Hoofdstuk O5 (Emmily)

Hier sta ik dan, klaar om een nieuwe wereld in te gaan. Ik laat mijn thuisland achter en begin een nieuw leven in New York. Mijn grootste droom? Een bekende muzikant worden! Ik ga, aangekomen in Amerika rondreizen en geld proberen te verdienen met mijn muziektalent. Ik heb meerdere brieven gestuurd naar de White Star Line met de vraag of ik kon beginnen als muzikant op de Titanic, maar ik heb nooit een antwoord gekregen. Ik ben ook nog jong, en een vrouw. IK ben niet zeker of ze het tweede willen aannemen. Ook al heb je waarschijnlijk vrouwelijke stewardessen. Ik vrees er dus voor, geen werk op de boot. Dat zal ik hopelijk wel vinden in New York! Mij zullen ze wel niet tegenhouden wanneer ik op het deck met mijn viool aan de slag ga.

Ik heb heel wat geld gespaard voor de reis. Ik kom niet uit een heel rijk gezin. We waren wel voorzien op alles thuis, mijn vader had een goede baan. Ik had net genoeg om een tweedeklas kaartje te kopen. Het geld natuurlijk verdiend door muziek te maken. Iedereen in mijn dorpje kende me wel, de jonge Spedden (ik ben de jongste van 4) met een talent voor muziek. Ik reisde naar andere steden om zo wat meer geld te verdienen, en dat hielp ook! Ik ben blij, dan heb ik een beetje luxe wanneer ik de lange toch maak naar het verre Amerika. Omdat ik alleen reis, moet ik mijn hut met nog iemand delen. Ik hoop wel op een knappe jongen, maar ik vrees ervoor. In deze tijd houden ze de vrije vrouwen en mannen gescheiden. Ik vind wel iemand daar, of wie weet op de boot. Dus dan maar een lief meisje met wie ik een geweldige tijd kan beleven tijdens de reis naar New York. Ik keek op mijn horloge. Het was half 12. Nog een halfuur en we varen de zee op. Ik liep over de brug, dat ons leidde naar de tweede klas ingang. Mijn kamer, kon wachten. Ik wou nog even een laatste blik werpen op Engeland. Ik zou voor een lange tijd niet meer terugkeren naar Engeland. Spijtig staan er geen bekenden op het dek. Mijn vader moest werken en mijn moeder was ziek dus bleef thuis. Mijn broers hadden ook geen tijd voor mij. Hadden ze eigenlijk nooit, had nooit echt een band met hun. Ik ben helemaal alleen met de boottrein naar Southampton vertrekken.

Wanneer ik eindelijk de weg heb gevonden naar het dek, was het bijna tijd om te vertrekken. De Titanic is een echt doolhof, dus dat wordt de eerste dagen verdwalen. Tegen ik de weg weet te vinden, zijn we al in New York. Ik ben echt slecht in navigeren. Waarschijnlijk een familietrekje, niemand in de familie kan het. De menigte volgen, kan mij in de meeste gevallen wel helpen denk ik. Ik hoorde in de verte de klokken luiden. Dat betekende dat het tijd is om de zee op te varen. Iedereen begon uitbundig te zwaaien. Ik begon dan maar ook te zwaaien, naar alle onbekende mensen die ik nooit zal kennen. De loopbrug werd weggehaald en de kabels werden losgemaakt. Ik zag mensen teleurgesteld vertrekken. Die waren waarschijnlijk net te laat. (Naderhand zullen ze blij zijn dat ze de boot hebben gemist, maar hey dit is nog steeds 1912. Niemand weet wat er gaat gebeuren) Daarom was het altijd het beste om op tijd te vertrekken. Toen gebeurde het. De Titanic begon te varen. Ik bleef zwaaien tot we de mensen niet meer zagen. Niet veel later dreven we op de rivier.

Ik keek nog even achterom en begon dan te zoeken naar mijn hut. Deze zou op het E-deck moeten liggen. Ik nam de trap 2 dekken naar beneden. Aangekomen bij het E-deck, was het nog eerst zoeken naar mijn kamernummer. Een gewoon doolhof is niets vergeleken met deze gangen. Het nummer was 80. Gelukkige stonden er pijlen, zodat je de weg kon vinden. Al snel vond ik mijn kamer. Ik opende de deur en tot mijn teleurstelling was de kamer nog leeg. Er stonden wel nog 3 bedden, dus er zouden meerdere mensen komen naar deze kamer. Of ook niet. Wie weet is niet de hele boot volgeboekt, en heeft iedereen zijn eigen kamer. Al heb ik graag een kamergenoot. Waar ik tot midden in de nacht mee kan kletsen over vanalles en nog wat. Hopelijk muziek, maar dat hangt af van wie er op de kamer komt liggen. Ik plaatste mijn koffer op een van de onderste bedden en nam plaats op het hoogste bed. Ik zal ze wel verplaatsen als er iemand in wilt liggen. Ik kon nu nog kiezen welk bed ik neem, ik ben toch de eerste. Ik verveelde me. Wat moet ik nu doen op zo een groot schip. Ik kan het verkennen, maar had ik daar nu al zin in? Ik ben hier nog een aantal dagen op. Ik ben te opgewekt voor een dutje, maar kreeg toen een idee wat ik kon doen. Ik nam dan maar mijn viool en begon een deuntje te spelen. Hopelijk vinden mijn buren dit niet al te erg. Ach anders mogen ze altijd kloppen, en dan verhuis ik wel naar het deck. Ik lette niet op dat er in de tussentijd iemand was binnen gekomen. "Jij bent ook een muzikant?!", hoorde ik. Toen ik opkeek stond er een meisje voor mijn neus. Zou dit mijn kamergenote worden?