ik wat makkelijke zondagskleren aan en laat mijn gezicht pas tegen half elf zien in de Common Room. Ik word begroet met een kus van Blaise, een droge 'goedemorgen' van Vincent en een nauwelijks merkbaar knikje van Draco, verder is er nog niemand van ons groepje aanwezig. Er word met geen woord over de avond ervoor gesproken. Uit niets blijkt dat Draco gisteravond zo 'vriendelijk' is geweest me te helpen.

Nu zit hij voorovergebogen aan tafel achter een stuk perkament, zijn ganzenveer in de hand. Wanneer ik achter hem langs loop valt mijn oog op het schema waaraan hij werkt. Hij lijkt al een aardig eind op weg met het in kaart brengen van onze trainingen. Nieuwsgierig ga ik stil staan en neem zijn sierlijk geschreven woorden in me op. Het mag duidelijk zijn dat er harder getraind gaat worden dan afgelopen jaar. Maar liefst drie keer in de week. Wanneer hij merkt dat ik over zijn schouder mee lees werpt hij een kwaadaardige blik achterom en ik laat me voor deze keer makkelijk wegjagen.

De rest voegt zich uiteindelijk bij ons en die middag hangen we wat rond buiten het kasteel. Het nazomer zonnetje voelt aangenaam en terwijl we in het gras liggen word er niet veel gepraat. Wanneer ik na een paar uur naar het toilet moet begeef ik me in mijn eentje terug naar de kerkers. In de gang voor het lokaal van Snape passeer ik een groepje jongens. Zodra een ervan me in het oog krijgt stoot hij de jongen naast zich aan en knikt in mijn richting. Vervolgens richt vijf paar ogen zich onbeschaamd in mijn richting en ze wenden hun blik niet af terwijl ik langs ze heen loop en hooghartig terug kijk. Wat is dit nu weer? Heb ik iets op mijn gezicht? Zit mijn kleding niet goed?

Ik zet nog drie passen en neem me voor het te negeren tot er een kuchje klinkt van achter me. Er niet aan twijfelend dat het voor mij is bedoeld houdt ik halt en draai me om. Ze staan drie meter bij me vandaan en nemen me van top tot teen in zich op. Mijn gezicht krijgt een hardere trek en mijn blik verscherpt. "Is er iets?" Mijn stem klinkt hol in de ondergrondse gang.

Degene die een stapje naar voren doet herken ik plotseling als de jongen die beweerde dat ik met Draco naar bed zou gaan voor mijn plek in het team. Hij is iets langer dan mij, heeft kastanjebruin haar en groene ogen. De manier waarop hij naar me kijkt doet een rilling langs mijn ruggengraat lopen. "Jij hebt toch een relatie met Zabini?" Vraagt hij recht op de man af. Ik hef mijn kin iets op en kijk hem arrogant aan. "Dat is correct." Beantwoord ik zijn vraag. Er word wat gegniffeld door de anderen en de woordvoerder krijgt een smerige grijns rond zijn lippen.

"Vind hij het goed dat zijn vriendin met zijn beste vriend slaapt?" Ik kan nog net voorkomen dat mijn mond van verbazing open zakt. Zoiets in een opwelling tegen je vrienden zeggen is een ding. Mij zonder blikken of blozen een dergelijke vraag stellen is een tweede.